Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Hydajet BYTYÇI

       TEORIA E REINKARNIMIT (1)

    Në harmoni me dëshirat dhe karmën tonë, ligjet e natyrës na japin trupin i cili na përgjigjet. Krejt kjo varet nga ligjet e natyrës. Të gjithë jemi nën drejtorinë e ligjeve të natyrës, plotësisht të varur, siç thuhet në shkrimin e lartcekur; kurse njerëzit nga padituria, gabimisht mendojnë se janë të lirë. Domethënë, lindja jonë e re do të jetë e përcaktuar sipas veprave tona, qofshin ato mëkatare apo të përshpirtshme.

Këtë temë po e hapim me një thënie të shkrimtarit të madh amerikan, Xhek London në “The star Rover”, ku ndër të tjera shkruan:

“Unë nuk e fillova ekzistencën time kur linda, as kur nëna më ndjeu gjallë në barkun e saj. Jam rritur e jam zhvilluar nëpër mijëvjeçarë të panumërt. Të gjitha ‘un-et’ e mia të mëparshme kanë tingujt, jehonat, pëshpërimat e tyre në mua... O, edhe hera tjera të panumërta do të rilindem përsëri.”

Sa të dashuruar jemi në jetën!

A e keni vënë re sa të dashuruar janë njerëzit ë jetën? A e keni vënë re sa me ngërçe mundohen ta mbajnë njerëzit jetën, sa më shumë dhe sa më gjatë që të jetë e mundur? Askush nuk dëshiron të vdesë, as i riu që është fare i ri, e as plaku që i ka mbushur tetëdhjetë, nëntëdhjetë apo njëqind vjet! Madje as ai që është shumë i sëmurë dhe me gjendjen shëndetësore tepër të rënduar. As ai nuk mund të pajtohet që të vdesë. Secili dëshiron të jetojë sa më shumë dhe sa më gjatë që të jetë e mundur.

Shumica prej nesh do të dëshironin të jetonin përjetshëm, mandej në kulmin e fuqisë, pa rrudha, pa thinja, pa glaukoma apo artritis. Dhe kjo është e natyrshme, pasi që parimi i parë dhe themelor i jetës është dëshira për të jetuar. Madje, dëshira për jetë është aq fundamentale, saqë vështirë edhe e paramendojmë se kemi me vdekë. 

Domethënë, pasi që dëshira për jetën është aq fundamentale dhe e rrënjosur në thellësitë e qenies sonë, ne jemi të prirur që fare pak të mendojmë për vdekjen. Madje, nëse mund të themi se mendojmë për vdekjen, ajo ndodh vetëm kur jemi në ndonjë nga varrimet e miqve a të afërmve tanë. Por... fatkeqësisht, ne kemi krijuar mekanizëm të tillë mbrojtës nga ky mendim, i cili ndoshta na mbron në mënyrë automatike, saqë ky mekanizëm bën që ne madje as në procesionet e varrimit të mos mund të mendojmë për këtë fenomen që padyshim ka për të na ndodhur edhe neve, secilit prej nesh. Dhe, ç’ ndodh? Madje, edhe duke përcjellë në banesën e fundit mikun apo të afërmin tonë, ne “të gjallët” fillojmë muhabetet tjera “të të gjallëve” dhe në kortezh flasim si po na shkon biznesi etj. Vetëm sikur të kishim mundësi t’u vinim mikrofona të vegjël e sekretë njerëzve që shkojnë dy nga dy e në tuba nëpër kortezhe; t’ua vinim ata, kurse altoparlantët t’i kishim diku larg tyre e t’i dëgjonim se ç’po flasin. Do të mbeteshim të befasuar sesa pak “preokupohen” njerëzit me vdekjen e atij miku, shoku, vëllai, madje edhe në procesionet e varrimit, ku kemi shkuar pikërisht për ta ndier atë çast të vdekjes së të dashurit tonë!

Tri lloj mendimesh mbi vdekjen

E derisa njeriu ka kaq pak kohë të mendojë për vdekjen, natyrisht se ai fare pak, për të mos thënë aspak, nuk ka kohë të mendojë për atë se ç’ndodh pas vdekjes. Megjithatë, ata që dosido kanë menduar apo mendojnë për këtë çështje, mund të ndahen në tri grupe kryesore:

- Një palë mendojnë se vdekja është fundi i çdo gjëje; kjo ide është e rrënjosur sidomos ndër popujt e Evropës dhe të Shteteve të Bashkuara të Amerikës, si dhe në vendet tjera;

- Një palë besojnë në ferr e parajsë;

- E një numër i konsiderueshëm njerëzish e popujsh, më tepër se 1/3 popullsisë së botës, të cilët kryesisht i përkasin Indisë, Kinës e disa vendeve tjera aziatike, mendojnë se jeta të cilën e jetojnë është njëra nga shumë jetë, të cilat i kemi jetuar dhe do t’i jetojmë në të ardhmen. Këta e pranojnë reinkarnimin si fakt të padiskutueshëm jetësor. Kjo teori mbi rilindjen e shpirtit kohëve të fundit ka filluar të shtrihet me të madhe anembanë botës, duke përvetësuar miliona njerëz të të gjitha ngjyrave, origjinave e religjioneve.

