Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Lumo KOLLESHI

LULËZOJNË GJETHET E ULLINJVE

Librin me poezi të autorit Adem Zaplluzha, "Lulëzojnë gjethet e ullinjve"

mund ta shkarkoni falas në sektorin

„Literaturë“

(E falënderojmë përzemërsisht autorin)

            TE HYSH NE NJE ULLISHTE TE PERKORE POETIKE

            Edhe pse ndodhesha larg atdheut, në Milano, koha internetike nuk të lë t'i shkëputësh lidhjet me vendlindjen, me dheun amë, me gjuhën e nënës, me njerëzit, me poezinë dhe poetët. Pikërisht kështu më ndodhi  në mesgushtin  milanez edhe me poetin e mirënjohur Adem Zaplluzha, i cili më dërgoi në postën elektronike librin  më të ri me poezi, i cili plotëron numrin 144 në kolonën e vet poetike "Lulëzojnë gjethet e ullinjve".

            Njohja me poetin ishte një parakusht më tepër për të hyrë etshëm në këtë "ullishtë" të përkorë poetike dhe, si ngaherë, poetët e lindur, nuk ta zhgënjejnë shijen e lexueshmërisë, madje të mbajnë fort të mbërthyer pas metaforave aq elegante, pas atij vargu të zhdërvjellët dhe, sa mbaron njërin cikël, dëshira të rikthen nga e para.

            Nga pikëpamja kompozicionale ky libër  vjen si një trini poetike ku ndërthuren me njëri-tjetrin tri cikle: "Ishte  njeriu i një mrekullie", "Lulëzojnë gjethet e ullinjve" dhe "Asnjë qindarkë në xhepat e erës".

            Varg pas vargu, motiv pas motivi, shqetësimi i heroit lirik vjen gjithnjë në ngjitje duke e futur kështu poetin "në radhët e poetëve të rebeluar, ata të racës zemërake, që shpërthen vrullshëm duke trazuar jetën dhe qetësinë e tij për të thënë me poezi të vërtetat", siç shprehet prof. Lutfi Alia në parathënien e librit "Flutura prej letre".

            Vazhdueshmëria me poezinë sa ka pranë majën e suksesit, po dhe aq pranë ka rrezikun e rënies në monotoni, por te poeti në fjalë ky rrezik shpërfillet, pasi poeti mbetet përherë modern në formësimin poetik edhe kur u rikthehet motiveve. Shpirti përherë i shqetësuar, qytetaria e shkallës sipërore, natyrshmëria dhe lidhësia me fjalën e përzgjedhur, kanë arritur te ky poet të mprehin shqisën e kërkimit. Edhe me këtë prurje  autori sjell një risi poetike befasuese, duke i shtuar ullishtës së poezisë shqipe fidanë të rinj e të shëndetshëm.

            Nuk më mbetet gjë tjetër,veç të lus lexuesit të shijojnë poezinë e vërtetë.

Poezi nga libri i autorit Adem Zaplluzha "Lulëzojnë gjethet e ullinjve"

MOS MË KËRKO ASKUND

Nuk të prita në asnjë varg

Për të hyrë në vargun tim

Ty të duhet të jesh peri

Ose më shumë se një grua

Të thashë se nuk të prita

Asnjëherë te ëndrrat e mia

Për të pritur dike

Më duhet të ëndërroj shtatë vjet

Sa për sonte mos merr udhë

Nuk kam nevojë për asnjë flutur

Po të vinte edhe poetesha Safo

Kurrë nuk do e prishja gjumin

Nëse s’më gjen mes rreshtave të mia

Ku rastësisht bredhi si somnambul

Mos më kërko askund

Se s’mund të më gjesh dot

NUK ERDHA PËR T’I ZGJUA DHEMBJET

Sonte do bien perëndit e fundit

Do këputen nga qielli

Si kumbullat e pjekura

Ja atje larg

Te ato maja të bardha

Me lot zogjsh po lahen yjet

Nuk erdha për t’i zgjua dhembjet

Nuk erdha

Sepse nga natyra jam

Një dhembje shumë më e madhe

Këto plagë të Gjergjit

Me qindra vjet kullojnë në mua

Ju thashë se nuk e pres askënd

Por edhe askush

Sonte nuk më pret mua

Paskam mbetur kërcu i vetëm

Në këtë shtrojerë

Ku përgjumen ëndrrat e fëmijërisë

I DËGJUAM BRITMAT E ERËS

Kur arritëm

Portat veç ishin të mbyllura

Një ulërimë dëgjohej përbrenda

Asnjë mushkonjë

Nuk kishte mbetur te pjergullat

Ishte një natë shumë e trishtuar

I ngjante asaj të Bartolomeut

Natë e thikave të ndryshkura

Era e sfilitur ngulej në tru të  pemëve

Dimri i kishte larë duart e pista

Jashtë dhe brenda portave

Dëgjoheshin vetëm kambanat

Britmat e nënave nuk pushuan me javë

Ngjanin dasmave shqiptare

Që edhe vdekjen e bëjnë të këndoj

Nuk kishim më asnjë shpresë

Namatisjet e drurëve ishin të tilla

Sa që në shtatë lagje

I dëgjuam britmat e erës

I dëgjuam piskamat e këndesave

NË SYTË E KRISTALTË TË VDEKJES

Më kujtohet

Kur ishin këtu zogjtë

Kishte edhe njerëz këndej pari

Nga një ndërtesë e vjetër

Depërtonte një melodi e lashtë biblike

Muret këndonin haleluja

Degët e vetmuara

Shikonin me habi

Dyndjet e lejlekëve të zinj

Shirat me vite s’kishin kaluar këtu pari

Thonë se ishte vjeshtë

Por mua më dukej një dimër i egër

Muranat për herë të parë

Shikonin kah liqeni

Se si vdiste një njeri te shkallët

Një copë mjekre prej mjegulle

Shikonte kah vdisnin malet

Njerëzit kaherë veç kishin vdekur

Në sytë e kristaltë të vdekjes

Liqeni përkundej për herë të fundit

GJITHMONË ËSHTË DIMËR TE NE

Pashë një njeri dhe hijen time

Po ashtu edhe një zog të braktisur

Dita kishte aq shumë etje

Sa që i ngjante shkretimit të shpirtit

Dy njerëz dhe një pemë

Dukeshin si dy përralla të vjetra

Portat herë hapeshin

E herë mbylleshin nga sikleti

Dielli dukej si një patate në prush

Një hinore e mbushur me hi

Ja verbonte sytë e lumit

Era i kishte mbyllur të gjitha dyert

Vetëm zëri i frikës vinte nga malet

Lëshohej si një ortek trishtimi

Zërat e drurëve dukeshin aq të afërt

Sa që na i shurdhonin veshtë

Dikush tha se jemi në dimër

Njerëzit qeshën me të

Por gjithmonë është dimër te ne

Kjo stinë e egër po troket në shpirtra