Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

HAMIT TAKA

          Një ndër krijimtaritë më të lëvruara të letërsisë shqiptare, është edhe POEZIA. Gjini e letërsisë ku bota e brendshme, ndjenjat më sublime, frymëzimi hyjnor...  shprehen përmes shkronjave të cilat krijojnë vargje... vargjet, pastaj, shpalosin mendime, mendimet krijojnë energji, energjia ndez dritat e dijës, rrezet e artë të së cilës i japin ngrohtësi zemrës, mendjes dhe shpirtit, e me këtë, edhe kuptim dhuratës më të shtrenjtë, vetë  jetës.

            Që nga Lekë Matrënga e Pjetër Budi, kjo energji nuk u ndalë asnjëherë së hedhuri farën e dijës, duke e kultivuar atë me dashurinë më të çiltër në shpirtin e pastër e fisnik të popullit shqiptarë. Duke i mposhtur të gjitha sfidat e kohës, kjo frymë e shpirtit të popullit, xixat e saja të arta, si një pishtar i shpresës, u bartën gojë më gojë, mendje më mendje, zemër më zemër... brez pas brezi... nga kokat më të ndritura të kombit si: Naimi, Çajupi, Mjeda, Asdreni, Shiroka... për të vazhduar tek Fishta, Konica, Noli, Migjeni... e deri në kohën tonë, duke u kthyer ai pishtarë në flakadan të përhershëm që tashmë nuk ka forcë në botë që mund ta shuaj fuqinë e zjarrit të tij...

            Dua ta falënderoj nga zemra mikun tim dhe poetin e mirënjohur, ADEM ZAPLLUZHA, që me përkushtim të jashtëzakonshëm, vizitorëve të kësaj faqeje, por edhe më gjerë, do t’ua prezantoj disa nga poetët më të njohur të kohës sonë, e me këtë, do e plotësoj e pasuroj edhe mozaikun e mrekullueshëm të letërsisë shqiptare.

(www.sa-kra.ch)

       Përgatiti: Adem ZAPLLUZHA

ANTOLOGJI E POEZISË MODERNE SHQIPE

HAMIT TAKA

            Hyrje

          Hamit Taka u lind në fshatin Vërvë, bashkia e Konispolit. Në Konispol ka mbaruar dhe gjimnazin me rezultate të shkëlqyera. Për arsye biografike, e drejta e studimit iu dha pas 4 vjetësh për mësues matematike, profesioni bazë i jetës së tij, të cilin e ka ushtruar në shkollat 9-vjeçare dhe në të mesme të përgjithshme.

            Botimin e poezive dhe tregimeve e ka filluar që në gjimnaz në gazetën “Zëri i Rinisë”, revista “Pionieri”. Gjatë regjimit komunist, ndonëse botonte shtypin letrar, nuk pati kurajon të paraqitej në shtëpitë botuese për botimin e ndonjë libri. Pas viteve ‘90, ka botuar vetëm dy libra: “I falem fatit”, poezi për të rritur dhe “Botë e çmendur e gëzuar”, poezi për fëmijë. Në shtypin e printuar dhe atë elektronik, ka botuar dhjetëra tregime e novela dhe qindra poezi.

PORTRET I NËNËS SIME

Nëna ime me çitjane të gjera,
Nëna ime me shaminë e bardhë,
Si jugë e butë drejt visesh tjera
Nëna ime me jelek ngjyrë allë!

Nëna ime e mpakur, e lodhur
Në lumin e jetës si avullore
Me pesë djem, pesë universe,
Si pesë gishtat e një dore!

Nëna ime me një mijë halle,
E urta, e mira gjer në dhimbje!
Çfarë të na bënte për ditë festash,
Çfarë të na vishte për ditëlindje!

Pak sheqer e kafe lidhur komb
Në cep të qeskës së lerosur
Në pritje të mikut aq të bujshëm
Ruante nëna e qederosur…

I besonte punës dhe lodrës së fatit,
I besonte rrënjës së thellë të fisit
Kurorë na donte rreth babait
Si degët e forta të një lisi;

Po babai im kishte gjak të nxehtë
Dhe ne i ngjajmë atij, për dreq,
Tabutë i theu një Takë rebel
Biografinë na e nxiu, na e prishi keq.

Dhe nënëshkreta qante në gjumë
Për atë plangprishës, atë shpresprerë
Dhe fatin tonë të zi për lumë
Pa vajza,miq e shokë në derë.

PERGJIGJE GRUAS

Letrën, grua, në gji e ruaj

Dhe shumë herë do ta lexoj;

Dhe po aq herë nëpër rreshta

Një këngë malli do të dëgjoj.

E di që s’mësohesh dot pa mua,

Në tryezë shtron një pjatë më tepër.

‘Ç’e humba fare”, nënës i thua

Pastaj pret nga unë një letër.

Ndoshta ëndërron nga unë një letër

Në një zarf të kaltër luleblirësh

Me pak para për nënëshkretën

Për ty ca vargje xhevairësh.

Po unë e di, ti pret më shumë

Ca fjalë intime, lule malli,

Firma poshtë vënë me buzë,

 Ku të puthi vajza edhe djali.

E di se është një ngasje e bukur

Nga një mallë i largët bashkëshortor,

Që një burrë i ëmbël, një shpirtvogël,

Nuk ndjen asgjë në kraharor.

Po një burrë si unë, egoist për dreq,

Që i shfryn mendimet si furtunë

Dhe zemra e tij vuan e heq,

Nuk gjen prehje as në gjumë.

