Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

 Shqipëroi: Valdet FETAHU 

SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPË DO TË HELMOHEJ (1)

Kapitulli i nëntëmbëdhjetë i ligjërimeve të filozofit të madh Indian, OSHO (marr nga libri “Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapë do të helmohej”, që është në përkthim e sipër nga V. Fetahu), që u mbajt në Greqi prej datës 19/02/86 deri më 15/04/86

KAPITULLI 19

Rabinët dhe bërlloku

            28 shkurt 1986 paradite

            Pyetja e parë

            Ju gjithmonë po thoni se nuk jeni veprimtar i asaj që po ngjanë rreth jush. Prapë, tendenca gjenerale është për t’ju parë juve si yll në tërë këtë. Ju lutem a mund ta përshkruani veten dhe lëvizjen që është rreth jush dhe evolucionin tuaj gjatë gjithë këtyre viteve?

            Është e vështirë për njerëzit që të kuptojnë diçka që ata kurrë nuk e kanë përjetuar në jetën e tyre. Të gjithë ata janë veprimtar, por edhe në jetët e tyre ka gjëra të cilat ndodhin. Për shembull, kur ata dashurohen: e bëjnë atë apo ajo ndodh? A mund të urdhëroni që dashuria të ndodhë? Për më tepër ajo ose do të ndodhë ose nuk do të ndodhë, veprimi nuk ka vend në këtë, por me miliona njerëz as që janë të vetëdijshëm se dashuria po ndodhë. Unë nuk jam veprimtar i kësaj.

            Kjo nuk është një lëvizje si lëvizjet e tjera. Askush nuk është duke planifikuar atë, askush nuk e ka planifikuar kurrë atë. Unë fillova të jetoj jashtë, në qetësinë dhe paqen time, dhe njerëzit filluan të vijnë tek unë dhe të më bashkohen. Në fillim unë isha i vetëm, një endacak, ngadalë, gjithnjë e më shumë njerëz vinin ngadalë. Unë nuk i kam thirrur ata, diçka e tyre ishte dashuruar në mua, e ajo që u nisë me një njeri u bë karvan i madh dhe e mbulon tërë botën - madje edhe vendet ku unë kurrë nuk kam qenë, si Bashkimi Sovjetik, Kinë, dhe vendet tjera komuniste.

            Ndjenja ime është se kur keni diçka të sinqertë ajo e ka aromën e vet. Ajo shpërndahet vetvetiu. Dhe kushdo që është i hapur për të, kushdo që është në kërkim të saj përnjëherë e pranon dhe e mbanë atë. Ashtu si rrënjët e holla… njerëzit fillojnë të lëvizin drejt burimit.

            Kjo iu duket njerëzve e vështirë për të kuptuar. Për shembull, dikush që është komunist dhe përpiqet të organizojë një parti komuniste, i duket e vështirë. Dikush është socialist, dikush është fashist – dhe një punë e madhe, një planifikim i madh nevojitet për t’u bërë. E këtu nuk ka punë, nuk ka planifikim, kjo është një lëvizje e cila mund të krahasohet me një lidhje dashurie.

            Unë nuk e di se çfarë do të ndodhë nesër, unë nuk e di ku unë do të jem nesër. Unë nuk kam asnjë plan për të ardhmen. Kjo i bën njerëzit e mi një nga më misteriozët në botë – të paplanifikuar, paorganizuar, por në dashuri të tillë të jashtëzakonshme, pa rregulla, pa orientime, pa disiplinë, pa kredo, pa kult, pa kishë, pa Zot. Megjithatë, diçka e zemrës është në lulëzim.

            Është një këngë që përhapet në mesin e njerëzve të mi, është një valle e zakonshme në aktivitetet e tyre; ata kanë harruar si të ecin, sepse ecja e tyre është shndërruar në një valle. Ata kanë harruar si të planifikojnë për shkak se janë duke e parë se gjërat mund të ndodhin në një shkallë aq të gjerë duke mos planifikuar.

            Këtu askush nuk është lider. Këta njerëz nuk janë dishepujt e mi, ata janë miqtë e mi, ata janë përcjellës të udhëtimit tim. Ne ndajmë diçka që nuk është në mendje, diçka që është përtej mendjes... një qetësi, një paqe, një ekstazë, një hare të madhe dhe një përvojë të jetës së përjetshme.

