Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

EROLL VELIJA

          Një ndër krijimtaritë më të lëvruara të letërsisë shqiptare, është edhe POEZIA. Gjini e letërsisë ku bota e brendshme, ndjenjat më sublime, frymëzimi hyjnor...  shprehen përmes shkronjave të cilat krijojnë vargje... vargjet, pastaj, shpalosin mendime, mendimet krijojnë energji, energjia ndez dritat e dijës, rrezet e artë të së cilës i japin ngrohtësi zemrës, mendjes dhe shpirtit, e me këtë, edhe kuptim dhuratës më të shtrenjtë, vetë  jetës.

            Që nga Lekë Matrënga e Pjetër Budi, kjo energji nuk u ndalë asnjëherë së hedhuri farën e dijës, duke e kultivuar atë me dashurinë më të çiltër në shpirtin e pastër e fisnik të popullit shqiptarë. Duke i mposhtur të gjitha sfidat e kohës, kjo frymë e shpirtit të popullit, xixat e saja të arta, si një pishtar i shpresës, u bartën gojë më gojë, mendje më mendje, zemër më zemër... brez pas brezi... nga kokat më të ndritura të kombit si: Naimi, Çajupi, Mjeda, Asdreni, Shiroka... për të vazhduar tek Fishta, Konica, Noli, Migjeni... e deri në kohën tonë, duke u kthyer ai pishtarë në flakadan të përhershëm që tashmë nuk ka forcë në botë që mund ta shuaj fuqinë e zjarrit të tij...

            Dua ta falënderoj nga zemra mikun tim dhe poetin e mirënjohur, ADEM ZAPLLUZHA, që me përkushtim të jashtëzakonshëm, vizitorëve të kësaj faqeje, por edhe më gjerë, do t’ua prezantoj disa nga poetët më të njohur të kohës sonë, e me këtë, do e plotësoj e pasuroj edhe mozaikun e mrekullueshëm të letërsisë shqiptare.

(www.sa-kra.ch)

       Përgatiti: Adem ZAPLLUZHA

ANTOLOGJI E POEZISË MODERNE SHQIPE

EROLL VELIJA

            Hyrje

            Eroll Velija lindi më vitin 1959 në Tetovë. Studimet për Fakultetin Pedagogjik të (mësuesis) i kreu në Shkup. Jeton në Tetovë. 

            Me letërsi filloi të merrej qysh si nxënës i shkollës fillore. Shkruan për të rritur dhe fëmijë, në poezi dhe prozë. Ka punuar si bashkëpunëtor-gazetar në gazeten “Flaka” dhe revistat për fëmijë: ”Gëzimi” dhe “Fatosi”. Në konkursin letrar tradicional i “Gëzimit” i mbajtur më 5 Mars të vitit 2000 juria për pjesë skenike “Nata e Vitit të Ri” u nderua me çmimin e dytë.

            Komuna e Tetovës në kuadër të manifestimit “Tetova   Feston Nëntorin – 2015” ndan: “ÇMIMIN E: III - të Eroll Veliu - “Për ty”, për krijim më të mirë prozë, Tetovë, 22.11. 2015.

            Profesor Erolli botoi dhjetë vepra. Vepra e parë është “Rrugët e Fatit” poezi - 1995; “Kush e zgjoi Pranverën” fabula - 1995 (ribotuar1996); “Çudirat Nën vezullimin e Yjeve” fabula - 1996; “Fluturat në pafundësi fluturojnë” tregime -1996; “Përrallëzat e netëve të gjata” fabula -1997 Prishtinë; “Kur Sendet përmbysin heshtjen” fabula - 1999; “Njeriu dhe bota që s’flet” fabula - 2000; “Dashuria e hidhur” poezi - 2002; Publicistik: “Kodi enigmatik i universit” shkenca dhe Kur’ani - 2009;  “Rendi i ri botëror” publicistik-2011; “Të dua e panjohur” – (libri i njëmbëdhjetë)

