Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Harry BOX

Suksesi në jetë

KURAJUA PËR T’U NISUR

(pjesa e parë)

        Ndodh në jetë ajo që ndodh në pishinë o në det: ata që nuk guxojnë të shkëputen nga litari apo komardarja nuk mësojnë kurrë të notojnë. Hapi i parë është gjithmonë më i vështiri! Është fjala për ta mundur atë forcë pasive kohezioni që të mban të mbërthyer në kushtet e tua aktuale, e për të përballuar të papriturën.

            Ti do “arrish”. Por për të arritur duhet “të nisesh”. E për t’u nisur na duhet kurajo: veçanërisht kur nisesh për një qëllim të guximshëm e të largët.

            Ekzistojnë te çdo njeri, antipodet e ambicionet që e shtyjnë të provojë fatin, një lloj frike e brendshme, një lloj dembelizmi i qetë moral, që e përmbajnë, e largojnë nga ëndrrat e tij të fuqishme e madhështore duke i pikturuar me bojëra magjepse kuadrin idilik të një ekzistence të qetë, të sigurt nga të gjitha shtrëngatat e pështjellimet. Kjo formë frike e dembelizmit moral quhet, në mënyrë eufemistike, kënaqësi me gjendjen aktuale: e përbën aspektin më të zakonshëm, më të ultë e më të qortueshëm  e më të neveritshëm të mediokritetit njerëzor.

            “Mos e lërë të sigurtën për të pasigurtën; më mirë një vezë sot se një pulë nesër; kush kënaqët gëzohet...”. Mjaftojnë këto tri proverba të neveritshme (por  mund të përmendja një përmbledhje të tërë) për të treguar gjithë shtrirjen e budallallëkut të atyre që ndjekin filozofinë e meskinitetit e të nënshtrimit.

            Në realitet, megjithatë, “të kënaqurit me gjendjen e tyre” nuk janë kurrë plotësisht të kënaqur siç duhet të hiqen, sepse kushtet e tyre të jetës nuk janë kurrë kaq të shkëlqyera sa t’i pengojnë ata të lakmojnë, në thellësi të shpirtit, ata që kanë diçka më shumë. Është në natyrën e njeriut që të ndodhë kështu. Ai fenomen i miopisë morale që konsiston në mosparjen e asgjëje jashtë apartamentit tënd e të rrogës njëqind dollarëshe mujore, është mjaft më i rrallë sesa besohet. “I kënaquri me gjendjen e vet” nuk mund të mos vënë re të paktën se fqinji i tij ka radio, ndërsa ai nuk ka; se përgjegjësi i tij merr 800 dollar në muaj e udhëton me automobil, ndërsa ai merr 80 e ecën në këmbë; se një i njohuri i tij vesh një peliçe luksoze e shkon në teatër, ndërsa ai nuk ka veç një pallto të vjetër e shkon në vende ordinere. E këto konstatime, për inat të të gjitha proverbave të botës, nuk janë bërë për të favorizuar kënaqësinë e gjendjes vetjake.

            Nëse një kategori njerëzish do të mund të ishte e sinqertë, do të duhet të pohonte: “Nuk është e vërtet se pasuria, fuqia e pozita shoqërore nuk më bëjnë përshtypje, përkundrazi digjem nga dëshira për këto tri gjëra: nuk është se i përçmoj, duke u kënaqur me gjendjen që jam, përkundrazi kam një neveri të vërtet për këtë e më vjen turp nga mjerimi im. Por më mungon kurajua për t’u shkëputur nga mediokriteti im, për t’u hedhur në fitoren e një pozite e të një fati, për të kryer gjest që mund të më vërë në rrezik e të bëjë të konvergjojë mbi mua vëmendja e të tjerëve. Jam një i mbytur që preferon të zhytet me anijen, se sa të bëjë një kërcim në ajër për t’u pritur nga varka e shpëtimit”.

