Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Poezi të zgjedhura

POEZI TË  ZGJEDHURA

Nga:

Përparim HYSI

Qazim SHEHU

Zyba HYSA

Flori BRUQI

Rudina MERKURI

Jusuf ZENUNAJ
Viron KONA

Përparim HYSI

LETËR PËR NJË MIKE

Unë nuk shkruaj poezi me porosi

Shkruaj kur ndjej dhe dëshiroj

Nga deliri nuk vuaj, sikur kushedi

Sikur  nuk ka poetë që me mua të konkuroj?!!!

Vargjet i kam transparente e të çiltëra

Duket sikur vetëm gëzime kam në jetë

Në vargje sjell behar e përzë dimra

Se veç gëzime, përgjithësisht, sjell një poet.

As që  e mohoj që këndoj për dashurinë

Por nuk jam as Kazanov dhe as Don ZHuan

Kënaqem kur ma pëlqejnë poezinë

Dhe mërzitem, s'do mend, kur dikush ma shan.

Në vargjet e mia ka pasazhe nga fshati

Se den babaden nga gjaku jam fshatar

Në vargje të tilla, ndjej t'më freskoj fllladi

Se fshati për mua, është "përsheshi i parë"

E di që mosha ime, tanimë, shkoi

Vallen e të shkruarit, unë e nisa vonë

Kohën e humbur me shkrime dua që ta fitoj

Ndaj jam kthyer në një "makinë pune" që s'pushon.

Tani, moj mike, besoj se u shpjegova

Poezinë  dhe shkrimet i shkruaj siç i ndjej

Për asgjë që kam shkruar, kurrë nuk u pendova

Dhe, tek e mbyll poezinë, nuk kam se ç'shtoj më tej.

KUR "KËNDOJA" DJALËRISHT

Kur"këndoja" djalërisht, kur të  merrja gjak në vetull

Seç m'u qep një sy me bisht( unë i gjalli, rashë i"vdekur")

Syri i saj  mbushur"magji" dhe  "goditjen" kish të rëndë

Unë, vërtet djalë i ri, as dhe mendjen s'kam në vënd.

Iku mendja e kaptoi, edhe ndoqi synë me bisht

Edhe mbeta si pa gojë, se pusullën humba liksht

Si Xhaferri, -thonë,- simiten, ja, kështu  e ka humbur

Unë e humba, sa pashë miken, (ah, ta shihnit, sa e bukur!)

Sa e bukur! Si peri!  Le qepallë e gjatë me bisht!

Unë,atë kohë, djalë i ri, e pushtova dashurisht.

E pushtova dashurisht dhe nga koka dilte tym

O vitet e djalërisë! Ç'më kujtoni një kohë pa kthim?!

JAM NË "HALL?!"

Si Moisiu para Detit të Kuq dhe unë kam rënë në "hall"

E di që ky"hall" më  skuq ( po  vallë a ndryshon një djall?!!!")

Më ka zënë malli me një syshkruar dhe malli m'u kthye në hall

E dini që tash jam në moshë të shkuar dhe ky"mall", nuk ka moral!!!

Jam si një anije e shpartallaur që, befas, e goditi cunami

Më kupton kush ka dashuruar ( miq,"hallin" ma qani)

Se pashë syshkruarën dhe më dolën "vidat", aq u mbusha emocion

Si një tren që ka dalë nga shinat, që nuk mbrrin dot në stacion.

Jo në stacion ku hipin e zbresin udhëtarë, por në stacionin e dashurisë

E them hapur:- Jam mbushur mall! Tani në moshë të pleqërisë.

Se pak nuk jam: mbi shtatëdhjetë e tre( dhe hiç nuk i numëroj vitet)

E shoh që më tallni dhe kini përse: ka "luajtur" nga çeçitet...

LIMANI IM *

Për timeshoqe

Ti je si një lumë i kulluar

Dhe në këtë "lumë" kam pirë; jam "zhytur"  e"mbytur"

Sado që mbi pesëdhjetë e katër vjet kanë kaluar

As nuk jam velur dhe asnjëherë nuk jam "nginjur"

LËNDINËS

Një mikeje të hershme

U takuam, o moj Lëndina! Eh, sa vjet kishim pa parë!

Shpirti ynë i ndarë në grima dhe çdo grimë  e mbushur mall!

Ishte maj kur u takuam; ishte maj, me gejlbërim

Dhe të dy, të përqafuar, shend u mbushëm dhe gëzim.