            Këto nuk janë teori. Unë nuk jam duke iu predikuar tyre. Këto janë ngjarjet të cilat janë duke u bërë gjithnjë e më shumë aktuale në jetët e shumë  e më shumë njerëzve. Kjo me siguri do të jetë e vështirë për veprimtarët për t’u kuptuar. Unë mund të them vetëm një gjë - është një haiku (poezi japoneze) e bukur nga një mjeshtër i madh, Basho, dhe kjo shpjegon gjithçka, ndoshta edhe atë që nuk mund të shpjegohet. Basho në këtë haiku thotë… është një poezi e shkurtër, vetëm disa fjalë, tre rreshta:

            Ulur në qetësi

            Duke mos bërë asgjë

            Dhe bari rritet vetvetiu

            Nëse e shikoni logjikisht kjo duket absurde. Por nëse e shikoni ekzistencialisht, me dashuri, estetikisht, me një zemër poeti, ju mund ta shihni kuptimin e madh në të.

            Ulur në qetësi, duke mos bërë asgjë - kjo është ajo që ne kuptojmë me meditim - bari rritet vetvetiu... çdo gjë tjetër ndodh nga vetvetja. Ju thjesht mësoni se si të jeni të qetë, si të mos bëni asgjë - dhe lulet do të lulëzojnë vetvetiu, zogjtë do të këndojnë këngën e tyre, dhe jeta juaj do të bëhet një lumturi, një përvojë e vazhdueshme, prej çastit në çast, e gëzimit të madh.

            Kurrë nuk mendoj në kuptimin e lëvizjes, në kuptimin e bërjes së një kishe, një religjioni; unë thjesht vazhdoj të ndaj zemrën time më këdo që troket në derën time. Dhe bari vazhdon të rritet…

            Ka një milion sannjasin nëpër botë, dhe të paktën tre milionë njerëz që kanë simpati të jashtëzakonshme ndaj meje dhe ndaj njerëzve të mi. Nëse doni të dini diçka për mrekullinë, kjo është mrekullia - jo duke ecur mbi ujë, që është thjesht marrëzi, jo duke e shndërruar ujin në verë, që është krim.

            Vetëm mrekullia... unë e di se një mrekulli fillon të ndodhë si një zjarr shpërndarës nga zemra në zemër, duke ndryshuar dhe transformuar vetëdijen e njerëzve dhe duke i sjellë ata në një nivel më të lartë të ekzistimit – duke krijuar njeri të ri brenda tyre.

            Pyetja e dytë

            Njerëzit nga jashtë kur shikojnë në ju, dhe në njerëzit e juaj, hutohen. Ata flasin për shpëlarje truri, derisa ju flisni për gjendjen e pakushtëzuar! Nëse dorëzimi i njerëzve tuaj në ju nuk është ikje nga realiteti në një ëndërr hedoniste, atëherë çka është?

            Në radhë të parë askush kurrë nuk është dorëzuar. Askush nuk më është dorëzuar; të gjithë ata iu janë dorëzuar dashurisë, në të njëjtën mënyrë edhe unë iu jam dorëzuar dashurisë. Të gjithë ata iu janë dorëzuar gjendjes më të lartë të vetëdijes, jo mua; unë fare nuk i konsideroj ashtu, përfshirë edhe veten.

            Kështu që, gjëja e parë të cilën duhet ta mbani në mend: këtu nuk ka asgjë të ngjashme me dorëzimin. Kjo fjalë është shumë e shëmtuar, është një tjetër emër i skllavërisë shpirtërore. Në religjionet tjera njerëzit dorëzohen. Ky nuk është religjion, dhe unë jam kundër të gjitha skllavërive shpirtërore.

            E dyta, unë nuk ua shpërlaj trurin njerëzve. Puna ime është krejtësisht e ndryshme. Unë thjesht njerëzit e mi i çoj përtej mendjes, dhe në momentin kur ata përjetojnë diçka përtej mendjes, ata vetë e lajnë mendjet e tyre - natyrisht, sepse ajo është aq e ndotur me ndyrësirë për mijëra vjet. Atë punë të pistë unë nuk e bëj, ata e bëjnë këtë vetë.

