Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

HYQMET HASKO

          Një ndër krijimtaritë më të lëvruara të letërsisë shqiptare, është edhe POEZIA. Gjini e letërsisë ku bota e brendshme, ndjenjat më sublime, frymëzimi hyjnor...  shprehen përmes shkronjave të cilat krijojnë vargje... vargjet, pastaj, shpalosin mendime, mendimet krijojnë energji, energjia ndez dritat e dijës, rrezet e artë të së cilës i japin ngrohtësi zemrës, mendjes dhe shpirtit, e me këtë, edhe kuptim dhuratës më të shtrenjtë, vetë  jetës.

            Që nga Lekë Matrënga e Pjetër Budi, kjo energji nuk u ndalë asnjëherë së hedhuri farën e dijës, duke e kultivuar atë me dashurinë më të çiltër në shpirtin e pastër e fisnik të popullit shqiptarë. Duke i mposhtur të gjitha sfidat e kohës, kjo frymë e shpirtit të popullit, xixat e saja të arta, si një pishtar i shpresës, u bartën gojë më gojë, mendje më mendje, zemër më zemër... brez pas brezi... nga kokat më të ndritura të kombit si: Naimi, Çajupi, Mjeda, Asdreni, Shiroka... për të vazhduar tek Fishta, Konica, Noli, Migjeni... e deri në kohën tonë, duke u kthyer ai pishtarë në flakadan të përhershëm që tashmë nuk ka forcë në botë që mund ta shuaj fuqinë e zjarrit të tij...

            Dua ta falënderoj nga zemra mikun tim dhe poetin e mirënjohur, ADEM ZAPLLUZHA, që me përkushtim të jashtëzakonshëm, vizitorëve të kësaj faqeje, por edhe më gjerë, do t’ua prezantoj disa nga poetët më të njohur të kohës sonë, e me këtë, do e plotësoj e pasuroj edhe mozaikun e mrekullueshëm të letërsisë shqiptare.

(www.sa-kra.ch)

       Përgatiti: Adem ZAPLLUZHA

ANTOLOGJI E POEZISË MODERNE SHQIPE

HYQMET HASKO

            Hyrje

           Hyqmet Barjam Hasko ka lindur me datë 05-01-1954 në fshatin Golem Lushnje.

          Shkollën fillore dhe tetëvjeçare e mbaroi në vendlindje. Shkollën e mesme e mbaroi në qytetin e Korçës për mjekësi. Të lartën e mbaroi në Universitetin e Elbasanit për mësuesi. Me kërkesë të organeve shtetërore të shtetit shqiptare punoi si oficer policie në qytetin e Tiranës.

            Ka filluar të shkruaj poezi qysh në klasën e shtatë fillore. Botimet e poezive të para panë dritë, kur studionte ne shkollë të mesme, në gazetën "Drita", "Zëri i rinisë", "Nëntori".

            Ka bashkëpunuar  me kompozitorin Enver Shëngjergji  me tre këste këngësh .

            Ka botuar disa libra me poezi:

            - "E përhershme Dashuria"

            - "S’ka faj zemra qe te do"

            - "Shikoj Shpirtin"

            - "Eja mu ul ne zemër"

            - "Ne krahët e erës"

            Ne gjininë e prozës kam botuar Librin me tregime dhe Novela

            - "Midis dy dashurive"

            Romanet:

            - "Vrasje misterioze ne hotel delir"

            - "ruaja me shami jeshile - rrëfimet e një ispektori policie"

            - "Kujtimet e lagura"

            Ka ne proces botimi dy libra me poezi, romanin "Midis dashurisë dhe vdekjes"

JAM SHQIPTAR SA MOSHA E TOKËS

Jam këtu kur lulet sa ishin krijuar, lis isha unë,

unë isha mal, fushë, rrufe dhe bubullimë që mbeti,

kot mundoheni dhe kërkoni të më hidhni në lumë,

unë jam shqiptar dhe në shekuj kam dallgëzuar detin.

Të gjithë regjistrat heshtin si memec për tokën,

Unë kam regjistër kohërat që asgjë nuk humbin.

Përçarjet intrigat kurdoherë më kanë çarë kokën,

por ti, toka ime, je shqiponjë djepi që më përkundi.

Kërkuat dhe kërkoni të më zhvishni lakuriq,

më keni vrarë e prerë, por unë jetova sërish,

madhështor mbeta i lakmuar prej armiqsh,

Shqiptar në token time të jetoj denjësisht.

Kohërat përsërisin këngët që këndova për lirinë,

unë shqiptari që në këngë e valle qiellore gjëmoj,

në token time mbolla dhe përkunda dashurinë,

për lumturinë gjer në moshën e tokës mbretëroj.

Unë kam moshën e zjarrit që kam pasur në vatër,

zjarrin e pashuar qëkur linda në moshën e tokës.