Më pastaj, dolëm lëndinës; mbushur lule edhe bar

Nga shikimet mu në ninëz, zu rrëshkiti veç një mall

Malli i mbledhur pika-pika, si një shi që rigon butë

Përmbi buzë, buzën e ngjita ( ende drutë i preva shkurt)

Tiranë, 17 tetor  2016

Qazim SHEHU

LUMENJTË E SHQIPËRISË...

Burojnë lumenjtë e Shqipërisë

Në Greqi,Maqedoni,

Sapo Vjosa hapin nis

Hapin nis Drin i Zi...

Duke hyrë në kufirin shtetëror

Kokëturfulluar shtriqen

Burimit ujë me hir e me zor

I marrin dhe nisen...

Derdhen në det dhe mbajnë

Sekretin e burimit të urtuar,

Pikëllimin e burimit me ne ndajnë

Si nënë të penguar...

Po në Shqipëri, si për inat

I shtrydhin në hidrocentrale,

Edhe Valbona e hodhi krahë qafë

Një pikëllim dionisian plot
gajle.

Edhe Fani e braktisi

Shtratin e tij shekullor

Futi kokën e malit dhe vaisi

Kryet në një tërthor...

Edhe Devolli po kështu,

Edhe një lumë i panjohur

Braktisi pa dashje ngjyrën blu

Dhe u shtri në tuba i lodhur...

I futën në tuba me tërbim

Pasanikët mizorë,

Ndrit pika e ujit si rubin,

Thërmuar  turbinave ashkëlorë...

Dritë tëligë duke lëshuar

Në kufoma parashë të majme

Dhe malet shtyjnë me duar

Të gjejnë shtratet e thame...

Të kthehen në burim s`munden

Të zhyten në det kush s`i lë,

Dhe zotit tash po i luten

Ta braktisin këtë dhe...

ULIKSI

Kali i drunjtë  me klithma trojanësh

Pas e ndiqte,

Edhe kriminelët kanë atdhe,

Mendonte ,

Ndërsa përdëllohej nga një Circe...

Edhe shfarosësit kanë një peng

Edhe ata dinë të qajnë nga një këngë

Mos rapsodi Demodok thur një rreng

Tek kurdis një kordë...

Nëpër gjurmë të kalit të drunjtë

Fundosej patkoi i trokut,

Dhe muzgu krejt iu zbrujt

Nga këngë e Demodokut...

MË RRITËN KËTO ARA...

Me zjarrin e misrit të bardhë

Me bukën e çerepit

Me ca tinguj  pa radhë

Që  iu afruan djepit

Dhe muzgje si mullarë

Që varnin  qeleshen

Në plepa komandantë

Që urdhëronin heshtjen,

Më mbrujtën këto ara,

Duke gëzuar vjeshtën

Me prodhime të mbara...

Ato ishin të përjetshme

Ashtu janë dhe sot,

Me heshtjen e ngeshme

Dhe plepat  pikëçuditëse

Në çdo lëvizje vjeshte

Ku pikat kthehen në lot...

VALA

Nga lumi i rrugësnjë valë

Më ngjan

U fsheh në trupin tënd,

Freskia  si fjollë e bardhë

Myshkun e flokut ta lot...

Muret çelën buzët

Ta pinin këtë valë,

Po ty të prapsova tutje

Mos ktheheshe në Rozafë...

Muret le të binin

Edhe pa valën tënde

Më mirë jashtë të rrinim,

Rrethuar me  mure brenge....

Zyba HYSA

KËSHTU ËSHTË DASHURIA

Dashuria është si poezia...

Nuk e kërkojmë dot e pse e dëshirojmë pafundësisht,

Nuk e blejmë dot, as me thesaret më të çmuara të botës,

Nuk e ndjell dot si manare...!

Ajo vjen si muzë,

Lëkund zemrën furishëm... e ngre nga letargjia

Duke na zgjuar në një planet tjetër,

Rrahjet vallëzojnë me ritmin e rrokut modern,

Shqelmat e saj na mbajnë zgjuar,

Gjumi s’na merr...

Dashuria është fat për të pafatët,

Ajo ndriçon,

Sa gjithë yjet, hëna e dielli universin e shpirtit,

Na pasuron,

Sikur jemi pronarë të gjithë botës,

Ajo... dhe të therë me thikat e saj të holla,

Ku plagët nuk kullojnë gjak,

Rrjedh si ujë kristal,

Veç mall...!

