Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

 Shqipëroi: Valdet FETAHU 

SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPË DO TË HELMOHEJ (2)

Kapitulli i njëzeteshtatë i ligjërimeve të filozofit të madh Indian, OSHO (marr nga libri “Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapë do të helmohej”, që është në përkthim e sipër nga V. Fetahu), që u mbajt në Greqi prej datës 19/02/86 deri më 15/04/86

            Pyetja e tretë

            I dashuri Osho,

            Prindërit e mi janë katolik, miq të fortë të papës. Unë jam mik i fortë i juaji. A mund të thoni diçka për këtë?

            Ka shumë gjëra për të thënë për këtë.

            Një, se ajo tregon hendekun e brezave. Ajo tregon se ku mbaron e kaluara dhe ku fillon e ardhmja - një linjë e demarkacionit. Prindërit tuaj janë thjesht e kaluara; Papa i tyre, feja e tyre, filozofia e tyre, të gjitha kanë ardhur në një fund të vdekur. Nuk ka asnjë të ardhme për ta. Sa i përket shetësimit tuaj, nuk ka kaluar për ju. Një shkëputje e madhe ka ndodhur. Ju jeni e ardhmja, ju keni mundësi të madh të evolucionit.

            Ekzistenca do të varet nga ju.

            Ekzistenca shpreson dhe ëndërron që të gjitha t’i realizojë nëpërmjet jush. Ju do të jeni një mjet për ta çuar vetëdijën njerëzore në kulmin e saj përfundimtar.

            Dhe nuk ka mundësi për tejkalimin e hendekut. Kjo është për herë të parë në histori që një hendek po ndodh. Ka pasur prindër gjithmonë, ka pasur fëmijë gjithmonë, ka pasur gjenerata gjithmonë - por nuk ka qenë kurrë një hendek gjeneratash. Kjo është diçka krejtësisht e re - me pasoja të mëdha, se në qoftë se evolucioni është duke marrë një hap të madh, një kërcim, nuk është më vazhdueshmëri - jo vetëm një modifikim i së kaluarës, jo vetëm një rinovim i së kaluarës, jo vetëm aty-këtu disa ndryshime në të kaluarën, por një ndryshim total.

            E tërë e kaluara bëhet irelevante; jo vetëm irelevante, ajo është një pengesë gjithashtu, në këtë mënyrë ngazëllimi në këtë hendek brezash. Kjo nuk është një armiqësi ndaj prindërve tuaj, ky është thjesht një potencial i ri që po bëhet aktual.

            Prindërit kanë jetuar për mijëra vjet me papët e tyre dhe me dashurinë e tyre të fortë, por njerëzimi nuk ka evoluar. Nga se dashuria nuk ka pasur rritje.

            Dashurinë tuaj ndaj meje nuk është e drejtuar nga unë, dashuria juaj është e drejtuar kah revolucioni total, një rebelim. Ju jeni duke u përgatitur për të hequr dorë çdo gjë që është e vjetër dhe për të kërkuar përsëri për një identitet të ri për veten tuaj, për të gjitha qeniet njerëzore.

            Njeriu i vjetër ishte thjesht një pjesë e shoqërisë. Njeriu i ri do të jetë një maje individuale, jo një dhëmbëzor në rrotë.

            Njeriu i vjetër është i zëvendësueshëm.

            Njeriu i ri do të jetë unik dhe i pazëvendësueshëm.

            Njeriu i vjetër ka jetuar sipas ligjeve, rregulloreve, disciplinave, shkrimeve të shenjta, urdhërave, por kurrë nuk ka jetuar spontanisht, ai është gjithmonë në përputhje me diçka, në përputhje me dikë tjetër.

            Njeriu i ri do të jetojë në mënyrë spontane - pa rregulla, pa asnjë rregullore, pa dikush duke i thënë atij se si të jetojë. Ai ka për të gjetur rrugën e tij për gjithçka, jetën e tij do të jetojë si një aventurë.