Mendjet më të ndritura të njerëzimit e kanë pranuar pak a shumë reinkarnimin

Mbi këtë temë janë shkruar edhe shumë libra, të cilët interpretimet e tyre i mbështesin kryesisht mbi hipnozën regresive, mbi përvojën “në tetikun e vdekjes”, si dhe mbi të dhënat nga përvojat jashtëtrupore apo në ato të “deja-vu”-së.

Kur jemi këtu, mbase duhet të përmendim se mendjet më të ndritura të njerëzimit e kanë pranuar pak a shumë, pjesërisht apo plotësisht, të vërtetën mbi reinkarnimin. Njerëzit mijëra vite me radhë besojnë në ekzistencën e shpirtit dhe pavdekësinë e tij; që nga kohët më të hershme e deri në ditët e sotme. Nga antikiteti grek, në këtë plan, mund ta përmendim Sokratin, Platonin, Aristotelin. Nga antikiteti romak, mund të dallojmë Ciceronin, Virgjilin, Lukianin. Ta zëmë, poeti i shquar romak, Ovidi, në veprën e tij “Metamorphosis” (Metamorfoza) shkruan:

“Atëherë thuaj vdekje, vetëm një gjë e vjetër e ndërruar në ndonjë formë të re, dhe rroba të reja; ashtu çdo gjë vetëm ndërron, asgjë s’vdes, dhe gjithkund shpirti i patrupëzuar fluturon...” 

Filozofi dhe poeti i zëmadh i shekullit XVI, i cili jetën e përfundoi duke u djegur në zjarr nga Inkuizicioni, Xhordano Bruno, thoshte:

“Shpirti... s’është trupi; mund të jetë në një trup, pastaj në tjetrin... kalon nga trupi në trup.”

Në këtë kuadër, duhet përmendur edhe një mendim të filozofit të madh gjerman të shek. XIX, Arthur Schopenhauer:

“Sikur ndonjë aziat të kërkonte nga unë ta definoja Evropën, do të isha i shtrënguar t’i thosha: Ajo është pjesë e botës e zhytur në iluzionin se njeriu është i krijuar nga asgjëja dhe se jeta e tij e tanishme është hyrja e tij e parë në jetë.”

Ose atë të humanistit e të prijësit të shquar të rezistencës paqësore kundër pushtimit anglez të Indisë, Mahatma Gandit:

“Nuk mund ta marr me mend se njeriu për njeriun është armik i përhershëm dhe, duke besuar në teorinë e reinkarnimit, jetoj me shpresë se – nëse jo në këtë jetë, atëherë pa dyshim në ndonjë jetë të ardhshme: kam për ta përqafuar fort njerëzimin me përqafim miqësor.”

Është interesant se në Iran, doktrinën e të rilindurit (reinkarnimit) e ruajtën sufit, sekt persian i mistikëve. Për shembull Jalula’d-din Rumi, poet i shquar sofist persian i shekullit XIII, shkruan:

“Vdiqa si mineral dhe u bëra bimë;

Kam vdekur si bimë dhe u ngrita gjer në kafshë;

Vdiqa dhe si kafshë e u bëra njeri.

Pse të frikohem? Kur diçka humba nga të vdekurit?

Megjithatë, edhe njëherë do të vdes si njeri,

Të fluturoj me engjëjt e mirësisë;

Por edhe nga engjëjt duhet të shkoj tutje...”

Ekzistojnë dy gjëra: trupi dhe forca e gjallë brenda trupit, që ne e quajmë shpirt

Së pari, pra, duhet ta bëjmë dallimin mes të gjallës dhe të vdekurës. Domethënë, kur njeriu vdes, shpirti apo forca e gjallë, e lëshon trupin. Prandaj, trupi quhet i vdekur. Domethënë, ekzistojnë dy gjëra:

Njëra – është ky trup; dhe e dyta – forca e gjallë, e cila e organizon, e vë në lëvizje, ia jep gjallërinë, fuqinë, bukurinë, simpatinë, ndjenjën, mendimin. Ne flasim mbi forcën e gjallë brenda trupit.

Për shembull, fëmija rritet, bëhet çun; çuni bëhet djalosh, djaloshi – burrë i pjekur, kurse burri i pjekur – plak. Gjatë gjithë kohës, edhe pse trupi ndryshon, nga trupi i fëmijës deri tek trupi i plakut, ai përsëri ndien se është i njëjti person, me identitet të njëjtë. Shi, trupi ndryshon, por pronari i trupit, shpirti, mbetet i njëjtë. Prandaj, edhe logjikisht mund të konstatohet se kur trupi ynë i tashëm vdes, fitojmë trup të ri. Kjo quhet shpërngulja e shpirtit. Dhe kjo përcillet me dhembjen fizike e trupore që quhet vdekje. Kjo teori quhet teoria e Reinkarnimit.

