Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Xhevat HASANI

NJË JETË NË SHËRBIM TË LIRISË

KUSHTUAR NASER HANIT

        Naser Hani ka lindur më 15 gusht të vitit 1958 në fshatin Veleshtë të rrethit të Strugës në Maqedoni. Në këtë fshat kishte lëshuar rrënjë ndër shekuj trungu i tij familjar. Aty i kishte pasur stërgjyshërit, gjyshërit, prindërit dhe farefisin e gjerë prej dhjetëra familjesh që bartin mbiemrin Hani.

            Është për t`u theksuar se të parët e Naserit, si nga i ati, ashtu edhe nga e ëma, ishin shquar për urtësi, ndershmëri dhe atdhedashuri, virtyte këto të cilat ishin përcjellë brez pas brezi deri te Naser Hani.

            I. Biografia familjare e personale dhe ambienti ku është lindur e rritur Naser Hani

            Trungu familjar dhe farefisi

            Naser Hani ka lindur më 15 gusht të vitit 1958 në fshatin Veleshtë të rrethit të Strugës në Maqedoni. Në këtë fshat kishte lëshuar rrënjë ndër shekuj trungu i tij familjar. Aty i kishte pasur stërgjyshërit, gjyshërit, prindërit dhe farefisin e gjerë prej dhjetëra familjesh që bartin mbiemrin Hani.

            Është për t`u theksuar se të parët e Naserit, si nga i ati, ashtu edhe nga e ëma, ishin shquar për urtësi, ndershmëri dhe atdhedashuri, virtyte këto të cilat ishin përcjellë brez pas brezi deri te Naser Hani.

            Familja prindore

            I ati dhe e ëma, dy vëllezër dhe dy motra kishin paraqitur familjen prindërore të Naser Hanit. Më i vogli në mesin e vëllezërve dhe motrave kishte qenë Naseri.

            Kishin qenë harmonia, puna, sjellja e mirë, dëshira për arsimim, dashuria për kombin dhe për Shqipërinë, ato që e kishin karakterizuar familjen prindore të Naserit.

            Kishin qenë virtytet dhe botëkuptimet e tilla ato që e kishin bërë të nderuar e të respektuar familjen Hani në Veleshtë dhe në rrethinën e Strugës.

            Nga vëllezërit dhe motrat Hani janë krijuar tani më përfundimisht pesë familje. Familjet e dy vëllezërve dhe familja e ngushtë e Naserit jetojnë në Strugë, kurse familjet e të dy motrave jetojnë në Prishtinë.

            Prindërit

            Jashar Hani ka qenë i ati i Naserit. Ai do të shquhej që herët si arsimdashës e liridashës për popullin e tij. Jeta e kishte brumosur Jashar Hanin, si me dashuri e dhembshuri ndaj popullit të tij të shumëvuajtur, ashtu edhe me urrejtje e 16

ashpërsi ndaj shovinistëve maqedonë e jugosllavë, të cilët kishin ushtruar padrejtësi mbi shqiptarët gjithandej Jugosllavisë.

            Në formimin e tillë të Jashar Hanit kishte ndikuar edhe personaliteti i antifashistit të njohur nga Peza e Shqipërisë. Kishte qenë ai Myslym Peza, i cili për shkak të përndjekjeve nga ana e mbretit Zog, kishte bërë jetën e ilegalit në Veleshtë të Strugës deri në prag të Luftës së Dytë Botërore, te një kushëri i Jashar Hanit. Kështu, ajo që Jashar Hanit i kishte mbetur përgjithnjë në kujtesë, kishte qenë thënia e Myslym Pezës të njohur si “Babë Myslimi” se: “Vetëm me penë e pushkë do të çlirohej e bashkohej Shqipëria një ditë! Tjetër rrugë s`ka!“

            I frymëzuar nga ide të tilla, Jashar Hani, gjatë gjithë jetës kishte pasur ideal arsimimin e fëmijëve të tij, jo vetëm të djemve, por edhe të vajzave, të cilat kishin qenë asokohe nga të parat vajza të rrethit të Strugës të cilat ishin arsimuar deri në Prishtinë. E kishte bërë këtë Jashar Hani, jo vetëm për të mirën e vajzave të tij, por edhe për të ndikuar me shembullin e tij te familjet tjera shqiptare, të cilat kishin qenë të gatshme t`i arsimonin djemtë, por jo edhe vajzat.

            Këtij ideali, Jashar Hani i kishte mbetur besnik derisa kishte vdekur në vitin 1974. Por, para se të vdiste, ai e kishte lënë një amanet: „Të ma kujdesni Naserin se është më i vogli, është shumë i pasherr e mund ta marrë ndokush në qafë...!“.

