Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

  Shqipëroi: Valdet FETAHU

SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPË DO TË HELMOHEJ (6)

       Për këtë arsye po ju them: njeriu nuk duhet të jetojë në të shkuarën, njeriu nuk duhet të jetojë në të ardhmen – ky është mashtrim i vetvetes. E vetmja mënyrë për të jetuar është të jetohet në kohën e tashme, dhe të jetohet plotësisht – të shtrydhet i tërë lëngu i saj – t'ju duken të gjitha të shkuarat e juaja aq të mjera.

            Pyetja e tretë 

            "I dashuri Osho,

            A do të bëhemi egoistë?"

            Nuk ekziston mënyrë tjetër. Askush nuk mund të jetë joegoist – përveç hipokritëve.

            Fjala "egoist" ka marrë asocim shumë dënues, sepse të gjitha religjionet e kanë dënuar. Ata dëshirojnë ju të jeni joegoist. Por përse? Për t'i ndihmuar të tjerët…

            T'ju kujtoj: fëmija i vogël bisedon me nënën e tij, dhe nëna i thotë: "Mbaje mend gjithmonë t'i ndihmosh të tjerët." Dhe fëmija pyet, "Atëherë të tjerët çfarë do të bëjnë?" "Natyrisht, i thotë nëna, edhe ata do t'i ndihmojnë të tjerët." E fëmija i thotë: "Ky po duket sistem shumë i çuditshëm. Përse mos ta ndihmojnë vetveten, më mirë sesa ta lëvizin atë dhe t'i bëjnë gjërat panevojshëm të ndërlikuara?"

            Egoizmi është i natyrshëm. Po, vjen momenti kur ju ndaheni nga qenia joegoiste. Kur jeni në gjendjen e lulëzimit të haresë, atëherë ju mund të ndaheni. Momentalisht njerëzit e mjerë i ndihmojnë mjeranët tjerë, të verbëritë i udhëheqin të tjerët që janë të verbër. Çfarë ndihme ju mund të jepni? Kjo është ide shumë e rrezikshme e cila ka mbizotëruar nëpër shekuj.

            Në një shkollë të vogël mësuesja i thotë djemve: "Të paktën një herë në javë duhet ta bëni ndonjë vepër të mirë." Një djalë pyet: "Ju lutemi na jepni disa shembuj të veprave të mira. Ne nuk dimë se çka është e mirë." Kështu ajo tha: "Për shembull, gruaja e verbër dëshiron ta kalojë rrugën; mandej ju e ndihmoni ta kalojë rrugën. Kjo është vepër e mirë; ky është virtyt."

            Në javën tjetër ajo ka pyetur: " A ju ka kujtuar dikujt prej juve ta bëj atë që ju kam thënë?" Tre fëmijë kanë ngritur dorën. Ajo ka thënë: "Kjo nuk është mirë – e tërë klasa nuk e kanë pasuar. Por prapë, kjo është mirë të paktën që tre djem kanë bërë diçka të mirë." Ajo e ka pyetur të parin: "Çfarë ke bërë ti?" Ai është përgjigjur: "Saktësisht atë që keni thënë ju: një grua të vjetër që ka qenë e verbër, e kam ndihmuar ta kalojë rrugën."

            Ajo i kishte thënë: "Kjo është shumë e mirë. Zoti do të bekojë." E kishte pyetur të dytin: "Çfarë ke bërë ti?" Ai ishte përgjigjur: "Njëjtë – gruan e vjetër të verbër, e kam ndihmuar ta kalojë rrugën." Mësuesja paksa ishte hutuar – ku i gjetën këta ato gra të verbra? Por ky është qytet i madh; ndoshta kanë mundur t'i gjejnë dy. E pyet të tretin e ai përgjigjet: "Kam bërë saktësisht atë që kanë bërë edhe këta: e kam ndihmuar gruan e vjetër të verbër për ta kaluar rrugën"

            Mësuesja i kishte pyetur: "Po ku i gjetët tri gra të verbra?" Ata i kishin thënë: "Ju s'po kuptoni: nuk kanë qenë tri gra të verbra, ka qenë vetëm një grua e verbër. Dhe ka qenë shumë vështirë të ndihmohet ajo për ta kaluar rrugën! Ajo na ka rrah, ka sharë e ka bërtitur, sepse ajo nuk ka dashtë ta kalojë rrugën, por ne e kemi pasur qëllimin të bëjmë ndonjë vepër fisnike. Njerëzit që ishin tubuar na shanin, por ne iu thamë: "Mos u brengosni. Ne vetëm po e nxjerrim në anën tjetër!"

