Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Muharrem BLAKAJ

PARAARDHËSIT

Romani, “Paraardhësit”, i autorit Muharrem Blakaj, u ofrohet të interesuarve për shkarkim falas në sektorin

„Literaturë“

 E falënderojmë autorin përzemërsisht

            KTHIMI

            Pas katër vitesh qëndrimi në mesin e studentëve të bekuar të islamit, më në fund arrita në katundin tim. Gjatë kohës sa ndodhesha atje, vendlindja mu kishte fshirë pothuaj e tëra nga kujtesa. I dhënë pas studimeve në njërën anë dhe pas shtegtimeve për kalitje e përzgjedhje në anën tjetër, dalëngadalë kisha filluar ta braktisja nga mendja imazhin e vendit tim të dikurshëm, përveç disa copëzave peizazhesh, që si pasqyrë e thyer, herë pas here kishin lundruar, si të përgjumura, në kujtesën time të kthjelluar nga nuri i ndritur i Allahut xhel-le shanuhu¹. Kur shkela për herë të parë në katundin tim, mu bë se çdo gjë kishte lëvizur nga vendi duke ndërruar pozicionin. Ajo pamje që më kishte mbetur e ngulitur në mendje kur e braktisa katundin, kishte ndryshuar rrënjësisht, sa që kur e pashë për herë të parë nuk ju besova syve. Por, për fat të mirë, ashtu siç kishte ndryshuar vendi im i nëmur, kisha ndryshuar edhe unë, duke marrë pamje tjetër, identitet tjetër, veshje tjetër... në vend që në vazhdimësi të qëndroja flokëgjatë e fytyrërruar si grua, tani jam shndërruar në kryerruar, mustaqeprerë e mjekërsynet, në vend të emrit të pakuptimtë Çelë, tani mbaj emrin e ndritur të Allahut, Abdallah, në vend që të jem shqiptar, jam shndërruar në mysliman dhe në vend që të flas shqip, tani e flas gjuhën e bekuar të Allahut xhel-le shanuhu! A ka gjë më të bukur në jetë së të komunikosh me gjuhën e Allahut?... e mos të flas më për rrobat e bekuara islame që i mbaj në trup! El-hamduli-l-lah!²

            Pas luftës, nga katundi im nuk kishte ngelur asgjë e dashur e tërheqëse që duhej rikujtuar përveç shtëpive të djegura, erës së rëndë të tymit të përzier me duhmë kërme të shtazëve të vrara nga paramilitarët! Fill pas këtyre, desha t’i fshij nga mendja edhe njerëzit, që, të pasionuar pas kryqit të perëndimit, kishin lënë rrugën e Allahut xhel-le shanuhu dhe ishin bërë një me idhujtarët e pafe, të njëjtë sikur ata që shekuj me radhë na kishin vrarë e therur si në kasaphanë, dhe të pasionuar pas të pafeve bërtisnin si të çmendur: Amerika, Amerika! Jazëk!

            Kur po kaloja pranë trojeve të Avdiut, në shpirt ndjeva një ngazëllim çasti. Nëpër mendje filluan të më lundrojnë kujtimet e kohës së shkuar: Kur isha i vogël, e kisha bërë zakon që ditë për ditë të hidhesha andej nga shtëpia e Avdiut dhe të takohesha me Hilin. Pastaj së bashku ngjiteshim të Lëndina e Milushit duke vrapuar pas manaferrave të pjekura. Na bëheshin duart dhe fytyra zi  prej tyre. Herë pas here zbrisnim të Krojzit ku ishte pusi i kalfët dhe aty i lanim duart dhe fytyrën. Pastaj e prisnim Maksutin kur zbriste nga mali pas dhive të tij të kuqe. Derisa dhitë e tij pinin ujë në pus, ne e përqeshnim për sytë e tij të fryrë që na ngjanin në sy hutini. Ai në shenjë revolte vetëm gajasej dhe ikte me nxitim pas dhive të tij të shpejta. Edhe tani më bëhet sikur i shoh veshët e tij vriguj dhe disa fije flokësh të djersitura e të ngatërruara sipëri tyre. Herë pas here Hili e gjuante me llastik qenin e Maksutit që vraponte pas dhive me gjuhën përjashta. Sa herë që e godiste, cijatej dy tri herë dhe ikte me vrap. Vetëm kur largohej në distancë Maksuti i zemëruar kthehej e na e këpuste ndonjë të sharë me zë të ultë sa ne mëzi e dëgjonim, apo na kërcënonte së do të vinte një ditë që do të hakmerrej kundër nesh. Kishte ditë kur zbrisnim pranë kajsive që ndodheshin pranë mullirit të moçëm dhe pasi ngopeshim, e gjuanim njëri-tjetrin me kokrrat e arrira që lëshonin lëng të verdhë! Buzëmbrëmjes zinim pritë tek bërryli i rrugicës dhe bashkë me Hilin i gjuanim me llastik lopët e fqinjëve kur ktheheshin nga kullosa. Kur na diktonte Avdiu, baba i Hilit, nevrikosej... më mirë të them se nxehej deri në atë masë, aq sa mund të nxehej një njeri i butë siç ishte Avdiu. Çdo gjë përfundonte me marrje llastiqesh, fjalë kërcënuese dhe tundje gishti. Kishte raste kur Hili nuk ndodhej në shtëpi. Atëherë pa hezitim e kërkoja Maksutin. Gjithë ditën bridhja pas tij dhe dhive të tij tekanjoze. Kur pushonim në rrafshin e hamallave, nën hijen e blinit, ai zbathej dhe futej në pusin e kalfët për të zënë bretkosa. Pasi i nxirrte në breg i therte me briskun e tij të vogël, duke thënë: Kështu do ta ther edhe Hilin një ditë... ke për të parë!... dhe pastaj për një copë herë nuk pushonte së gajasuri në atë stilin e tij si prej të marri! Derisa e shikoja, më vinte keq për bretkosat e shkreta por edhe irritohesha, prandaj sa herë që e hetoja që e kishte ndërmend t’i masakronte ato të gjora, e ktheja kokën mënjanë për të mos parë se ç’bënte! As idetë për të lozur nuk i kishte më të mençura, prandaj, gjatë gjithë kohës sa isha me Maksutin më bëhej sikur po lozja në ëndërr e me ëndrra! Kishte dëshirë të sorollatej natën. Herë pas here me ftonte edhe mua dhe fshehurazi futeshim në kopshtin plot me kastravecë të Hajrijes. Pasi bënim përzgjedhje në dritën e hënës, i këpusnim nga dy tre copë dhe fshiheshim prapa Gurit të Çaplës³ për t’i ngrënë. Në vjeshtë, duke kënduar futeshim në vreshtin me rrush të Nakut shurdhmemec. Atij nuk ja kishim frikën fare se do të na dëgjonte.

            1 Arab. I lartësuar

            2 Falënderimi i qoftë Allahut

            3 Krahinë – mullëz

            Pjesë nga romani "Paraardhësit"