ELEGJI NJERËZORE

Fol o poet

I thinjur i zhuritur

Ku të bëj një pre gjumë

Ankthet çmallen me një pike loti

Prek ballin e zhubravitur

Shikimin e verbër e kam kredhur

Rrugëtimeve nëpër dhembje

Pa gjurmë në paskajshmërinë e botës

Mos u dorëzo o poet

Kujdes snajperistët e etshëm për gjak

Të llahtarisur shikojnë prerazi njollat

Lënë mureve qumështore që pandërprerë

Sjellin kujtesën e shekullit të vrazhdë

Pra fol o poet

Fryma zhuritëse e barotit iriton

Mushkrit e njerëzve të sfiduar

Përmendore tempujsh qëndrese

Kurrë se braktisëm pragun

Besom o poet

Plagëve të mbyllura sërish

Gjaku I dëlirë pikon mbi penën e brishtë

Fantazma tinëzisht sorollatet somnambul

Oborreve të shtruar me eshtra të përhimë

Engjëjt rënkojnë me lemeri

Kufomat pllakosin heshtjen

Në fundnate s’ndalet vala e hidhur

Njerëzit me buzëqeshje të lëmekur

Pa mëdyshje do ta njohin veten në varret e rrëmihur

A thua do të jetë kështjella e fundit

Mbi të kaluarën dhe të ardhmen

Nëse s’ka shteg tjetër

O poet

KAFKA

Gurë varrezash dhe mermer pa epitaf

Në thellësinë tuaj fundosur

Ngutas kufomat e pluhurosura

Në dheun e gjakosur e të lagur

Kërcasin si rrebesh breshëri

Korin e kufomave e pllakosi heshtja

Freskia qetësuese e varrezave

Ku xhamit pranverojnë në fund të lumit

E natën ndrijnë dritëzat e minareve

Të llastuara shikohen indiferente

Fundosen në terrin e pafund

Ku zërat e lëmekur

Ngrihen deri në kupë të qiellit

Kridhen në fatet e zymta të përditshmërisë

Ku rrëzëllimi I mendjes pikturon

Pirgun gjeometrik të absurdit

Shpirtrat janë shprehje e dhimbshme

E një jetese që përfshinë mallkimin

Ndaj fateve që ditët ua helmuan

E të gjitha ëndrrat ua gozhduan

Në dritaret e errëta pitoreske

Depërton drita e zymtë ku qëndrojnë

Sytë e hapur mbi errësirën dhe zbrazëtirën

E në brigjet e kohës pa gjurmë

Ju jeni fitil nën kafkull

Digjeni në terr midis dy botëve

DITA E NESËRME

Derdhet gota e territ mbrëmje lemeritëse

Peizazh i vrazhdë si morti

Veç plëakomës së zezë e të ftohtë

Në një skaj kujtimi njeriu I lire

Ringjallet në pranga

U lind aty që t’i dashuroje njerëzit

Ai rri I menduar zemërvrarë

Trupin plot dhembje e plagë

Mblodhi ndjenjat nga brendia e zemrës

Sprovoi disfatat përbuzjet ekzekutimet

Përjetoi tortura makabre

Trupi përpëlitej nga dhembja këputet e mbin

Në gjakun e dallgëzuar u gjakos

Demonët e harbuar u sillen si langonj

Me sytë e lëbyrë të skuqur nga pagjumësia

Shikonin me llahtari nga amfiteatri I përqeshjeve

Me kamxhik të përgjakur ku buroi flaka e mallkimit

Hapnin rrugën e tyre te vdekjes

Yjet që kridhen në qiell të shtangura mërdhezin

Lëshohen të ngrohen në gjakun e fatprerëve

Nga zgavrat e syve të mijëra e mijëra kufomave

Të rënë në heshtje kërkojnë dritë pak dritë

Derisa bota syhapur dremit

Ëndërron të nesërmen e ndritur

Duke na braktisur në shekullin e padrejtësisë

Ku njerëzit që vuajnë më kot kërkojnë

Dorën shpëtimtare

Jemi nga shteti I braktisur

Në gjeografinë e shkapërderdhur

ME TY

Kur jam me ty e dashur

Sikur diç më djeg sikur më sëmbon

Nuk vdes zjarri kurrë në zemër

E acari kur shtrëngon

Kur jam me ty e dashur

Flokët e tua kur I shpupuris

Dhembja në thellësi të shpirtit më vret

Më përplas hunde buzë me dashurinë peng

PSALM

U shuan dritat në dhomën tënde

Perdet janë lëshuar ulët

Asgjë s’lëviz nuk kumbon asgjë

Rëndë fle nata korb

Morti hyri si vrundull në dhomë

Mbi ty derdhte dritë avull

Shikimi si gjeth I zverdhur

Në sy zjarri vdes

E unë qëndroja aty

Sodisja hijet në mur

Derisa ajri pushonte

U shuan dritat në dhomën tënde

Dhe perdet janë lëshuar ulët

Dola në rrugë

Ta shoh vdekjen si ecën

E hijet emrin e fshinë