            Njerëzit kanë thënë të ndihmohen të tjerët, e ata janë të zbrazët brenda vetvetes. Ata thonë doni të tjerët – doni fqinjët e juaj, doni armiqtë e juaj – e kur s'kanë thënë duaje vetveten. Të gjitha religjionet, në mënyrë direkte apo indirekte, iu kanë thënë njerëzve ta urrejnë vetveten. Personi që e urren vetveten nuk mund ta do askënd; ai mund vetëm të shtiret.

            Kushti themelor është ta doni vetveten aq tërësisht saqë dashuria t'ju vërshoj dhe të arrijë deri tek të tjerët. Unë nuk jam kundër dhënies, por jam absolutisht kundër altruizmit. Unë jam për dhënie, por së pari duhet të keni diçka për të dhënë.

            Dhe atëherë ju s'keni bërë asgjë si një obligim ndaj askujt – përkundrazi, personi i cili pranon diçka prej juve është i obliguar. Ju duhet të jeni falënderues, sepse të tjerët kanë mundur ta refuzojnë ndihmën tuaj; të tjerët kanë qenë fisnik.

            I tërë insistimi im është që individi duhet të jetë aq i lumtur, aq i bekuar, aq i qetë, aq i kënaqshëm, kështu që nga gjendja e tij e plotësuar ai fillon të dhurojë. Ai ka aq shumë, ai është si re shiu: ai është si dush.

            Nëse etja e të tjerëve është e shuar, nëse etja e tokës është e shuar, e cila është sekondare. Nëse çdo individ është përplot me gëzim, përplot me dritë, përplot me qetësi, ai do të ndajë këtë pa e kërkuar askush prej tij, sepse dhënia e tillë është gëzim. T'ja japësh këtë dikujt është shumë më e kënaqshme sesa ta marrësh atë.

            Por e tërë struktura duhet të ndryshojë. Njerëzit nuk duhet të thonë se janë altruist. Ata janë të mjerë – çfarë mund të bëjnë ata? Ata janë të verbër - çfarë mund të bëjnë ata? Ata e kanë gabuar jetën e tyre - çfarë mund të bëjnë ata? Ata mund të japin vetëm atë që kanë marrë. Kështu njerëzve iu japin mjerim, vuajtje, dhimbje, ankth të gjithëve që vijnë në kontakt me ta. Ky është altruizëm! Jo, unë kisha dashtë të gjithë të jenë plotësisht egoistë.     

            Çdo pemë është egoiste: ajo e sjell ujin tek rrënjët e veta, ajo i sjell lëngjet tek degët e veta, tek gjethet, tek frutat, tek lulet. Dhe kur lulëzon, ajo i lëshon aromë të gjithëve: të njohurve dhe të panjohurve, familjarëve e të huajve. Kur është e ngarkuar me fruta, ajo dhuron, i jep ato fruta. Por nëse ju e mësoni atë pemë të bëhet altruiste, të gjitha ato pemë do të vdesin, sikur që ka vdekur i tërë njerëzimi – vetëm trupa që ecin. Dhe ecje kah cili vend? Ecje kah varret e tyre, në fund pushojnë në varret e tyre.

            Jeta duhet të jetë vallëzim. Dhe jeta e çdokujt mund të bëhet vallëzim. Ajo duhet të bëhet muzikë – dhe atëherë ju mund të dhuroni; ju do të keni se çfarë të dhuroni. Unë s'kam çka t'jua tregoj këtë, sepse kjo është një prej ligjeve fondamentale të ekzistencës: sa ma tepër që e ndani bekimin tuaj, aq ma tepër rritet.

            Por unë ju mësoj për egoizëm.

            Pyetja e katërt

            "I dashuri Osho,

            Përse ne s'duhet të jetojmë në të shkuarën? Nuk mund të përjetohet një dhimbje për të na bërë më të fortë? Nuk mundet që një moment i gëzimit të na sjell lumturi?"

            Njerëzit të cilët jetojnë në të shkuarën, të cilët i kujtojnë çastet e lumtura e të shkuarës, janë njerëz të cilët janë të mjerë në të tashmen. Nëse e sotmja juaj është e bekuar ajo është më e madhe se të gjitha çastet e të shkuarës suaj, përse duhet të jetohet në ato çaste të së shkuarës? Ato janë vetëm kujtime, ato nuk janë reale. E shkuara është e shkuar. E tashmja është reale. Nëse dëshironi bekim real, ju duhet të jetoni në të sotmen.