Kjo quhet dashuri:

Ku pasuri s’ke e pasuri s’kërkon,

Ku famë s’ke e famë s’kërkon,

Ku mendja qorton, zemra s’e dëgjon...

Ajo... të fal më shumë se të gjitha,

Të bën mbretëreshë,

E mbretërisë Afërdita!

Dashuria është si poezia...

Kështu është dashuria!

ME TY PËRQAFUAR...

E zgjuar... nëpër ëndrra kërkoja vetveten,

Askund nuk gjeta, asnjë sinjal... asnjë shenjë...

Brofa nga shtrati i ëndrrës ethshëm,

Si një zog që e fusin në kafaz,

Kërkoj rreth mureve të mosqenies sime,

Vetveten time...

Shpërtheva mosqenien në kërkim të qenies

Renda sokakëve të shpresës,

Po drita e saj largohen sa herë vrapin shtoja andej...

E pse e dija që kurrë s’do e gjeja,

Përsëri rendja... rendja... rendja...

Forca e dëshirës zgjoi kupën e qiellit,

Me syrin e hënës të pashë Ty,

Në shtratin e ëndrrës flije zgjuar,

Vetvetja ime... me Ty përqafuar!

VLERA E NJË FJALE…

Përmes një fjale, qoftë edhe qorton­jëse,

Shpresën vesh bukur, i vendos stolitë,

Si një nuse e një familje mbreteron­jëse,

Me qëndron pranë… zgjon ndiesitë…

Pa le kur më shkruan me thëngjinj malli,

Djegur përvëluar… zjarrv Univer­sit…

Fillojnë të burojnë të dy sytë e ballit,

Si gurra kristali… në grykat e Thethit…

Eh, kur me shkruan: “Më prit, se erdha!”

Rrafshohen mallet, fushat vallëzo­jnë…

Lumenjtë ndalojnë vrapin e si shto­jzavalle,

Bëhem me krah që fluturojnë...

Flori BRUQI

PORTETI I  NËNËS 
"Nënë për ta shpëtuar jetën Ty, dhashë lëkurën e do ta jepja edhe shpirtin"
(Prof.dr.sci.Mirlin Bruqi)

Nga qytetet e fshatrat e largëta vijnë
Banorë(të përkohshëm)në Prishtinë
Pleq
Plaka
Të reja
Të rinj
Me shporta të vogla në duar
Vijnë çdo të diel
Vijnë(ndoshta)çdo ditë
Te dera e Spitalit
Në orën 14
Gumëzhijnë korridoret
Nga hapat e tyre
Zhurmojnë pavijonet
Korridoreve…
Zvarritët rrëqanthi vdekja
Në dhoma hyn shqetësimi
Secili me de(r)t
Për të afërmin e vet
Kështu çdo të diel
Kështu çdo ditë
Në orën 14
Burbuqja kurajon Nënën
Mirlindi jep lëkurën e vet
Për ri(ngjalljen)e Saj
Të afërmit shërim i dëshirojnë
Të tjerët shpresojnë…
Ja dhoma…
Ora mbi radio
Trëndafilat e freskët
Mbi tavolinë
Tok(gati) e gjithë familja
Babai qëndron e mejton
Ndoshta…
Kujton profiling e dhëndrrit
Ja rrudhat e nënës sime
(Kujtoj zënkën e prindërve për mua)
Tik-taku i orës
Dikur pushon
Në orën 4 të mëngjesit
Një qetësi…
Unë
Kam parasysh
Profilin e fëmijëve të mi
Shoh në sy
Profilin e Granitit e Diamantit
Mullarët e sanës
Në oborrin e braktisur
Ja(gati) e gjithë familja
Mungon(vetëm fizikisht)Ajo
Mungon Nëna ime
Në dhoma hyn:
Ajri
Drita
Dashuria
Jeta
Shokët
Shoqet
Babai
Të dashurit….

Dhe një hije
Më ndjek pas
Shëndijë kohe
Profil i Nënës
Zjarr i Diellit!