Në të tjerë shekuj që sjellin mijëravjeçarët e ardhshëm,

unë këtu do të jem madhështor në këtë qendër të botës.

NË RRUGËT E QYTETIT NJË NËNË  

Në rrugët e qytetit endet përditë një nënë,

me hapa të ngadaltë, sikur ka frikë,

në grykë i mbështillet një lëmsh i rëndë,,

një pikë lot i shpëton dhe i errësohen sytë.

Ajo me drithërimë të thellë në shpirt,

ecën dhe kokën nuk e kthen pas,

se mos e pyet ndokush ka shumë frikë

mbase për djemtë e saj nis keq t’i flasë.

Por unë e di, se të tre djemtë e saj,

te njeri-tjetri si top nënën përcjellin,

ndonëse zemra e nënës s’ka asnjë faj,

nëpër sokakë sytë e saj lotët po derdhin.

Tre djemtë nga gjiri i pinë dashurinë,

dhe u bënë të mëdhenj e me detyra janë.

Tani loti i nënës në rrugë të ftohta ngrin,

por ajo është nënë dhe pjellën e vet s'e shan.

Këtë nënë e shoh që çapitet si në hava, 

nipërit kur i takon rrugës, loton ngadalë

dhe u jep të vetmen kokorr mollë që ka,

me shumë dhimbje, pa u ankuar asnjë fjalë.

Unë dridhem dhe shpirti më dhemb shumë,

tre djemtë e saj dua t’i takoj dhe t’u flas.

Por ata me ikin, thonë kemi shumë punë,

fytyrën dua t’ua u nxi dhe dua të ulërit.

Ulërimën time ata le të mos e dëgjojnë,

Por këtë nënë, figurë e urtësie e bëj varg,

ndoshta ndonjë ditë kur ata ta lexojnë,

ta kenë nga unë një flakërimë në surrat

EJA MU UL NË ZEMËR

Ti eja dashuri të puthemi ëmbël,

dhe emrin ta gdhendim gjithkund,

se dhe muzgjet kanë një ëndërr,

nëpër fëshfërima, flladi i shkund.

Eja dashuri se dua sonte të loz me Hënën,

buzë liqenit ku kundërmon era zambak,

le t’i zgjojmë zogjtë kur flenë në pemë,

me ritmin e zemra tona tik- tak, tik-tak...

Të ndezur nga zjarri shkojmë pranë burimit,

atje ku dhe bletët shkojnë të shuajnë etjen

dhe dielli i lan sytë me zbardhjen e agimit,

se aty mjalti i dashurisë kurrë nuk tretet.

Po ti eja moj e mirë, mos u largo si xanxare,

mos më bëj që t’i këpus telat e kësaj kitare,

ti eja dhe këmbëkryq mu ul në zemër,

që ndjenja jonë e bukur të mos mbetet ëndërr.

Eja e dashuri mu ul ne zemër për gjithë jetën

si në kohë me diell edhe në kohë me shi vështirësish.

Që të gjitha kohet e turbullta larg nga ne të mbeten,

Eja dashuri mu ul në zemër, ndiz zjarrin e lumturisë.

Ç’NUK SHOH NË RRUGË!...

Shoh në rrugë fëmijë si drita e diellit,

shpirtrat tanë me ngrohtësi i mbushin,

shoh dhe njerëz që pranë i rrinë sherrit,

si thëngjij të ndezur në mes të prushit.

Ka dhe njerëz përherë me fytyrë të nxirë,

dhe nga ata që zvarrisin këmbët me pahir,

njerëz kërmij me çati përherë mbi shpinë,

jargavitës njerëz dhe në çdo kohë servilë.

Jam i pranishëm dhe unë në mes tyre,

në sytë e fëmijëve shoh veten si në pasqyrë,

largohem nga ata që për pak gjë ja krisin sherrit,

sa jam gjallë, s’më pëlqen të  ndjek rrugën e ferrit…

Servilët nuk i lejoj të futen në rrugën time,

s'më pëlqen nga ata që të dëgjoj lavdërime,

në sytë e tyre shoh përherë pështjellime,

larg nga ajo rrugë mbushur me hidhërime.

Në rrugë shoh dhe lypsa e ata me kollare,

foristrada  që për ligjin nuk pyesin fare,

gra me qenusha që i ndjekin si manare,

injoranca është shtruar në këtë rrugë  të madhe.

Çdo gjë shoh në rrugë, miza dhe mushkonja,

të mburren dhe ato u paska ardhur koha,

deputetë që si qentë zihen në parlament,

një fshatar në bulevard ka lëshuar  dhentë.

E destinuar është  kjo  rruge të mbajë soj e sorollop,

shpinën ja shkelin dhe e baltosin me këmbët e fëlliqura,

e heshtur qëndron  dhe kurrë ajo nuk u ankoka,

s’i pëlqen të ngatërrohet nga mendjet e krisura.