            Këta lloj njerëzish nuk do të kryejnë kurrë ndonjë gjë të konsiderueshme në jete, sepse kanë vullnetin të parealizuar nga paburrëria e tyre e duar e këmbë të lidhura nga ndjenja e boshllëkut të tyre moral. Atyre u mungon guximi të bëjnë hapin e parë, kusht i domosdoshëm për të ecur përpara në jetë.

            Prandaj të kesh kurajon për t’u nisur. Për t’i deklaruar vetes tënde - e, nëse është e nevojshme edhe të tjerëve: - “Nuk jam i kënaqur që jam ky që jam. Dua të bëhem diçka më shumë. Do të provoj!” Përpara një individi që ka lirshmërinë të flasë në këtë mënyrë, të gjithë, edhe mediokrit e të ultit më të pashërueshëm, do të provojnë një ndjenjë admirimi e respekti. Mos ki turp të pohosh se je një arrivist. Të të vij zor nëse e pohon me një ndjenjë turpi e sikleti o druajtje. Arrivisti hezitues, tinëzar, i frikësuar, është qesharak e antipatik. Provokon urrejtje e sarkazëm. Ndërsa përkundrazi, arrivisti energjik, guximtar, plot vullnet e krenar, i imponohet të tjerëve në mënyrë të parezistueshme. Me atë siguri të vrullshme bën të zbehet e të dridhet kundërshtari i tij.

            Ndodh në jetë ajo që ndodh në pishinë o në det: ata që nuk guxojnë të shkëputen nga litari apo komardarja nuk mësojnë kurrë të notojnë. Hapi i parë është gjithmonë më i vështiri! Është fjala për ta mundur atë forcë pasive kohezioni që të mban të mbërthyer në kushtet e tua aktuale, e për të përballuar të papriturën.

            Po shpjegohem me një shembull konkret.

            Nëse ti je nëpunës në një zyrë, çfarëdo, ke një lloj mentaliteti nga i cili ke prirje ta konsiderosh të ardhmen tënde si një seri pambarim ditësh për të ndenjur i përulur mbi atë tavolinë, në pritje të një serie të dytë ditësh të përulur në një tavolinë pak më të bukur, në pritje të një serie të tret... etj. Kjo është ajo që quhet: karrierë. Ky predispozicion që ke marrë - o ke pranuar, sepse të kanë detyruar - për të ardhmen tënde, ndikon në mënyrë të parezistueshme mbi idetë e tua, mbi qëndrimet  e tua, mbi sjelljen tënde, mbi ndjenjat e tua. Nuk mund të jesh nëpunës e të kesh mentalitetin e psikologjinë e një saksofonisti. Prandaj duke e konsideruar jetën si një udhëtim të gjatë e monoton, etapat e së cilës janë paraqitur nga tavolina të ndryshme të pajisura gjithmonë me rëndësi të madhe, ke arritur njëkohësisht, derisa të zësh tavolinën e parë, të marrësh një qëndrim shumë të përulur e të kesh për vete një koncept shumë modest: nga dita në të cilën do të zësh tavolinën e dytë, do të arrish të marrësh një qëndrim ca më pak të përulur e do të kesh për veten tënde një koncept ca më pak modest: nga dita në të cilën ke kaluar në tavolinën e tretë, do të ngresh më lart kokën e do e besosh veten, tashmë një sundimtar të vogël. Kështu krenaria e vetëdija e personalitetit tënd procedojnë me hap të barabartë me ngjitje e tua; e në momentin aktual, duke qenë akoma në fillim, nuk do ta mbash veten për asgjë por nuk do pranosh në mënyrë të heshtur zhvleftësimin që të tjerët do të guxojnë të bëjnë për ty siç kanë guxuar më parë.

Në vazhdimin tjetër do të lexoni:

Hapi i parë në fushën morale;

Hapi i dytë në fushën praktike.