Të tjera halle e zënë gjatë ditës,

Përmbi dhembjen e përmbi mallin,

Sa një zonjë nga ato të elitës

Do t’i bartte ndoshta me hamallin.

Po mal mbi shpinë kam krenarinë,

Idenditetin tim po gjithashtu,

Sa gërmuq shëtis nëpër Athinë,

Këmbëlidhur me ca tabu.

Se lutjen unë s’e kam mësuar

Dhe dorën kurrë dot s’e shtri,

Shtëpitë publike, siç u thonë

Dhe kazinotë, oh, kurrsesi.

Mbi gjithçka e ardhmja juaj

Më mundon e më sfilit,

Si hutaqi morrat në dhe të huaj

Rri numëroj këtu dhrahmitë.

Dhe nis e shaj Zotin në shqip,

Atë që kurrë s’e njoha dot.

Fatin tim me dhëmbë përtyp,

Po zemrën kurrë s’e mbys në lot.

Oh, veç një gjë kuptova mirë

Dhe sot ndihem shumë i pasur,

Sa shumë u dashka larg Atdheu

Dhe po aq ti, grua e dashur.

VAJZAT ÇAME

Gjeshtër e lulëzuar buzë lumit duket

Shtati juaj i hedhur, vajza të Çamërisë

Në ujërat e gjolit nga zilia zanat futen

Kur në sy ju ndizet shkëndi e dashurisë;

Buzëqeshja juaj, e freskët e kristaltë

Me gurgullima krojesh djelmoshave u ngjan;

Borë e pastër duart, të bardha zambak, 

Dy buzët kur puthin, të ëmbla koralë;

Një notë hyjnore puthja juaj e kulluar

Ajo të magjeps, të deh ajo aq shumë

Sytë tuaj të ndezur-dy yje flakëruar

Në dashuritë tuaja dikur humbisja unë;

Si gjeshtër që jepet nga era buzë lumit

Në valle dridheni, belhollat vajza  came,

Djemve që joshen nga shikimet, parfumet

Fresk e tufane u bëni me çitjane…

AZILKERKUESI

Mbase unë sonte nuk do të vij

Ti fike dritën kur të biesh.

E di se shtrati të duket varr

Po sqetullat prapë ti mund t’i lyesh.

Mbase as nesër në portë s’do të trokas,

Ti darkën mos e lërë të shtruar

Dhe djalit, kur ta vësh në gjumë,

Përralla të frikshme mos t’i thuash.

Mbase papritur kaloj kufirin

Si një skllav i arratisur nga padroni

Dhe në tokë të huaj rrëshqas e bie

Buzë  një gremine e buzë një honi.

Mbase i dehur në kabare

Ndeshem keqas me një zezak a bjond,

Mbase diku në një skutë të errët

Pusi më zë një vagabond;

Mbase në një sofër të pa shtruar

Përtyp kotheren e urisë

A fillikat i vetëm në një tren

Rend mesnatës drejt lirisë;

Mban ky kurmi i të varfrit

Dhe qafë e tij si qafë e djallit…

Veç kudo qofsha, në parajsë a ferr

Unë sonte fle në shtrat të mallit.

DO TE NGREJ NE KRAH

Nga shtëpizë e vjetër
S’po ngroh më zjarr i nënës,
Mbi çatinë me rrasa
Përthyhet dritë e hënës,

Vjen e zbetë tek unë
Rezja në dritare
Vetmia, thotë zëmekur,
E treti nënën fare.

Pranë vatrës nëna
Kërruset e mërdhinë.
I nis mallin e thekur
Gëzof t’ia vesh shtëpinë;

Oh, puthmë, moj nëna ime,
Në ëndërr dhe në gjumë,
Në gushë e faqe puthja-
Dallgë e bardhë shkumë;

Ke parë, ti, luzma bletësh
Mbledhur degës në pyll,
Ashtu i ndjej unë netësh
Sytë kur i mbyll;

Ah, moj nënë, nënë!
Së shpejti mbërri atje
Do të ngre në krahë
Si era grurin ngre!

ME FAL

Më fal! Udhën s’ta shtrova dot me lule.

 S’u bëra dot as lider as VIP as ofiqar.

Unë di vetëm të lëroj atje ku dielli ulet

Mëngjesin të rrënjos në sytë e tu të larë.

Më fal! S’të shëtita dot ty nëpër botë.

Bile unë s’di as ku bie Polinezia.

Lidhjen tonë të pandarë di ta mbroj fort

Dhe humbas plot besim në ëndrrat e mia.

Më fal! Fatin Zoti na e bën dhuratë.

Horoskopin e yjeve asnjë herë s’e kam lexuar.

Kujtoj mbrëmjet kur ti ngre kokën lartë

Trupin ma lëronin duart e tua shtrënguar.

Më fal! S’të çova dot në Tokën e Premtuar.

Si Magelani s’i erdha rrotull botës.

Nën hijen e agimit vargjet i kam shkruar

Zbathur kam ecur në zemër të tokës.

Më fal! Për ditët tona rutinë e pa jetë.

Për netët plot trishtim e brenga shumë.

Të lutem, mos kujto furtunat, lotët e shkretë,

Mos i kujto më fjalët që të thoja unë.

Kujto ti ditët e pakta plot me dashuri!

Gëzimet që na mbushnin shpirtin i kujto!

Rrugën tonë ku ecëm plot guxim e gjallëri

Bekoje, e dashur, kurrë mos e harro!