Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Përgatiti: Shefki OLLOMANI

Pjesa e dytë

UFO-t / JASHTËTOKËSORËT (2)

            Sidoqoftë, thonë shkencëtarët, nëse konsiderojmë se ka jetë në planetet e tjera, atëherë jemi të bindur se pjatat fluturuese janë një realitet dhe se vizitorët e huaj nga gjithësia janë duke na vizituar herë pas here për të shikuar dhe hulumtuar mundësitë se si të kontaktojnë me ne.

            Historiku i paraqitjes së fenomenit "Pjatat Fluturuese"

            Rastet e para të paraqitjes së pjatave fluturuese - ose objekteve të paidentifikuara fluturuese (UFO), u shënuan diku para përfundimit të Luftës së Dytë Botërore, kur pilotët e fuqive aleate pohonin se gjatë fluturimeve të tyre në territorin e Gjermanisë naziste, vazhdimisht përcilleshin nga disa objekte të paidentifikuara fluturuese në formë të topthave të zjarrtë. Ata këta toptha të zjarrtë i quajtën - "foo fighter". Në të shumtën e rasteve këta toptha (disqe) të zjarrtë çrregullonin sistemet e aparaturave komanduese në aeroplanë, kështu që disa konstatuan se këto fluturake ishin "Arma psikologjike gjermane" e paralajmëruar, e cila do të duhej t'i shpërqendronte dhe t'i frikësonte pilotët e fuqive aleate. Qeveria amerikane e hulumtoi mirë këtë dukuri dhe pasi nuk arriti të konstatojë diçka konkretisht rreth saj, u detyrua ta shpallë këtë si rezultat të histerisë masive. Sidoqoftë, enigma e topthave të zjarrtë ka mbetur e pazbuluar sot e kësaj dite. Disa ende mendojnë se ata toptha të zjarrtë ishin fluturaket sekrete gjermane. Sipas pohimeve të Rudolf Schrieverit, inxhinierit të famshëm nazist të aeronautikës, në vitet 1941 dhe 1942, ai së bashku me kolegun e tij Habermalin, kishin punuar në projektin sekret "Pjata" - "Teller". Fluturakja e tij në formë pjate në fillim të vitit 1945, ishte e gatshme për testim, mirëpo përparimi i fuqive aleate pengoi dhe stopoi këto eksperimente, kështu që fluturakja me gjithë planin e saj u shkatërrua nga vetë gjermanët, vetëm që të mos bjerë në dorë të fuqive aleate. Vlen të theksohet se as amerikanët, as anglezët e as rusët nuk mundën të zbulojnë deri në fund planet sekrete gjermane lidhur me fluturaket dhe armët sekrete psikologjike. Siç u konstatua edhe në fillim, për sa i përket çështjes së pjatave fluturuese ekzistojnë tri mendime - teori të ndryshme:

            Teoria e parë

            Grupi i parë mendon se nuk kemi të bëjmë me kurrfarë pjatash fluturuese, por me dukuri natyrore të shkaktuara nga çrregullimet e ndryshme në atmosferë. Ata pohojnë se në shtresat e larta të atmosferës së Tokës në stratosferë dhe në jonosferë shpesh herë shfaqen dukuri të pashpjegueshme natyrore si: reflektime dritash dhe ngjyrash të ndryshme, të cilat në shkencën e fizikës quhen mashtrime optike. Njëri prej atyre që e përkrahin këtë ide është edhe kozmonauti sovjetik-rus Jurij Greçko, i cili bëri dy qëndrime të gjata në hapësirë për të studiuar këtë fenomen; njëherë 30 ditë e herën e dytë 96 ditë. Ai, tërë këtë pluhur dhe histeri që është ngritur rreth ”pjatave fluturuese” e quan ”sensacionalizëm gazetaresk”, duke theksuar se nuk bëhet fjalë për pjata fluturuese, por kryesisht kemi të bëjmë me dukuri natyrore dhe me reflektime dritash, të cilat shkenca herët a vonë do t'i sqarojë.