            Puna ime është t’i tërheq ata jashtë identifikimit me trurin e tyre; t’i tërheq ata jashtë mendjes së tyre dhe t’ju jap atyre përvojën e përtejshmes. E mandej është e tyre se a do t’i mbajnë ato ndyrësira apo t’i hedhin – dhe askush nuk dëshiron t’i mbajë ndyrësirat. Dhe nëse ata dëshirojnë plotësisht ta pastrojnë trurin e pistë, çfarë të keqe ka në këtë? Çdo gjë duhet të lahet e të pastrohet.

            Po, askush tjetër nuk do të bëjë këtë, sepse kur dikush tjetër që e bën këtë, ai ka një ndyrësirë të tij për të zëvendësuar në trurin tuaj. Ai ju deprogramon dhe nuk ju le të deprogramuar; ai ju deprogramon për t’ju Reprogramuar.

            Unë thjesht ju çoj përtej mendjes. Kjo është e tërë metoda e meditimit. Njëherë kur ta mësoni se, “Unë nuk jam mendja, nuk jam truri, nuk jam trupi”, ju filloni t’i hidhni të gjitha kushtëzimet të cilat janë pengesa të panevojshme në rritjen tuaj, një barrë e panevojshme për ta bartë.

            Kur provoni t’i hapni krahët dhe të fluturoni në yje, natyrisht që ju dëshironi të shkoni lehtë, ju filloni ta hidhni valixhen. Dhe në këtë valixhe, nëse i hidhni librat e shenjta, Kuranin e Shenjtë, Biblën e Shenjtë, unë nuk jam përgjegjës për këtë, kjo varet nga ju. Kur jeni përtej mendjes ju mund ta shihni se libri i juaj i shenjët është pesëqind faqe pornografi e pastër: tash a do ta mbani atë apo do të çliroheni prej tij! Ju e shihni se Zoti juaj është vetëm një trillim, djalli juaj është vetëm një trillim, parajsa dhe ferri juaj nuk ekzistojnë askund.

            Kjo ka ndodhur një herë...

            Një mbret shumë arrogant kishte shkuar tek një mjeshtër – padyshim, se ai ishte mbret. Ai kishte kërkuar nga mjeshtri: “Kam ardhur këtu t’ju pyes diçka. Keni për të thënë diçka rreth parajsës dhe ferrit? Unë dua ta kuptoj. Unë po plakem, dhe se shpejti do të vdes. Para se të vdes dua ta kem plotësisht të qartë ku po shkoj, pse unë po shkoj, dhe nëse gjërat mund të ndryshojnë. Ferri a ekziston me të vërtetë? A ekziston parajsa me të vërtetë?”

            Mjeshtri i kishte thënë: “Ti qenke komplet idiot. Së pari ulu, dhe pyet si një dishepull. Këtu ti nuk ja mbret, këtu unë jam zot.”

            Dhe mbreti ishte tërbuar, para oborrtarëve të tij – ai kishte ardhur me gjeneralin e tij, kryeministrin, mbretëreshën – dhe ky njeri po e quan atë një idiot. Ai e nxori shpatën nga milli i saj dhe nuk kishte dyshim se do ta prente kokën e mjeshtrit.

            Dhe mjeshtri i thotë: “Prit një moment. Kjo është ajo ku hapen dyert e ferrit. Tash mund të presh. Preje kokën – kjo është ku hapen dyert e ferrit.”

            Ju nuk mund ta vritni një njeri të tillë. Mjeshtri qëndroi ashtu siç ishte – por mbreti ndryshoi. Ai qe në gjendje ta sheh pikën: ishte tërbimi i tij, urrejtja ishte ajo që i hapte dyert e ferrit. Ferri nuk është ndonjë vend diku, ai është psikologjia juaj, mendimi juaj – një kushtëzim i caktuar.

            Ai përsëri e ktheu shpatën në mill dhe mjeshtri i tha: “Kjo është ajo ku dyert e parajsës janë të hapura. Ti e kuptove. Tash mund të shkosh.”