            Jeta e njeriut të vjetër ishte kërkim fundi. Ajo ishte monotoni e pastër. Njerëzit janë të lodhur, absolutisht të ngopur, por ata disi ia dalin për ta udhëhequr veten e tyre deri tek varret e tyre. Shpresa e vetme e tyre është vdekja. Shumë herë keni dëgjuar se njeriu ka frikë nga vdekja; jo, po gaboni. Njeriu i vjetër ishte në pritje të vdekjes me padurim, sepse jeta e tij ishte e zbrazët.

            Mu kujtua tregimi për Aleksandrim e Madh. Derisa ai vinde në Indi, në një mënyrë ai mori informacionin se në shkretëtirë ishte një oazë, dhe në qoftë se ju pini ujë nga ajo oazë ju bëheni të pavdekshëm.

            Pavdeksia ishte kërkim i lashtë i njeriut.

            Aleksandri jashtëzakonisht ishte i intersuar për këtë. Ai ndaloi ushtarët e tij dhe u nisë vetëm; ai nuk dëshironi që dikush tjetër të bëhet i pavdekshëm. Njeriu i vjetër ishte shumë xheloz; ai nuk dëshiron të ndajë, madje edhe këtë fenomen të mrekullueshëm të bëhet i pavdekshëm! Edhe Aleksandri nuk mundi t’i ftojë njerzit e tij – kush është i gatshëm të vdes për të. Ai nuk e mori madje as komandantin e përgjithshëm, kryeministrin e tij, madje as truprojet e tij. Ai tha: “Ju ndaluni këtu. Unë do të shkoj vetëm.” 

            Tregimi është shumë i bukur dhe shumë i rëndësishëm. Ai e gjeti oazën, dhe ai ishte jashtëzakonisht i lumtur që zbuloi atë për të cilën gjithmonë gjurmuesit e mëdhenj kishin qenë në kërkim, e ky e zbuloi pa ndonjë gjurmim. Dhe ashtu siç bëri ai shkoi me nje gotë në dorë dhe mbushi ujë për të pirë, një sorrë që kishte qenë pranë në pemë i tha: “Prit pak!” Sorra fliste…?

            Ai besonte se do të bëhej i pavdekshëm duke pirë ujin e një oazë të caktuar, ai nuk ishte i pafe. A e shihni implikimin? Çfarëdo që ju doni të besoni, nuk keni dyshim në atë. Besimet tuaja janë me të vërtetë dëshirat tuaja, keni frikë për të dyshuar, sepse kush e di, dyshimi yt mund të jetë i sakt. Ju keni frikë madje edhe për të menduar, ju thjesht e pranoni me besim. Tani, një ide e tillë absurde – duke pirë ujë nga oaza e caktuar ju do të bëheni të pavdekshëm – ishte e pranueshme për të.

            Aleksandri nuk ishte një burrë sylesh. Ai ishte nxënës i Aristotelit, babait të logjikës perëndimore, dhe ai e kishte mësuar vetveten logjikisht. Por jo edhe për një moment ka menduar që ajo dukej të ishte absurde, në të kundërtën, shumë njerëz do të kishin bërë të pavdekshëm deri tani - nuk mund të jetë i pari për të zbuluar atë. Në fakt, njerëzit që e kishte informuar atë mesiguri do të kishin pirë ujë para se ta informonin atë. Por pa dyshim, pa mosbesim, pa skepticizëm… besim i pastër.

            Kur ju dëshironi diçka ju bëheni sylesh.

            Deshira juaj është ajo që ju bën sylesh.

            Vetëm njeriu i padëshirshëm është i lirë ga sylesh-sia.

            Aleksandri ishte shumë i befasuar që një sorrë po fliste. Kur uji mund t’i bëjë njerëzit të pavdekshëm, çfarë të keqë ka nëse një sorrë flet? Ajo nuk është më absurde se ideja e parë. Ai nuk mund të besonte…

            Sorra tha: “Më beso. Unë po flas sepse edhe unë kam pirë nga i njëjti ujë. Unë jam bërë e pavdekshme dhe qëndroj këtu për t’i paralajmëruar njerëzit që mos ta pinë atë ujë; se është i rrezikshëm. Unë tash dua të vdes. Duhet të jetë se kam jetua miliona vjet, dhe është aq e mërzitshme, aq e ankthshme… dhe unë nuk po shoh asnjë qëllim pse duhet të vazhdoj të jetoj. Por unë nuk mund të bëj vetëvrasje; unë jam e pavdekshme. Kam provuar të bëj vetëvrasje; kam pirë helmin por nuk pat efekt.