Shpirti është i pavdekshëm dhe primar

Kur jemi këtu, duhet theksuar se shpjegimet më të mira për këtë teori jepen në shkrimin e shenjtë të Indisë së lashtë që quhet Bagavad Gita dhe në shkrimet përcjellëse bazuar në të, në vazhdën mijëvjeçare. Sipas saj, “Shpirti kurrë nuk lind as nuk vdes; ekzistuesi kurrë s’pushon së ekzistuari. I palinduri është i amshuar, gjithnjë ekzistues, i pavdekshëm dhe primar” (Bagavad Gita, 2,20).

Në harmoni me dëshirat dhe karmën tonë, ligjet e natyrës na japin trupin i cili na përgjigjet. Krejt kjo varet nga ligjet e natyrës. Të gjithë jemi nën drejtorinë e ligjeve të natyrës, plotësisht të varur, siç thuhet në shkrimin e lartcekur; kurse njerëzit nga padituria, gabimisht mendojnë se janë të lirë. Domethënë, lindja jonë e re do të jetë e përcaktuar sipas veprave tona, qofshin ato mëkatare apo të përshpirtshme. Sipas kësaj teorie, nuk është në pyetje besimi. Dhe nuk duhet përzier besimin në këtë. Ky është ligj. Për shembull, ekziston qeveria. Mund të besosh apo të mos besosh se ajo ekziston. Por, nëse e thyen ligjin, ekzekutivi ka me të dënuar. Ngjashëm me këtë, besuam apo nuk besuam ne, Zoti ekziston. Nëse bëjmë çmos, do të na dënojnë ligjet e natyrës.

Ne jemi krijesa shpirtërore, të kushtëzuara materialisht

Dhe, mund të shtrohet pyetja: A është me rëndësi se në cilin religjion besojmë? Përgjigjja do të ishte: Jo. Sipas kësaj teorie s’është në pyetje besimi. Në pyetje është shkenca. Ne jemi krijesa shpirtërore, por të kushtëzuara materialisht. Si të tillë, ne jemi nën ndikimin e ligjeve të natyrës. Ashtu që mund të jemi të krishterë, myslimanë, budistë, por kjo nuk do të thotë se myslimanët do të plaken, kurse të krishterët jo. Secili plaket, ky është ligj. Është çështja si të çojmë jetë të mirë.

Nëse jetojmë jetë të mirë, në një mënyrë përcaktojmë ardhmërinë tonë të mirë. Ekziston një Zot dhe një ligj i natyrës, dhe të gjithë ne i shtrohemi atij ligji. Sipas kësaj teorie, së pari duhet ta kuptojmë se jemi shpirt. Si të tillë, e ndërrojmë trupin. Kjo është ABC-ja e kuptimit të reinkarnimit. Domethënë, kur trupi ynë është gati, kur është i asgjësuar, ne nuk jeni të asgjësuar. Fitojmë trup të ri, mu siç e ndërrojmë pallton apo këmishën. Dhe, “nëse nesër vini në pallto apo këmishë të re të më vizitoni, thotë shri Shrimad, a do të thotë kjo se jeni person i ri? Jo. Njësoj, çdo herë që vdisni, e ndërroni trupin, por ju, shpirti juaj në trup, mbeteni të njëjtë”.

Trupi është mbulesë jona, ne jetojmë në të

Pra, thënë thjeshtë, ne s’jemi ky trup; trupi është mbulesë jona, ne jetojmë në të.

Mënyra e jetës të cilën e jetojmë, kushtëzon jetën tonë pas vdekjes. Ekziston ligji natyror që përcakton jetën tona.

Si zhvillohet shpërngulja dhe bartja e shpirtit? Procesi gjithsesi është tejet subtil. Sipas teorisë së Reinkarnimit, shpirti është i padukshëm për sytë tanë materialë. Pas zhdukjes së trupit fizik, të përbërë nga shqisat, gjaku, eshtrat etj., trupi subtil, i përbërë nga mendja, inteligjenca dhe egoja vazhdon të veprojë. Ashtu që në çastin e vdekjes, trupi subtil bart shpirtin, mu siç ajri bart aromën. Askush s’mund të shohë se prej nga vjen aroma e trëndafilit, por e dimë se atë po e bart ajri. S’mund ta shohim si, por ajo ndodh. Në këtë mënyrë procesi i dyndjes së shpirtrave është tejet subtil. Në harmoni me gjendjen mentale në çastin e vdekjes, shpirti i padukshëm hyn në mitrën e nënës së caktuar dhe zhvillon llojin e trupit të caktuar.

Vazhdon...

      (2)