Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

RIZA BRAHOLLI

          Një ndër krijimtaritë më të lëvruara të letërsisë shqiptare, është edhe POEZIA. Gjini e letërsisë ku bota e brendshme, ndjenjat më sublime, frymëzimi hyjnor...  shprehen përmes shkronjave të cilat krijojnë vargje... vargjet, pastaj, shpalosin mendime, mendimet krijojnë energji, energjia ndez dritat e dijës, rrezet e artë të së cilës i japin ngrohtësi zemrës, mendjes dhe shpirtit, e me këtë, edhe kuptim dhuratës më të shtrenjtë, vetë  jetës.

            Që nga Lekë Matrënga e Pjetër Budi, kjo energji nuk u ndalë asnjëherë së hedhuri farën e dijës, duke e kultivuar atë me dashurinë më të çiltër në shpirtin e pastër e fisnik të popullit shqiptarë. Duke i mposhtur të gjitha sfidat e kohës, kjo frymë e shpirtit të popullit, xixat e saja të arta, si një pishtar i shpresës, u bartën gojë më gojë, mendje më mendje, zemër më zemër... brez pas brezi... nga kokat më të ndritura të kombit si: Naimi, Çajupi, Mjeda, Asdreni, Shiroka... për të vazhduar tek Fishta, Konica, Noli, Migjeni... e deri në kohën tonë, duke u kthyer ai pishtarë në flakadan të përhershëm që tashmë nuk ka forcë në botë që mund ta shuaj fuqinë e zjarrit të tij...

            Dua ta falënderoj nga zemra mikun tim dhe poetin e mirënjohur, ADEM ZAPLLUZHA, që me përkushtim të jashtëzakonshëm, vizitorëve të kësaj faqeje, por edhe më gjerë, do t’ua prezantoj disa nga poetët më të njohur të kohës sonë, e me këtë, do e plotësoj e pasuroj edhe mozaikun e mrekullueshëm të letërsisë shqiptare.

(www.sa-kra.ch)

       Përgatiti: Adem ZAPLLUZHA

ANTOLOGJI E POEZISË MODERNE SHQIPE

RIZA BRAHOLLI

            Hyrje

          Riza Braholli lindi më 1960 në Mborje, Korçë. Ka botuar qysh herët në shtypin letrar dhe atë joletrar. Ka botuar vëllimet me poezi: “Qaj shqip”, “Mallkim virgjërie”, “Prekja e dritës”, vëllimin poetik për fëmijë “Vallja e tingujve”, romanin “Djali i pëllumbave”.

            Ka mbaruar studimet e larta në Fakultetin e Historisë dhe Filologjisë, dega gjuhë-letërsi në Tiranë. Po pranë këtij fakulteti ka mbaruar masterin shkencor me temën: “Tipologjia e poezisë së Frederik Rreshpjes” dhe vazhdon shkollën doktorle për studime letrare.

            Ka punuar si redaktor letrar në disa shtëpi të ndryshme botuese dhe lektor i jashtëm në Universitetin “Aleksandër Moisiu” Durrës. Aktualisht punon si mësues i gjuhës dhe letërsisë shqipe në shkollën e mesme profesionale Hoteleri Turizëm Tiranë.

TË IKURIT...

Kam kohë që kam ikur...

As koha vetë nuk mban mend se kur

as pemët s’e shkruan gjëkund

e porta jo më kot kërkëllin

me një ankim druri të dhembur.

Po veten e kam lënë aty

diku pas kanatave të kohës

në rrënjët e pelinit të verdhë

përqafur me hijen e një ëndrre

mbuluar me një dorë qiell.

I fundit që iku para meje ish babai

me një buzëqeshje që s’mehej

mbledhur në kostumin e vjetër

që s’e pat veshur kurrë.

E morën përmes kanatave

siç zemrën prej një gjoksi të zgavërt.

Kemi kohë, ikur të dy

secili në punën e tij,

po netëve vijmë e piqemi aty

i plasim zemrën njëri-tjetrit

gjersa gjeli lajmëron mëngjesin.

8 qershor 2014, Tiranë

ÇMENDURI...!

Ësht’ kaq e fshehtë kjo që ju rrëfej

Sa as dhe varrit s’mund t’ia pëshpërit

Këndonjës as nën zë mos mërmërit

Lëçit e lutju Zotit të më ndjejë

Për ç’bëra asaj here çmendurisht.

Sa mirë që s’më njihni se do plasja

Kur vëngër të më shihnit, me shpoti

S’do kish llagëm, as dhé për arrati

S’do dija ku të fshihem kur t’ju hasja

Pse bëra atë her’ një çmenduri.