RREZE DRITE 

Për Ty nga zemra
këtë poezi po e rris
asnjë hije muzgu
nuk i fus brenda
Ti kërkon dritë
se ishe dritë
siç janë dritë
të gjitha nënat
Vije Ti
çdo mbrëmje
duke më pëshpëritur:
-Natën e mire bir
çelësin mos ia vë derës
do të vijë nëna
(Gjumin pa ta prishur)
me hapa të pranverës
Biro
të të shoh mos je shpluar
kur ike
Unë të putha
a thua më ke ndjerë
ndoshta vetëm koha
si rreze drite
në mua t’paska mbetur
Këtë poezi Nënë
nga zemra e shkrova
dhe hije azhuri
s’i futa Brenda
Ti kërkon dritë
se ishe Dritë
siç janë Drita
të gjitha Nënat


LAJTMOTIV I SINQERTË 

U këndoj të thjeshtave
të urtave
fjalës së dashur
dritës së qartë
të gjitha ëndrrave
më ljtmotiv të sinqertë
të gjitha këngëve
përherë me krryerresht
Femrave
Ejani në këngë
Nëna dhe motra
të dashura gra
hyni në këngë
në lindëm nga këngët Tuaja
nga zëri Juaj
morëm këmbë


LIRI FJALE 

Në ditën e takimit me fole
më zë tjetër
dhe unë çuditërisht prapë erdha
nga zemra të të shoh e të puthi
si Diellin kopshtin me lule
përse qe aq e ashpër
Mos vallë në qytetin tend ilirik të ndjekin
qentë e tërbuar
ndonjë hije nate
apo do të mbetesh
e mbyllur sal për vete
Arti nuk të do të vetmuar
as muzikë s’mund të ndjesh
një buzëqeshje do të kërkoj prore
dhe karafila do të dhuroj
e puthje të ngrohta
Mos hesht as mos ik lulebore
sigurisht ti do të qesh një ditë
dhe lufta mes unit tend e urrejtjes
do të çmend ty të tërën
vetëm jam dhe pres të vish…

Rudina MERKURI

ZEMRËN IA KTHEU NË LULE

Kur ti je pranverë,
copat e ditës,
derdhen në ujëra të ëmbla,
zgjohet shpirti i lëmuar, 
i një dallge të haruar,
që derdh në breg,

udhëkryqe,
erë lozonjare,
violinat e harruara,
afër një bacë plot simfoni,
sytë erëmbushur,
nga një dallgë e fuqishme,
që zemrën ia ktheu në lule.

Kur të zbrisni afër saj,
mos e zgjoni,
sythin e një dege të njomë,
afroni duar,
ka të puthura,
flutura të dashuruara,
që freskojnë sytë e një mëngjesi…


ECJE NË RRËNJË DRITE

Ti
ngele njeri sentimental,
buzëqeshe
kur të vodhën emrin e mirë,
hodhe diell,
kur ata zbrazën stuhinë,
ece ballëlart,
kur deshën të të shkelnin,
brënda hijeve të lodhura,
hodhe rrënjë drite.
Braktise shekullin mediokër,
i u ngjite pemës jetësore,
në shumëfishimin,
e rrëfenjave të ulkonjës.
Kur të rrokulliset pabesia,
shirat e dimrit intrigues,
do enden greminave të shkretëtirës..


JU MË MORRËT FRYMËZIMIN

Ju më morrët frymëzimin,
në të përditshmen,
lidhët trishtimin,
vizatuat tatuazhe të lodhura,
në diafragma jetësorë,
aty ku njerëzit për pak jetë,
për bukën e fëmijëve,
ulet dhe lutet,
në rituale skllavëruese.
Harruat!
se nuk ma morrët dot shpirtin,
rrjedhën e ditëve të çëlura,
pranverat që era i shpërndan në lastar,
për ujitje jete,
Thurra buzëqeshjen me dimrin,
që pas saj të lind,
një baladë dhimbjes,
dashurisë,
puthjeve...


LINDE TI - E PAKONCEPTUESHMJA

Nën përpëlitjet e një dielli plot oazë,
linde ti-e pakonceptueshmja,
irealja,
fshehur brënda nesh,
loz e qesh,
me qënien tonë,
në trysninë e ndjenjave që bërtasin,
në hijëzimet e kuajve rebëlues,
në trokun e çmendur të ithtarve,
porsi si jago,
tregton shpirtrat tanë,
lirinë poshtë shtegut të një pylli,
kamuflon etjen e një endacaku,
për verën e falur pranë një parajse,
buzën e përgjakur,
për pak lumturi,
ashtu i lodhur,
pi lotin e kripur,
që syrit të pagabushëm i falet..

Jusuf ZENUNAJ
 

CELULARI E POLITIKA

As buzëdeti , as maje mali
ma shumë se n’ Kunvend
nuk duhet celulari.

Si vetëtima sjell porosi;
ndonjë premtim
a kërcnim të ri.

Ma shpejt seç ndërrohen
nata me ditën
sms-ët drejtuan n’ Kuvend politikën

Votat për kryetar jo me pak siklet,
për libër t’Ginisit
A s’jemi sivjet?