            Teoria e dytë

            Grupi i dytë me ngulm pohon se ”pjatat fluturuese” s’janë asgjë më tepër se pjellë e imagjinatës njerëzore. Këtë mendim të tyre, ata e argumentojnë me faktin se njeriu nga vetë natyra e tij, është i prirur që t'i zmadhojë gjërat dhe t'i sensacionalizojë ato. Këtu, thonë ata, është edhe çështja e afirmimit dhe dalja nga anonimati i disa individëve, e shpesh herë edhe me halucinacione dhe me çrregullime psiko-fizike të personave që pretendojnë se kanë pasur kontakte të dorës së parë me pjatat fluturuese. Pra, teoria mbështetet në faktin që njerëzit të shtyrë nga dëshira për të qenë në qendër të vëmendjes, mund të shpikin lajme sensacionale, madje edhe duke i besuar vetë.

            Teoria e tretë

            Ndërsa grupi i tretë, i cili qëndron pas asaj se pjatat fluturuese janë një realitet i pamohueshëm, e argumentojnë këtë me dëshmitë e shumta autentike të personave serioz e me gjendje psiko-fizike të qëndrueshme, të cilët nuk shkojnë aq larg sa të trillojnë se kanë pasur ”kontakte të afërta”, por dëshmitë e tyre i përqendrojnë kryesisht në atë se kanë parë fluturake të shndritshme në forma ovale, të cilat fluturojnë me shpejtësi të pabesueshme. Ndër argumentet më të forta të tyre janë gjithashtu dëshmitë e astronautëve, që fluturuan në hapësirë. Shumë prej tyre pohojnë se gjatë fluturimeve në hapësirat kozmike, kanë qenë të përcjellur nga këto fluturake të çuditshme, të cilat nuk i ngjajnë asnjë fluturakeje që zotërojnë fuqitë më të mëdha botërore.

            Maurice Chatelain - fizikant dhe matematicien i njohur, i cili ka drejtuar për një kohë të gjatë sektorin e Informatave dhe rezultateve hulumtuese të anijeve ”Apollo” dhe ”Gemini” pranë Agjencisë amerikane për hulumtime në hapësirë (NASA), ndër të tjera shkruan se të gjitha fluturimet nga programi ”Apollo” dhe ”Gemini” kanë qenë vazhdimisht të përcjellura nga fluturaket e paidentifikuara nga hapësira. Mirëpo sipas rregullave të vendosur në NASA, kozmonautëve iu ndalohej rreptësisht të jepnin opinione apo informacion për çdo lloj gjëje që mund të kishin parë lart në hapësirë. Përse? A mos ndoshta kozmonautët panë atje lart anije të huaja kozmike dhe NASA nuk dëshiron t'i bëjë publike këto informacione për shkak të ndonjë interesi apo sigurisë kombëtare? Sot ekzistojnë shumë fotografi, ku pjatat fluturuese shihen shumë qartë. Disa prej këtyre fotografive u dëshmuan me anë të ekspertizave si mjaft autentike, ndërsa një numër i madh i tyre u zbuluan se janë falsifikate të montuara në mënyrë mjeshtërore.

            Sidoqoftë, thonë shkencëtarët, nëse konsiderojmë se ka jetë në planetët e tjera, atëherë jemi të bindur se pjatat fluturuese janë një realitet dhe se vizitorët e huaj nga gjithësia janë duke na vizituar herë pas here për të shikuar dhe hulumtuar mundësitë se si të kontaktojnë me ne. Megjithatë, misteri i "pjatave fluturuese" ende mbetet enigmë dhe fshehtësi e pazbuluar dhe e paargumentuar me fakte bindëse dhe, si e tillë, derisa të argumentohet ekzistenca apo mosekzistenca e tyre për shkencën dhe teknologjinë bashkëkohore mbetet si një provokim serioz.