I thash’ m’u poqën buzët për të puthur,

Por duket kisha folur veç me heshtje

Më dukej sikur vrenjtej, sikur qeshte

A ndoshta po më ngiste për t’u ngutur

Të bëja çmendurinë e asaj vjeshte.

E di që po mendoni ç’katranosa

E truri juaj femër çfarë nuk tjerr

Se si me zjarr e putha nëpër terr

E buzët aq të njoma si ia sosa

Mbi gjinjtë si u çmenda për beter.

Më shani e më thoni cjap me thinjë

E di e fjala juaj ther si ftomë

Se keçe ish vërtet një ftujkë e njomë

E sipas jush i mora virgjërinë

E çmenduria s’ka më ku të shkojë.

Por s’dini se m’u varr në sup si era

Që shpirtin ta trazon aq drithërishtë

Që buzët t’i kërkon aq paqësisht

Dhe një magji si kjo s’ta bën as vera

Më dehu, më roiti çmendurisht.

Nuk di të them si s’lojta si s’lajthita

E si nuk plasa, tëmthat si s’mu çanë

Kur gjinjtë e saj m’i vuri aqë pranë

E gush’ e saj e bardhë si margaritar

M’i lulëzoi mendt’ e mia, vanë.

Tashti mos më kërkoni t’ju rrëfej

Si s’desha, mbyta shpirtin me një “kurrë!”

Ajo m’u përgjërua, ra në gjunjë

M’u lut ta marr në krahë ta dëfrej

Ç’t’u them për çmendurinë që bëra unë...!

Qershor 2014, Tiranë

ZJARRI I ZJARREVE

E kam dashur gjithmonë atë kohë

kur njerëzit bënin dashuri me Perënditë

Ne ndezëm zjarrin e zjarreve mbrëmë

Përtej, në botën e mjegullës ishim

Në dhera të tilla ku kurrë s’kemi qenë

Të dy, unë e ti me mishin e shpirtin 

Të dy kapërthyer si dhéu me rrënjën.

Si ishim ashtu, as fjetur as zgjuar?
Një shekull a dy a kush e mban mend
Lëndinash pa fund me frerët lëshuar
Mëgojzën si kuajt e hanim me dhëmb
e prapë e sërish të unshëm, të vluar.

Më thuaj ç’qe kjo që sytë na panë
Që eshtrat kërcisnin e yjet vërrisnin
E drita terrohej tej kohës pa anë
E shuhej e ziente si uji me plisin
Me plisin eshkosur në gushtin e thatë.

Sa poshtë e përmbi, sa dritë e sa natë
e ikshme si re, e prekshme si tokë
si hëna në udhën e ciklit të gjatë
kur hedh pëshpërimat e fundit mbi flokë
e bota fundoset mes paqes së artë.

Ne ndezëm zjarrin e zjarreve mbrëmë
Të shtatën e ditëve u ulëm e pamë
Se bota që nisëm ish ngritur më këmbë
Pastaj u rishtrimë për aktin e mbramë
Dhe hëngrëm çarçafët e fundit me dhëmbë.

 

27 Mars 2015

SESI JE SONTE…!

Kofshët i ke të bukura e joshëse…

Kështu do të thoshin, por unë

i pashë të lara me hënë

pashë botën të përkryhej.

- Po kofshë, këmbë…

T'i putha ngadalë me durim pafundësie

ajri ngjethej e mbrëmja kish amën e tyre

e nata, e qielli me yje m’u bë kraharor

natyrën pashë të rritej.

Shshshttttttt…!

Po mbushej me zëra të gjelbër

me hënë e yje mbi ujëra

që shkasin drejt detesh të thellë,

galopë të çmendur

që tundin tokën me harbime kuajsh.

Përgjoj orët e botës

e zërat nëpër luginën pa paqe

të një malli të unshëm;

e ndjej nën lëkurë

jetën që vrapon kapilarëve.

Gjaku po ngutet

aorta po çmendet

aromë e frymë, dihatje

që ritmi ma dikton e gishtat shtrëngojnë

e shpërthejnë një dëshirë të ndrydhur

të kamotshme agjërimi

I preka e faqen vura mbi to

me gisht hoqa vija pa fund.

Dridhen tela të tendosur kitare

gjer në marri, gjer në këputje

dhe veshi, me zemrën gati të plasë,

përgjon te portat e tingullit,

zjarrin në qendër të trupit

që e shndërron në një valë

që rrihet pas bregut.

i çmendur…!

I kam harruar fjalët,

bota është një përçartje

e shndërruar në përrenj, fusha, ujëra të blerta

dua t’i pushtoj, të rend,

të mbytem në to …

të lutem! …shttttttttt

që e bën ujin të shkumëzojë

e bregun të gërryhet pafundësisht

hahaa se si je sonte!