SI E QUAJNË ATË RRUGË

Lisat i rrëzuan nëpër kohë
rrënjë t’mos kenë as për trohë
rrugë hapën ballabanët
që të ecin sulltanët.
Shirat i lanë plisat
qullur në gjak e lotë,
bardhësinë që patën
s’ua humbën dot.
Si e quajnë atë rrugë?:
« Rruga e Ballabanit »,
në të mori ikën
edhe vetë Sulltani


FYELLASHTI IM

Fyellashtin tim qindvjeçar
s’e ngroh dielli në pikë të verës,
nuk e fryn as era e bjeshkës.
Fyellashtin tim nuk e lajnë shirat e vjeshtës,
s’e ngrin as akulli siberian,
as ujku nuk e bren dot me dhëmbë.
Në hartën e grisur të atdheut tim;
në hartën e arnuar,
fyellashtit tim do t’i bie,
me verë ilire që piu Aristoteli
do të ngre dolli.

KU E SOLLI VARFËRIA

Juristja më tha : " ... pala s' ka ardhur " -

nuk përktheva asnjë dhembje,

asnjë shpresë ,

mund t’ kishte ndonjë gënjeshtër-

" faqe- fati " për jetë ?!

Çka t’ kujtoj për mbresat e kësaj dite ?

Rrëfimin e artistes përkthyese ?!

Një vajzë si engjëllushe

mbrëmë në Avenue Louise,

ishte kërcnuar me thikë.

Oh zot, prostituta

ishte nga Shqipëria !

Ku e solli varfëria ?

Viron KONA

NAIM FRASHËRI

Qindra poetë kam lexuar,

vjershat e Naimit i mbaj mend më mirë,

si ushqim i nevojshëm i shpirtit dhe dijes,

i sjell në mendje me kënaqësi e dëshirë.

Flas në biseda për “Bagëti e Bu­jqësinë”,

jo se më nxit apo më detyron kush,

por dua e flas për atë poemë,

që nga të tjerat e dua më shumë.

S`më detyron askush të përmend,

“Fjalët e qiririt” me aq ndjenjë e ngrohtësi,

mendja më shkon vetiu tek ato “fjalë”,

sa herë flas për dritë e Shqipëri.

Ngazëllehem thellë kur lexoj “Lulet e verës”,

kur mbroj me zjarr Skënderbenë dhe lirinë,

kur shkruaj për t`ëmblën “Gjuhën shqipe”,

për “bukuroshen sy mëshqerrë” dhe dashurinë.

Dashuria për Naimin nis nga zemra,

nga vatra e atdheut dhe e lirisë,

nis nga vjersha që fillon me vargun:

“O malet` e Shqipërisë...”

LULJA E EGËR

Më mirë një degëz lule,

këputur n`një shkëmb,

rreth e qark thepisur.

Se sa nj`buqetë artificiale,

n`punishte përgatitur,

bojatisur e stolisur.

RRAPI I UJIT TË FTOHTË

Përreth tij venin e vinin autobusët urbanë,

nga trungu i buronte uji i ftohtë,1).

në vite mori emrin popullor,

stacioni i “Rrapit të Ujit të Ftohtë”. 2).

Trungun, tre burra me zor ia rrethonin,

i freskët, i bukur, si një mal i lartë,

poshtë kurorës kalimtarët çlodheshin,

pastaj vijonin për Radhimë, Tragjas, Orik e Dukat...

Ku do të shkosh zotëri?

Te “Rrapi...”, atje ndale,

pimë një ujë të ftohtë burimi,

ia marrim edhe këngës labe.

Po patëm kohë te lokali buzë detit,

e kthejmë nga një gotë raki,

shoqëruar me mish qengji a keci,

pastaj, edhe ndonjë sy gjumë, si të na vijë.

Thuhet se rrapi u rrëzua qetësisht një natë vere,

rënia e tij “magjike” u komentua gjatë,3).

ditë e natë burimi i lëshoi “lotët” lumë,

deti nga thellësia dërgoi valë me ofshamë.

Legjenda u treguan nën kurorën e tij,

derisa ai vetë u shndërrua në legjendë,

e kishte hak, njerëzit e deshën,

njësoj si trimave, “Rrapit...” i ngritën këngë.

Ku do të shkosh zotëri?

te “Rrapi...”, atje ndale,

pimë një ujë të ftohtë burimi,

ia marrim dhe këngës labe...