            Rrënjët e juaja nuk janë në të shkuarën. E shkuara është vetëm kujtim dhe e ardhmja është vetëm imagjinatë. Rrënjët gjithmonë janë në të tashmen. Çdo gjë reale është në të tashmen. Në fakt, vetë ideja e ndarjes së kohës në tri folje kohore – e tashmja, e kaluara, dhe e ardhmja, është gabim.

            Koha njeh vetëm një kohë e ajo është koha e tashme. Duke i njohur dy folje kohore, të shkuarën dhe të ardhmen. Pikërisht këtu krijohet konfuzioni. Koha gjithmonë është këtu dhe tani ajo që jeni ju, që është e tërë bota, që është e tërë ekzistenca. Rrënjët e juaja janë këtu; lulet e juaja do të jenë këtu. Njerëzit shikojnë në të shkuarën vetëm si ngushëllim sepse e  tashmja e tyre është aq e zbrazët. Ata dëshirojnë disi ta harrojnë të tashmen; e shkuara funksionon si opium. Apo ata fillojnë të mendojnë për të ardhmen, e cila s'është asgjë tjetër përveç projeksion i të shkuarës, pasion për t'u përsëritur çastet e shkuara madje edhe me kënaqësi më të madhe – por në ndërkohë ju e keni humbur çastin, të cilën në realitet vetëm atë e posedoni.

            Për këtë arsye po ju them: njeriu nuk duhet të jetojë në të shkuarën, njeriu nuk duhet të jetojë në të ardhmen – ky është mashtrim i vetvetes. E vetmja mënyrë për të jetuar është të jetohet në kohën e tashme, dhe të jetohet plotësisht – të shtrydhet i tërë lëngu i saj – t'ju duken të gjitha të shkuarat e juaja aq të mjera. Dhe ju jeni tërësisht të përfshirë në të, çfarëdo që bëni, apo nuk bëni, vetëm rrini të heshtur, por sa më tërësisht në të, kështu që aty nuk do të ketë hapësirë për të lëvizur imagjinata, apo ndonjë re e kujtesës të kalojë nëpër mendjen tuaj. Ky është çelësi i realitetit.

            Momenti tjetër gjithashtu do të jetë prezent.

            Çfarëdo që do të keni ndonjëherë do të jetë prezentë.

            Ju nuk mund ta keni të shkuarën e juaj tash, nuk mund ta keni të ardhmen tuaj tash. Në mes të shkuarës dhe të ardhmes, "në sandviç", është momenti i vogël i cili është real. E shkuara është e gjatë, ajo ka përfunduar – ju ndoshta keni jetuar dyzetë apo pesëdhjetë vjet. E ardhmja është këtu – ju mund të jetoni tridhjetë vjet. E tashmja është vetëm një moment, moment atomik. Është e lehtë të harrohet, por të harrohet do të thotë të harrohet çdo gjë.

            Të jetohet në të tashmen është fillim i vërtetë, jetë ekzistenciale. Përndryshe ju jetoni në ëndrra; dhe sado që të jetë ëndrra e ëmbël, ajo prapëseprapë është vetëm ëndërr. Në mëngjes ju do të jeni të uritur. Të gjitha ato ushqime të ëmbla në ëndërr nuk do të ndihmojnë.

            Por kjo është ashtu siç ka qenë me shekuj. Njerëzit merren me të shkuarën, merren me të ardhmen. Duket se askush nuk po merret me këtë momentin e vogël, çastin atomik.

            Nuk mund ta ndani. Ai është i pandarë. Dhe ai shkon aq shpejtë saqë me kohën ju lëvizni në të shkuarën dhe në të ardhmen, aq shumë momente të së tashmes ju i keni humbur – kështu që ju shumë jetë keni humbur. Dhe shumë njerëz do t'i humbin jetët e tyre.

            Nëse e jetoni çdo çast, kjo është e vetmja mënyrë për të jetuar. Dhe nëse  vërtet e jetoni këtë çast, çasti tjetër i juaj do të bëhet edhe më i madh – sepse tash ju dini se si të jetoni. Ju bëheni gjithnjë e më të shkathët, gjithnjë e më artistik. Çdo çast bëhet mësim, se si të merret më shumë lëng nga jeta.

            E nëse njeriu mund ta jetoj vetëm një jetë në plotësi, tërësisht, ai do të shijojë diçka nga e vërteta, diçka nga përjetësia…frytin të cilin Adami dhe Eva e kanë humbur.  

            Fund i kapitullit te dytë

  1      2      3      4      5