            “Kështu që para se të pishë, vetëm dëgjoje tregimin tim, e mandej varet nga ty. Ti me të vërtetë dëshiron të jetosh përgjithmonë? Do të pendohesh, sepse vdekja është një shpresë e madhe, shpëtim, tash je i lirë nga e ashtu-quajtura jetë e cila nuk është asgjë tjetër përpos mjerim, vuajtje dhe dhimbje. Mund të mendosh për këtë dhe nëse mendon se mund ta pishë atëherë pije, por mos thuaj se askush nuk të ka paralejmëruar.”

            Historia thotë se për një moment Aleksandri ka menduar për këtë, kapërceu ujin, hipi në kalin e tij dhe iku sa më shpejt që ishte e mundur nga vendi. Sepse kush e di... njeriu është një ngordhalaq, dhe në një moment të caktuar të dobësisë ai mund të dëshirojë të pinë. Sorra ka të drejtë, ju nuk mund të jetoni përgjithmonë.

            Do të vijë momenti, kur të gjitha do t’i përjetoni dhe nuk ju mbetet asgjë për nesër. Mandej çdo ditë bëhet vetëm një zbrazëti e cila vazhdon të përsëritet. Kjo do të jetë me e keqe se vdekja. Aleksandri njohu për herë të parë se vdekja është një shpresë e madhe.

            Për njeriun e vjetër, jeta ishte e papërfillshme. Ai ishte i shtypur në çdo mënyrë kështu që ai nuk mund të jetonte. Të gjitha këto religjione, dhe të gjithë të ashtu-quajturit moralistët e tyre kanë qenë absolutisht të sigurtë në helmimin e jetës së tij. Çdo gjë ishte e gabuar: me qenë i lumtur ka qenë gabim, të dashurosh ka qenë mëkat, të kënaqesh në këtë botë ishte kundër shpirtërorës, ishte materializëm. Çdo gjë ishte aq shumë e dënuar për kaq shumë shekuj saqë çdo njeri kishte frikë për të jetuar.

            Po, ai kishte frikë për të vdekur gjithashtu, por frika nuk ishte nga vdekja, mbane në mend këtë - frika ishte se vdekja vinte dhe ai ende nuk kishte jetuar. Shtatëdhjetë vjet kanë ikur, të pajetuara, të padashuruara. Ai nuk ka kënduar këngë që ka pasur për të kënduar, ai nuk e ka vallëzuar vallën që do ta kishte plotësuar fatin e tij, e cila do t’i jepte atij kuptim – dhe vdekja vinte. Ai nuk kishte frikë nga vdekja, ai kishte frikë se vdekja do ta merr të nesërmen nga ai.

            Kjo është e vetmja mënyrë të cilën ai e ka mesuar gjatë tërë jetës së tij: se ai do të jetoj nesër. E sotmja është shkatërruar nga çdo lloj i ashtu-quajtur religjion, spiritualitet. E sotmja është shkatërruar plotësisht e cila është e vetmja gjë reale – e nesrmja kurrë nuk vjen. Por ai ka shpresuar se ndoshta nesër, ajo që akoma nuk ka ngjarë mund të ngjajë. Tash vdekja vjen dhe nuk do të ketë të nesërme – kjo ishte frika e tij.

            Frika nuk ishte rreth vdekjes, frika ishte per jetën e pajetuar, përndryshe, çdo njeri pas një moshe të caktuar, shtatëdhjetë, shtatëdhjetë e pesë, tetëdhjetë, fillon të mendojë se vdekja është vetëm lehtësim, e vetmja liri e mundshme – liri nga jeta, liri nga të gjitha bukuritë, të gjitha kënaqësitë, të gjitha shkëlqimet që e rrethojnë ekzistencën.