            Mazllumshahe Hani ishte e ëma e Naserit. Edhe ajo, si shumica e nënave shqiptare të atyre kohëve, aq sa kishte qenë e urtë dhe e dhembshur, po aq kishte qenë e vuajtur dhe e ndrojtur. Nuk kishte qenë pasja, por kishte qenë këshilla e mirë dhe dashuria prej nëne, ato, me të cilat ajo i kishte ushqyer gjatë gjithë jetës fëmijët e saj.

            Gjatë vitit 1982 kur Naseri ishte burgosur për shkak të pjesëmarrjes së tij në demonstrata në Prishtinë, ajo ishte mërzitur shumë. E mjera nënë, derisa Naseri kishte qenë në burg, ishte ngritur shpeshherë natën nga shtrati, kishte ecur nëpër dhomë, pastaj kishte dalë në oborr, kishte shikuar nga dera e shtëpisë, dhe ishte kthyer e dëshpëruar në dhomën e saj. S`ishte brengosur vetëm për Naserin, por ishte brengosur për të gjithë të rinjtë shqiptarë, të cilët ndër ato vite kishin qenë burgjeve gjithandej Jugosllavisë. Dhjetëra prej tyre ishin vrarë, qindra të tjerë ishin plagosur dhe mijëra të tjerë ishin burgosur. Të gjithë kanë nënë e babë, i kishte thënë ajo vetes me pikëllim.

            Nga ana tjetër, kishin qenë edhe ecejaket e Naserit dhe ardhje-vajtjet e shumta të shokëve të tij, ato të cilat nënën e Naserit gjatë tërë viteve të `80 e kishin mbajtur në frikë e ankth. Kjo sepse ecejaket, ardhje-vajtjet dhe kontaktet e tilla, të voglit të saj mund t`ia hanin kokën, kurse asaj mund t`i sillnin gjëmën! Sa herë që ajo ishte futur në dhomën e pritjes, ku kishin qenë shokët e Naserit, ata e kishin ndërruar temën e bisedës. Duke dalë sa më shpejt nga dhoma për të mos i penguar ata, ajo i ishte lutur Zotit: „Ruaji, o Zot, të mos u ndodhë gjë në shtëpinë time, se bota ka për t`na e qitë namin e zi!”.

            Kishte qenë viti 1991 kur Nënë Mazllumshahja, e ndodhur midis brengash, vuajtjesh e sëmundjesh, i kishte mbyllur sytë përgjithmonë.

            Vëllezërit dhe motrat

            Naser Hani kishte dy vëllezër e dy motra. Vëllai i madh, Berati, tanimë i vdekur, kishte kryer shkollën e mesme ekonomike; vëllai i dytë, Vibari, kishte kryer fakultetin ekonomik; motra e madhe, Mirëdita, kishte kryer shkollën e lartë pedagogjike, kurse motra e vogël, Lunikja, kishte kryer fakultetin juridik.

            Kishin qenë vitet e `70 të shekullit të njëzetë kur vëllezërit e motrat Hani, ishin arsimuar dhe kishin shpresuar se “Ditë të mira paskëtaj do vinë...!”. Kishin shpresuar kësisoj, sepse tanimë edhe një pjesë e mirë e rinisë shqiptare nga Maqedonia kishte filluar të arsimohej në të vetmin universitet në gjuhën shqipe në Kosovë. Dhe kishin shpresuar kësisoj sepse tanimë ata edhe vetë ishin bërë pjesë e lëvizjes më të re kombëtare dhe kulturore të shqiptarëve në Jugosllavi. Entuziazmi dhe shpresat e tilla të tyre ishin bartur pa dyshim edhe te vëllai i vogël, Naseri, i cili gjatë viteve të `70 kishte qenë gjimnazist dhe i kishte filluar studimet në Prishtinë.

            Kështu, të gjitha kujtimet e mira të vëllezërve dhe motrave Hani, lidhen me vitet e `70 e të `80 të shekullit të kaluar, ndër të tjera edhe pse kujtimet e atyre viteve, atyre u lidhën ngushtësisht me Naserin: Me rritën dhe frymëzimin e tij djaloshar, me veprimtarinë e tij politiko-patriotike brenda lëvizjes studentore, të shoqëruar me përndjekje, burgosje dhe rreziqe, por edhe me arritje e fitore, të cilat ata i kishin përjetuar me krenari.

            Pjesë nga libri " NJË JETË NË SHËRBIM TË LIRISË"