            Këto nuk janë gjëra fizike, nuk janë vende gjeografike, vetëm në mendjen tuaj. Kur të shkoni përtej mendjes… dhe vetëm nga e andejmja mund ta shihni saktësisht mendjen tuaj, se si duket, çfarë mbeturina keni mbledhur në të. A e keni bërë parajsën dhe ferrin jashtë mendjes suaj? Kjo varet nga ju se  a do ta ndryshoni mendjen e jo atë. Unë nuk mendoj se dikush do ta pastrojë atë plotësisht... ta pastroj nga të gjitha mbeturinat.

            Unë nuk ja shpërlaj trurin askujt. Çdokush e pastron trurin e tij vetë – dhe çdokush duhet ta laj trurin e tij vetë. The shpëlarja e trurit ju jep asisoj freskie, asisoj risie, asisoj perceptimi, asisoj qartësie për gjërat – për marrëdhëniet e juaja, për veten tuaj dhe për botën – kjo nuk është një humbje, kjo është një fitore gjigante. Njerëzit nga jashtë mund të mendojnë se unë po ua shpërlaj trurin njerëzve; ata mund të vijnë këtu dhe të shohin se unë askujt nuk ia shpërlaj trurin. Unë madje as rrobat e mia personale nuk i laj… e shkreta Çatena e bënë këtë.

            E unë kam një milion sannjasin, si mund të arrij t’ua shpërlaj trurin kaq shumë njerëzve? Dhe nuk ka nevojë kur ju mund ta bëni këtë punë jashtëzakonisht mirë. Unë thjesht ju tregoj mënyrën për të dal nga mendja juaj dhe mandej çdo gjë tjetër ua lë juve. Nëse jeni një lloj hipi psikologjik dhe nuk doni ta pastroni trurin tuaj, kjo varet nga ju. Atëherë jetoni në ferr, në tru të qelbur që shoqëria ua ka dhënë. Por kjo do të jetë zgjedhja juaj; kjo s’ka të bëj asgjë me mua.

            Këtu nuk ka dorëzim; këtu nuk ka shpëlarje truri. Lidhja ime me njerëzit e mi është thjesht e dashurisë, e zemrës, dhe e barazisë absolute. Unë nuk jam superior ndaj askujt. Vetëm njerëzit inferior pretendojnë me qenë superior. Vetëm njerëzit të cilët vuajnë nga një kompleks i inferioritetit ia arrijnë, në njëfarë mënyre, të jenë superior, kështu që ata mund të harrojnë inferioritetin e tyre, dhe ata mund t’i tregojnë botës se ata nuk janë njerëz inferiore.

            Unë nuk kam kurrfarë kompleksi inferioriteti, prandaj nuk më duhet të jem superior. Unë jam thjesht një qenie njerëzore e zakonshme. Për mua, vetëm të jesh i zakonshëm është asisoj lehtësimi saqë vetëm idiotët do të dëshironin të jenë të jashtëzakonshëm. Të jesh i jashtëzakonshëm është një tensionim aq i madh, një ankth, një brengosje, dhe ju duhet të mbani të jashtëzakonshmen tuaj në mënyrë kontinuele. Kjo është një lojë e konkurrencës. Dikush tjetër mund të dëshmojë një jashtëzakonshmëri më të madhe se ju. Atëherë çfarë ju do të bëni? Ky është një ankth i vazhdueshëm.

            Të jesh vetëm i zakonshëm është relaksim i madh dhe qetësi e madhe - nuk garon me askënd, nuk ka frikë nga askush. Askush nuk mund ta largojë jashtëzakonshmërinë time nga unë.

            Jashtëzakonshmëria mund të largohet; dikush tjetër mund ta dëshmojë veten e tij më të jashtëzakonshëm. Unë jam absolutisht jo-ambicioz, jo konkurrues, dhe ky është mësimi im për njerëzit e mi.

            Nëse me të vërtetë dëshironi të jetoni në mënyrë paqësore, të gëzueshëm, çdo moment i parajsës është i mundur. Vetëm një kuptueshmëri e vogël nevojitet…

            Pyetja e tretë

            Gjatë gjithë këtyre viteve, shumë njerëz kanë ardhur tek ju, shumë janë kthyer përsëri. Ju me një rast keni thënë se nëse dy përqind e njerëzimit fillon të meditojë bota do të shpëtojë. Do të mjaftojnë sanjasinët dhe miqtë tuaj të rrotullojnë rrotën?