Pak si i lojtur,

po i vërteti

si vdekja

edhe pse fytyrë s’ka.

Kofshët i ke të bukura e joshëse…

Kështu do të thoshin, por unë

pashë më shumë, kurmin,

botën që rilindej nën hënë.

- Ah, i çmendur,

më çmende...!

19. 06. 2015

TI KE NJË ZOG N’ATA SY

ti ke një zog n’ata sy

një zog mes fletësh

hov degë më degë

humb territ të pyllit

me një krah të varur

me një sqep të thyer

as qan, as klith

s’i ankohet askujt

ti ke një zog n’ ata sy

një zog që rreket,

të më kthejë në çerdhe

LETËR DASHURIE NR 1

Tashti nuk e di më se ç’ je.

E kthyer në ajër, në heshtje

Një zbrazëtirë, një hon më thërret

Më ndjell të bie;

I papeshë të lëshohem drejt fundesh pa fund.

Ta kam harruar lëkurën

S’është më as e nxehtë, as e ftohtë,

As e trëndafiltë, as e bronztë,

As e freskët apo e vyshkur;

S’ia ndjej më zhurmën aortës.

Mbase është vetëm thirrje

E harruar këtu, në kokën time

Që s’di pse përsëri është e nxehtë

Shpirt i shkëputur prej yjesh që digjen.

E nxehtë...! Përse?

Për fjalë që s’i dëgjova e krahë

Që s’i ndjeva rreth vetes dot kurrë

Për buzë që dinin të jepnin veç etje?

Truri im ka filluar të latojë pas humbjes

Një tjetër kurm

përbërë nga tjetër lëndë.

Tashti unë dashuroj hijen

Harrova gjithçka që prekja  jep,

Dridhma e lëkurës nën etjen e mollëzave

Është një e shkuar

E ngopur, si dy buzë të përlyera

Që s’ndjejnë më shije.

Po fundja, ç’më mbeti përveç përvëlimit?!

Fjalët s’i lexoj dot më,

Vetëm vizione të ngutura bardhezi

Që jeton një njeri në çastet e fundit të mbytjes.

Kurmi yt, lëkura jote është një letër dashurie

Që i shkruan tjetërkujt.

Tiranë,  7. 05. 2015  ora 10

50 VARGJE PËR TË HARRUAR

Një dorë mjegulle më duhet

ta mbulojë këtë udhë

parkun tënd të pëlqyer

ku vallëzojnë dashurisht edhe drurët

ku gjethet spërkatur nga e qeshura jote

kthehen në flutura.

Më duhet një dimër 

ortekë e akuj mbi gjethet

mbi gjurmët e tua zëvjeshte

edhe ajrin, edhe mallin ta ngrijë,

gjithë ujërat që sytë

e portretin ta ruajnë kaq mirë.

Më duhet harresa,

së paku argjendi i ngricës

që fsheh borën e butë

tulin e femrës gjinjpërkëdhelur

mishin e shpirtin tënd që aq urtë

e kaq djallëzisht di të jepet

Më duhet vdekja e mallit;

heshtja është fizarmonikë e çmendur

që zgjon nga gjumi njëmijë zymbyla,

ngre në një tango zjarri balerinat që vallen

e hedhin këmbëzbathur mbi gjemba

mbi qelqe perëndimesh të thyer e prushe

E mua më duhet të fle, por heshtja

vrapon nëpër zemër me kuaj

tufat e egra mbi savanën e natës

sa njëmijë trena trokojnë

Ti e di se ç’ndodh

Me një tërmet nëntë ballësh

Më duhet harresa kupton?

Kaq shira më duhen rrëmete e breshër

shpata vetëtimash ta çajnë në mes

këtë rrap q’e mbollëm një verë

ta shkulin me rrënjë e të mbjellin asgjënë

ta zhbëjnë këtë që bëmë të dy.  

Një dorë mjegulle më duhet të fle, t’i harroj

gjithë zogjtë me gushën e ndezur që ti

me zërin tënd m’i nis nga mëngjesi në mbrëmje

të harroj që kam puthur dy sy

prej gjarpri që dimër më prunë; dy buzë

që kurrë s’i mora vesh, kurrë.

Më bëj një dhuratë në jetën tënde, ma bëj,

harromë, mos gërvisht asnjë xham

mos tund asnjë degë e mos digj asnjë yll

asnjë psherëtime ere drejt meje mos ço

përtej më pret deti,

qetësia, thellësia e tij e përjetshme.          

Më duhet harresa më duhet

ndëshkimi që të desha aq shumë...