            Për njeriun e vjetër, vdekja ka qenë shpresë e madhe.

            Për njeriun e ri jeta do të jetë një realitet, nuk do të jetë e jetuar për nesër, por do të jetë e jetuar këtu dhe tani.

            Për njeriun e ri do të vazhdoj të mos jetë e nesërmja.

            Për njeriun e ri nuk do të ketë vdekje, sepse vdekja gjithmonë është nesër. Jeta është gjithmonë në të sotmen… pikërisht tash kjo është gjithmonë jetë… ky moment gjithmonë është jetë. Për njeriun e ri çdo moment i jetës është një përjetësi e gëzimit, një ekstaz e pamatur.

            Dhe kjo mospërputhje që ka ndodhur mes gjeneratave është për t’u përshëndetur. Kjo nuk është kundër askujt, kjo thjesht është kursi i ekzistencës. Ekzistenca ka provuar me njeriun e vjetër dhe ka dështuar. Tash ekzistenca kërkon njeriun e ri me mënyrën e re të jetesës, mënyra të reja të të menduarit, forma të reja të ekzistimit.

            Ekzistenca kurrë nuk gabon.

            Ajo i ka dhënë mjaft litar njeriut të vjetër, shoqërive të vjetra, religjioneve të vjetra, por në njëfarë mënyre ato dështuan. Ato vazhduan të bien për shkak se ato nuk ishin për këtë botë, ato e dënonin këtë botë. Ato flisnin për një botë përtej reve e cila nuk ekziston fare, ata sakrifikuan realen për jorealen. Natyrisht, rritja ishte e pamundur.

            Njeriu i ri do të sakrifikojë jorealen për realen. Ai do të sakrifikojë të gjitha të nesërmet për sot. Ai do të bëjë të sotmen e tij aq intensive, aq totale sa edhe nëse ai vdes nuk do të ketë keqardhje: ai jeton në mënyrë të plotësishme, ai ka përjetuar atë në mënyrë të plotë, dhe thellë poshtë ai ka prekur parimin e pavdekësisë. Ai e di se jeta nuk mbaron, ajo vetëm ndryshon format.

            Kështu që për njeriun e ri vdekja nuk ekziston; për njeriun e ri vdekja është vetëm periudhë e transformimit, vetëm një gjumë i thellë. I vjetri shkon në gjumë, dhe në mëngjes një qenie plotësisht e re zgjohet.

            Provoni për t’i ndihmuar prindërit tuaj për ta kuptuar këtë. Mos u zemëroni në ta. Ata thjesht i kanë pasuar prindërit e tyre. Ata thjesht kanë pasuar profetët, mesiat dhe shpëtimtarët; ata kanë qenë shumë naiv. Mos u zemëroni në ta.

            Bëhuni të mëshirshëm, dhe bëne vetën të kuptueshëm për ta që hendeku juaj nuk është hedek antagonizmash, por një hendek i një ndryshimi ekzistencial, një revolucion. Nëse ju mund t’i bëni prindërit tuaj të kuptojnë se çfarë po ndodhë, ndoshta ata do t’ju bekojnë, bekimi juaj të vazhdoj në mënyrë të re, të ju bekojnë për atë që kanë gjetur atë që ata e kanë humbur.

            Kjo do të jetë e mirë që brezi i ri të shkojë e ta bekojë brezin e vjetër, në këtë mënyrë ana tjetër nuk do të ketë ndjenjën se është e lënduar, dhe brezi i vjetër gjithashtu ndihet krenar që ekzistenca ju ka zgjedhur juve ta vazhdoni punën në të cilën njeriu i vjetër ka dështuar.             Njeriu i vjetër ka qenë në pritje të ardhjes së Mesias… Asnjë Mesia nuk do të vijë.

            Njeriu i ri është Mesia.

            Njeriu i ri është shpëtimtari.

            Njeriu i ri sjell lajme të mira se evolucioni mund të vazhdoj në nivele më të larta të qenies.

            Ju jeni fatlum dhe të bekuar.

            Vazhdon...

(1)               (3)    (4)