            10. Historia moderne e UFO-ve

            Dokumentet dhe dëshmitë si ato të hedhura në letër po ashtu edhe në formë artistike nëpër piktura, dru dhe metal nuk mbarojnë këtu. Numri i tyre është shumë i madh dhe do të duheshin faqe të tëra për t’i përshkruar të gjitha. Por mendoj se është më e udhës që të flasim për UFO-t në kohët moderne dhe njohjen e tyre si fenomen në mënyrë zyrtare. Që në fillimet e shekullit të 20-të kemi disa raste të pamjeve të UFO-ve në mënyrë masive nga një grup njerëzish në vende të ndryshme të Evropës: Gjermani, Francë, Zvicër,… etj. Pamja e tyre përshkruhet si në formën e një cigare puro që shpesh qëndronte pezull në ajër pa lëvizur, pa lëshuar asnjë zhurmë dhe duke ndriçuar në mënyrë të shpeshtë me drita të disa ngjyrave. Për kohën që bëhet fjalë natyrisht këto nuk mund të ngjallnin ndonjë çudi, sidomos po të kihet parasysh që ishin vitet përpara Luftës së Parë Botërore ku gara e armatimit, sidomos midis Anglisë dhe Gjermanisë, ishte kthyer në një mani dhe shpesh njerëzit mendonin se mjete të tilla ishin ndonjë shpikje e re ushtarake. Po ashtu s’duhet harruar që edhe aviacioni ishte në hapat e para dhe pamja e mjeteve të tilla fluturuese ngjallte vetëm kërshëri dhe interes, por jo në masën që e kemi sot. Vetëm me pas, kur janë lexuar dëshmitë, janë parë përshkrimet dhe pikturat e mjeteve të tilla, është bërë lidhja me ato që shihen sot. Disa zëra të turbullta flasin për disa pamje masive UFO-sh rreth viteve ’30-të mbi Gjermani dhe Angli apo Amerikë.

            Dëshmi më të forta na vijnë gjatë periudhës së Luftës së Dytë Botërore, ku shpesh avionët luftarakë gjermanë, anglezë dhe amerikanë janë shoqëruar nga mjete fluturuese diskoidale apo i kanë hasur ato gjatë fluturimeve të tyre luftarake. Në kohën që ndodhnin këto vëzhgime secila palë mendonte se ishin mjete konvencionale të palës kundërshtare pra, çdo gjë mbulohej nga ky lloj konfuzioni.

            Do të duheshin  2 vjet pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore që bota të mësonte për ekzistencën dhe termin zyrtar të mjeteve fluturuese të paidentifikuara. Për fat të mirë çdo gjë që ka ndodhur që pas asaj dite është e dokumentuar, fotografuar, filmuar dhe dëshmuar nga miliona njerëz në tërë globin. Kështuqë faktet janë të shumta. Por le të kthehemi tek momenti kur zyrtarisht u pranua dhe u emërua faktori UFO.

            24 Qershor 1947

            Kenneth Arnold, një biznesmen dhe pilot privat po fluturonte me aeroplanin e tij mbi vargmalet Kaskade, kur në radio dëgjon lajmërimin për humbjen e një aeroplani që mund të kishte rënë në tokë. Arnold vendosi të japi ndihmën e tij si pilot dhe u përfshi në kërkim, por pak çaste më pas vëmendjen e tij e tërhoqi një dritë e fuqishme dhe e shkëlqyeshme. Ndriçimi vinte nga 9 objekte fluturuese që fluturonin në formën V. Sipas përshkrimit të Keneth Arnold mjetet lëviznin me një shpejtësi prej 1500 miljesh në orë. Kur zbriti në tokë, ai raportoi atë që pa tek ushtarakët. Një gazetar anonim i emërtoi objektet ”disqe fluturuese”, duke iu referuar përshkrimit të Arnold, që i quajti si formë diskoidale që rrëshqasin njësoj si disqet kur i hedh në ujë dhe përshkojnë distancën duke prekur sipërfaqen e ujit. Raportimi i këtij vëzhgimi sot njihet si fillesa e Periudhës së Artë ose e Erës së Artë. Kjo periudhë u quajt e tillë sepse ka qenë periudha me më shumë pamje UFO-sh dhe përfshin vitet 1947-1969.  Po paraqes këtu një intervistë të plotë të Kenneth Arnold, intervistë që është bashkuar në dosjen e të ashtuquajturit Projekti 1947.

            Keneth Arnold tregon:

            Historia e mëposhtme që përjetova në Vargmalin e Kaskadeve, ndonëse mund të duket e pamundur, është e vërtetë dhe ajo që kam parë. Nuk kam kërkuar dhe s’do kërkoj kurrë ndonjë shpërblim për atë që po them dhe tregoj, sepse e quaj të drejtë të informoj një diçka që besoj se çdo pilot do e konsideronte më se të arsyeshme të informonte Forcat Ajrore dhe ato Ushtarake. Jam shumë i bindur në këto që them dhe për asnjë moment nuk mendoj që ajo që pash mund të ishte rezultat i ndonjë efekti natyror apo diçka e ngjashme. Syri im, si një pilot i stërvitur dhe me një numër të konsiderueshëm orësh fluturimi, është i aftë të kapi dhe të kuptojë fenomene atmosferike dhe ajo që pashë nuk ishte aspak i tillë.

