Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

SOKRAT HABILAJ

          Një ndër krijimtaritë më të lëvruara të letërsisë shqiptare, është edhe POEZIA. Gjini e letërsisë ku bota e brendshme, ndjenjat më sublime, frymëzimi hyjnor...  shprehen përmes shkronjave të cilat krijojnë vargje... vargjet, pastaj, shpalosin mendime, mendimet krijojnë energji, energjia ndez dritat e dijës, rrezet e artë të së cilës i japin ngrohtësi zemrës, mendjes dhe shpirtit, e me këtë, edhe kuptim dhuratës më të shtrenjtë, vetë  jetës.

            Që nga Lekë Matrënga e Pjetër Budi, kjo energji nuk u ndalë asnjëherë së hedhuri farën e dijës, duke e kultivuar atë me dashurinë më të çiltër në shpirtin e pastër e fisnik të popullit shqiptarë. Duke i mposhtur të gjitha sfidat e kohës, kjo frymë e shpirtit të popullit, xixat e saja të arta, si një pishtar i shpresës, u bartën gojë më gojë, mendje më mendje, zemër më zemër... brez pas brezi... nga kokat më të ndritura të kombit si: Naimi, Çajupi, Mjeda, Asdreni, Shiroka... për të vazhduar tek Fishta, Konica, Noli, Migjeni... e deri në kohën tonë, duke u kthyer ai pishtarë në flakadan të përhershëm që tashmë nuk ka forcë në botë që mund ta shuaj fuqinë e zjarrit të tij...

            Dua ta falënderoj nga zemra mikun tim dhe poetin e mirënjohur, ADEM ZAPLLUZHA, që me përkushtim të jashtëzakonshëm, vizitorëve të kësaj faqeje, por edhe më gjerë, do t’ua prezantoj disa nga poetët më të njohur të kohës sonë, e me këtë, do e plotësoj e pasuroj edhe mozaikun e mrekullueshëm të letërsisë shqiptare.

(www.sa-kra.ch)

       Përgatiti: Adem ZAPLLUZHA

ANTOLOGJI E POEZISË MODERNE SHQIPE

SOKRAT HABILAJ

            Hyrje

            Sokrat Habilaj, lindur në vitin 1957, poet, prozator. Ka botuar vëllimin poetik, “Të kisha thënë për lotin”, romanin voluminoz, “Shpirt i trazuar gruaje’, si dh në shtypin e përditshëm ka botuar romanet, “Shënime nga provinca” dhe “Rrëfim i një nëpunësi”. Është autor i dhjetëra shkrimeve në shtypin e përditshëm dhe ka gati për botim dy vëllime poetike dhe një roman.

DY GJYSMA DASHURISH

Asgjë s’mund të jetë siç ishte më parë,

Sepse kemi brenda vetes diçka tepër.

Një gjysmë dashurie nga ty e vrarë,

Dhe atë që ruaj unë, gjysma tjetër.

Por sot të ndara janë ato, veç e veç,

Ashtu siç jemi të ndarë unë dhe ti.

Tek njeri rri ajo që nuk di të vdesë,

Dhe e vdekura pa një varr tek tjetri rri.

Ndodh rrallë të shihemi në sy të heshtur,

Mbështjellë me urrejtje, mbështjellë me mall.

Unë që s’vrava kam pjesën tënde të vdekur,

Ti që vrave ke pjesën time të gjallë.

KUR TË IKËSH NGA UNË

Ti do të ikësh nga unë pak nga pak,

Që unë të mësohem me ikjen tënde.

A thjesht të mendoj se do kthehesh prapë,

Muzgjeve të vjeshtës si vegim hëne.

Ti do të ikësh, por mos ikë e gjitha,

Që unë mos ta ndjej se të kam humbur.

A thjesht të më lesh pas ikjes si grimca,

Çdo pore të lëkurës që të kam puthur.

Ti do të ikësh nga unë pak nga pak,

Që të besoj se pendohet dhe vdekja.

A thjesht të gjej shpesh vetëm një shkak,

Për të të thënë sa shumë të desha...!

HESHTJA JOTE

Unë mburrem se thur vargje me zjarr,

Ti hesht, por ti dashuron më bukur.

Të matesh me mua, nuk është garë,

Gara me ty është garë e humbur.

Unë shkruaj germa pa fund në letër,

Ti më rimon shenja dhëmbësh në mish.

Unë them, sa ty nuk dua asnjë tjetër,

Ti qeshë a tallesh me mua, ku ta dish!

Unë llafazan si të gjithë poetët,

Ti e kthyer në heshtje, si vetëm ti.

Unë rrëmbej yje të të ndrijë netët,

Ti bëhesh hënë e më merr në gji.

Unë flas kaq shumë, se nuk hesht dot,

Ti hesht, se ti di të flasësh më bukur.

Të matesh me mua, garë e kotë,

Gara me ty, më shumë se e puthur.

ATDHEU S'JU DO VETËM  NËN DHE!

Kujt ia latë Atdheun ju që ikët larg,

Ndërsa luteni:-Veç të vdesim atje!

Po Atdheu nuk është thjesht një shtrat,

Ku mund të prehesh, para ikjes nën dhè!

Kujt ia latë Atdheun, mallin e vjetër,

Kur thoni:-Ikëm, ikëm! Aty jeni ju!

Po Atdheu nuk ka as dhe një tepër,

Të vdekur a të gjallë të enden kuturu!

Kujt ia latë Atdheun, ashtu të vetmuar,

Dhe lotoni:-Atje të prehemi për jetë!

Po Atdheu s'është varrezë e harruar,

Me gurë të bardhë, pllajës së zbehtë!

Kujt ia latë Atdheun, ju që thoni nga larg:

-Na ruani një shtrat, a varrin e heshtur!

Po Atdheu juaj, e mira ju marrtë,

Nuk pretë t'u mbajë vetëm të vdekur!

EJA EDHE SI DHIMBJE!

Ti mos u trishto që unë jam kështu,

S’mund të jem ndryshe dhe po të dua.

Kur dhimbjet e mia, i harroj diku,

Dhimbjet e botës strehohen tek mua.

Ti mos u trishto, kur të shikosh lot,

A nëse dhimbjet më kanë lodhur mjaft.

Mos më merr inat që nuk i ndala dot,

Kur me dhimbjen më hodhën dhe baltë.

Ti mos u trishto për buzëqeshjen tënde,

Se ndoshta mes lotëve, gjendet në pusi.

Po në shpirt për ty, i ruaj ca vende,

Ku askush troket, as nuk hynë njeri.

Ti mos u trishto, eja dhe si dhimbje,

Si do që të vish, unë të pres tek dera.

Nëse nuk sjellë gaz në zemrën time,

Eja zbukuromë gjithë dhimbjet e tjera.

ATA  QË MA  SHANË ATDHEUN

Ma shanë atdheun, ma shanë nga nëna,

Në një bar, mbushur me të bardhë e negër...

Shtrëngova dhëmbët të mos më çahej zëmra,

E mbi ta të lëshohej si bishë e egër...

Ma shanë atdheun buzë detit Egje.

Si mu mbyll goja e nuk volla mallkime!?

Po për kë t'i shaja!? Ata s'kishin atdhe...

Ma shanë atdheun, në gjuhën time.