            Njerëzit vetëm vijnë tek unë, askush nuk më braktisë mua. Ai mund të largohet… por ai do të më  mbajë në zemër, sepse kjo nuk është diçka që mund të thyhet, kjo nuk është një skllavëri nga e cila ju duhet të çliroheni. Ajo është një dashuri e pastër.

            Ju mund të jeni me mua, ju mund të jeni larg nga unë, ju mund të filloni të mendoni se më keni lënë mua; por unë kurrë nuk kam parë asnjë person të vetëm i cili ka qenë me mua dhe më ka lënë ndonjëherë. Kjo është e pamundur – sepse ai vjen përmes mendjes së tij, por derisa ai është këtu ai fillon të sinkronizohet me zemrën time. Ai mund të shkoj me mendjen e tij, por çfarë do të ndodhë me sinkronizimin që ka ngjarë në mes zemrës së tij dhe zemrës sime? Kjo do ta përkujtojë atë ngado që ai shkon – dhe kjo është një gjë reale. Qenia e tij - a është me mua apo nuk është, kjo s’është me rëndësi.

            E po, unë mund t’ju them se kam shumë njerëz pikërisht tash për të parandaluar një luftë nukleare në botë. Lufta nukleare nuk do të ndodhë. Edhe përkundër kokëfortësisë dhe bindjes së njerëzve si Ronald Regan, ajo nuk do të ndodhë. Ata po grumbullojnë armë nukleare; ne gjithashtu po bëjmë diçka. Ne po grumbullojmë më shumë vetëdije, më shumë dashuri, më shumë ekstazë; këto janë armë të padukshme që ata nuk mund t’i shohin. Por unë mund të them me autoritetin tim absolut që kam njerëz të mjaftueshme për të parandaluar luftën nukleare. Nuk do të ketë asnjë luftë nukleare. Deri më tash kurrë nuk ka pasur paqe. Historia mund të ndahet në dy periudha: të luftës, dhe përgatitjes për luftë. Por paqja kurrë nuk ka ekzistuar. Armët nukleare, nën maskë, kanë dëshmuar një bekim sepse ato kanë ndryshuar tërë fenomenin e luftës vetvetiu. Një luftë është kuptimplote vetëm nëse dikush fiton dhe dikush tjetër është i mundur; ajo është një ego lojë. Por armët nukleare e kanë shkatërruar gjithë lojën. Tash askush nuk mund të fitoj e as të jetë i mundur. Lufta e humbë gjithë kuptimin: nëse kjo do të thotë vetëvrasjen globale atëherë kjo nuk do të ndodhë. Politikanët mund të vazhdojnë të flasin për këtë, ata do të vazhdojë të flasë për këtë, sepse pushteti i tyre mbi njerëzit është shkaku i luftës. Nëse ata janë të sigurt se lufta është e pamundur, atëherë kush mërzitet për politikanët dhe armatimin e tyre nuklear. Ata do të vazhdojnë të flasin rreth mundësisë së luftës, takime, bisedime, propozime të reja. Ata nuk janë të vetëdijshëm se diçka tjetër po ngjanë në anën tjetër. Ndoshta ata janë të pavetëdijshëm…

            Unë nuk kam bërë asnjë të keqe në Amerikë, dhe ende e tërë qeveria amerikane është në siklet të madh nga prania ime, aq të tmerruar saqë po më kërkojnë në njërën apo mënyrën tjetër – sepse ata nuk patën rrugë ligjore – ata më përzunë nga Amerika. Ata nuk kanë pasur rrugë ligjore për ta shkatërruar komunën në Amerikë; ata kanë bërë gjithçka të paligjshme, gjithçka kriminale, gjithçka kundër kushtetutës së tyre, dhe shkatërruan një komunë të bukur – një oazë në shkretëtirë e cila do të kishte dëshmuar një model për të ardhmen e njerëzimit. Por ndoshta, thellë poshtë,  ata janë bërë të vetëdijshëm se çfarë po ngjanë atje kur shkuan kundër politikës së tyre, përpjekjeve të tyre për luftën, armëve të tyre nukleare.

            Vazhdon...

 (2)       (3)      (4)      (5)      (6)