            Në datën 24 Qershor 1947, ditë e Marte, mbarova punën në Chehalis, Washington dhe rreth orës 2 nisa fluturimin nga aeroporti i Washingtonit me idenë për të shkuar në Yakima (Shteti i Washingtonit). Fluturimi im po vonohej rreth një orë për shkak se u përfshiva në kërkimet e një avioni që mendohej se kishte rënë në krahun jugperëndimor të Malit Rainier dhe nuk ishte gjetur (dhe nuk u gjet më kurrë). Po fluturoja në drejtim të Malit Rinier në lartësinë 9500 këmbë. Pasi kërkova për pak kohë në atë pjesë të malit, madje edhe disa rrafshe të tij dhe kanionet, u ktheva duke bërë një rrotullim prej 360 gradësh dhe përsëri i dola përballë malit. Fillova ngjitjen në lartësi deri sa arrita 9200 këmbë. Në krahun e djathtë, prapa meje, në distancë prej pothuajse 15 miljesh ishin dy avionë të tipit DC-4 në një lartësi jo më shumë se 14 mijë këmbë.

            Qielli dhe ajri ishin të pastër si kristal dhe shikimi shumë i qartë dhe që shkonte shumë larg nga pika ku isha. Nuk ishin bërë më shumë se 2-3 minuta që nga momenti që caktova kursin e ri të fluturimit kur në avionin që po pilotoja u reflektua një dritë e fortë. U shtanga për një moment sepse mendova që mund të isha afruar shumë me ndonjë aeroplan tjetër. U përpoqa të shikoja rrotull meje por nuk isha në gjendje të dalloja asnjë aeroplan. Derisa në një moment në krahun tim të majtë, në veri të Malit Ranieri, duke iu drejtuar jugut, më zuri syri një si zinxhir me 9 objekte, në pamje fluturuese, në një lartësi jo më shumë se 9500 këmbë dhe me një pjerrësi prej 170 gradësh. Ato po i afroheshin malit me shpejtësi të madhe dhe për një moment mendova se mund të ishin avionë luftarakë. Në atë moment e kuptova që drita që më ndriçoi vinte nga këta objekte, më saktë nga dy ose tre prej tyre, të cilët në çdo disa sekonda bënin zbritje lartësie të vogël dhe ndryshonin kursin e tyre duke bërë që dielli të reflektonte në avionin tim. Mu duk shumë e habitshme që s’po arrija të dalloja bishtin e tyre, por përsëri mendova që mund të ishin avionë ushtarakë të një tipi të ri. Vendosa të përcaktoja shpejtësinë e tyre dhe duke qenë që pamja ishte jashtëzakonisht shumë e qartë deri në 50 milje, kjo gjë do të ishte e lehtë për mua. Pasi e llogarita shpejtësinë nuk më bëri shumë përshtypje, sepse aeroplanët tanë luftarakë fluturojnë edhe më shpejt. Mënyra e tyre e fluturimit në formë trekëndëshe si patat e egra që formojnë një trekëndësh dhe fluturojnë paska si pjerrët më habiti. Por ajo që po më bezdiste më shumë ishte fakti që nuk arrija t’i dalloja dot asnjë bisht siç kanë normalisht avionët. Llogarita distancën që kisha nga ato objekte dhe rezultoi rreth 20-25 milje. Pra, ndonëse shikimi ishte shumë i pastër fakti që i dalloja aq qartë në një largësi të tillë do të thotë që ato kishin përmasa shumë të mëdha si objekte. Sa më shumë i vëzhgoja aq më shumë më rritej shqetësimi. I njoh shumë mirë të gjithë llojet e avionëve dhe me eksperiencën që kam mund t’i dalloja në distanca të tilla edhe llojit që i përkisnin. Në një moment ato iu afruan kreshtës së malit që lidhej direkt me malin tjetër, Adams, dhe në atë moment i dallova akoma dhe më mirë. Mund të them që gjatësia e "zinxhirit" që krijonin këto objekte ishte rreth 5 milje. Ajo që pashë më turbulloi akoma më shumë, sepse kur i shikoja në vijë të drejtë ato dukeshin thjesht si një vizë e zezë dhe në momentin që krijonin një përkulje të vogël dallohej një tjetër formë si rrethore, por me një prerje të çuditshme nga prapa. Më pas mënyra e tyre e fluturimit u bë stabile. Ato as nuk uleshin as nuk ngriheshin më dhe dukej sikur pluskonin në ajër. Pra, nëse mund të mendohej që ishin raketa ose predha kjo do të ishte e pamundur, sepse udha e tyre e fluturimit është harkore. Kjo më sjellë në mendje edhe raportime të tjera të bëra në USA për të paktën 5-6 objekte të tilla, me të njëjtën formë dhe madhësi. Pasi kam raportuar tek ushtarakët atë që pashë dhe lajmi u bë publik, kam marrë letra të shumta nga njerëz të ndryshëm, të cilët më shkruanin për pamje të njëjtë që ata kishin hasur. Do të kisha dhënë çdo gjë që kam vetëm e vetëm që atë ditë të kisha patur një aparat fotografik. Kur zbrita në tokë e raportova atë që kisha parë, por shpjegimi që mu dha ishte qesharak, herë si fenomen natyral, herë si ndonjë provë me reketë luftarake apo predhë e lëshuar nga ndonjë poligon aty afër ose disa shpjegime të tjera që do të bënin të qeshte edhe një fëmijë. Kërkova një hetim zyrtar nga ana e FBI-së, po ashtu dhe një analizë të plotë fizike dhe mendore për veten në mënyrë që të provoja gjendjen time shëndetësore nga të gjitha anët. Ajo që më habit është fakti që kam marrë letra dhe kërkesa për intervista nga shumë njerëz në Amerikë dhe në botë, shkencëtarë, studiues, të apasionuar pas fenomeneve të ndryshme, por asnjëherë nuk më vizituan ushtarakët që duhet të kishin qenë të parët që duhet të kërkonin kontakt me mua. Ata e lanë në harresë një diçka që është shokuese dhe kjo për mua është e qëllimshme. Numri i patentës sime të fluturimit është 333487. Pilotoj një avion të tipit Callair, me tre vende dhe me një motor i prodhuar në Afton, Wyoming dhe i përkryer për fluturime në lartësi. Çertifikata kombëtare për avionin tim është 33355.

            Libri blu

            Projekti “Blue Book” (Libri blu) ishte një prej serive sistematike të studimit e verifikimit të UFO-ve (Objekteve fluturuese të paidentifikuara), i kryer nga Forcat Ajrore Amerikane (U.S.A.F). Ky projekt filloi në vitin 1952 dhe ishte ringjallja e dytë e një studimi të këtij lloji. Urdhri për pezullimin e këtij projekti u dha në dhjetor të vitit 1969. Projekti “Blue Book” kishte dy qëllime: të përcaktonte nëse UFO-t ishin kërcënim për sigurinë kombëtare dhe të analizonte shkencërisht të dhënat që kishin lidhje me UFO-t. Në kohën që “Blue Book” u pezullua, kishte mbledhur rreth 12,500 raportime mbi objektet fluturuese të paidentifikuara duke arritur në përfundimin se shumica e tyre ishin keqinterpretime të fenomeneve natyrore si retë, yjet, etj, apo objekte fluturuese të zakonshëm.

            Disa prej tyre u cilësuan si mashtrime. Raportimet mbi UFO-t janë të arkivuara dhe janë të disponueshme nën “Aktin e lirisë së informimit”, por emrat dhe informacionet personale të gjithë dëshmitarëve janë redaktuar. Rihapja e këtyre hetimeve u kërkua nga një panel pilotësh dhe oficerësh. “Libri Blu” konsiston në hetimin e rivlerësimin e dëshmive të vjetra në mënyrë që të sqarohet njëherë e mirë fenomeni dhe ato ngjarje që nganjëherë dhe nuk besohen. Paneli, i cili përfshin ish-oficerë ushtarakë nga shtatë vende bën të ditur se të gjithë kanë parë UFO apo kanë kryer kërkime mbi këtë fenomen. Ky grup shprehet se ka ardhur koha që pamjet e qarta të sferave fluturuese, dritave të ndezura dhe objekteve fluturuese me shpejtësi skëterre të mos anashkalohen më.

            Vazhdon...

(1)          (3)