Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Adem ZAPLLUZHA

CIKËL POEZISH

POEZI NGA LIBRI “MBI FLOKËT E ULLUKËVE”

Sa herë që vij në qytetin tim

Nën sqetull mbaj nga një ëndërr

Askënd s’njoh

Nuk më njeh askush

Kori i zogjve në pjergullën e kuqe

Vjelë ca kokrra rrush

MEDITIMI I NJË SHPENDI

Kam një zjarrmi të madhe

Po të mundja

Sonte kisha me zbrazur kujtesën time

Si kovën e urinimit

Kjo gjendje

Nëpër të cilën po kaloj

Nuk mund të krahasohet

As me Ferrin e Dante Aligerit

Në testamentin e vdekjes

Muret e trishtuara      

Mbajnë në shpirt kohën e vrarë

Ndërtuar në kulla kallkanësh

Sa herë që hijet hynë mes tyre

Hapësirën e ngufate

Një tjetër hije më e zezë

Se sterra në qelinë numër shtatë

Kjo zjarrmi që po mbinë si lisi

Në shpirtin e kangjeleve

Është zjarrmia e natës së fundit

Në mendjen e shpendit të lirë

ÇAPKËNÇE KAM TROKITUR

Sa herë që vij në qytetin tim

Nën sqetull mbaj nga një ëndërr

Askënd s’njoh

Nuk më njeh askush

Kori i zogjve në pjergullën e kuqe

Vjelë ca kokrra rrush

Një dritare hapet

Kur tjetra veç mbyllet

Si në Adoleshencën time

Pas perdeve të Lumëbardhit

Fshihen vashat

Gurgullimat e qeshjeve

Derdhen kalldrëmeve

Kalaja me nostalgji prek lotin e erës

Nëpër rrugët e ngushta

Qenkan zvogëluar çatitë e verdha

Shiu imcak troket në kujtesën e xhamave

Dikur moti

Eh kur ishin kohërat e çapkënllëqeve

Çapkënçe kam trokitur

Në këto porta të mbyllura

ËSHTË NJË NATË E VONË

Sado që zbres këtyre shkallëve

Vjetët nuk ndryshojnë

Mbesin po aq sa janë

Mbase më bie më mirë të eci edhe pak

Sa qenka e shkurtë kjo rrugë

Kur kalojmë mes stinëve

Më duket se dje ishte pranvera

Kurse sot dimri

Po i shkulë rrënjët e pjergullave

Pa e provuar gllënjkën  verës

Një zog mbi çatitë fluturoi

Me një arkivol të hirtë

Sot erdhi një tjetër stinë

E bardhë

Si veladon kardinali

Skajshmërish e thinjur

Të moshuarit me bastun bredhi

Trokasin në dyert e kalldrëmeve

Trokasin pandërprerë

Nëpër dyert e luleve të çelura

Është një natë e vonë

Nuk hapen portat në këtë kohë

KJO BISEDË E GJATË

Në dhomën time të errët

Sonte kam kohë me bollëk

Asnjë send

S’do ta lë në vendin e vet

Do e trazoj rehatinë e kukullave

S’dua që askush të qaj mbi kokën time

Hapësira e mbushur me lagështi

Dhe mure të mykura

Bisedon me skeletet e hardhucave

Që për konak e patën

Rrjetin e merimangës së zezë

Kjo bisedë e gjatë

S’përfundon me kaq

Një arkivol hynë

Kurse tjetri lundron në ajrin

E shtrydhur nga gazrat

Në dhomën time

Paska ndryshuar orari i sendeve

Asgjë më nuk qëndron në vendin e vet

Dikush e mori pasqyrën e korridorit

Si mund t’i kreh tani

Flokët e thinjura të kohës

TI ASKURRKUND

Nën stërkalat e shiut të kujtesës

Po bie një tjetër shi

Hëna e thyer në qindra copë

I shlyen rrugët e zhurit

Pritja ime nuk i përngjante heshtjes

E as pritjes së hijeve

Një mistere e së kaluarës

Rri varur në çengelet e mjegullave

Me kohë i ftuam meteorët

Në dyert e hapura nuk trokitën lejlekët

Ishin ato çaste të mbushura me helm

Mbi ullukët e dhembjes qanin zogjtë

Si zërin tim i ftova metaforat

Ti askurrkund

Vetëm palltoja e jote kishte mbetur

Si një lloj pengu nën akaciet e lagjes

Më duket se çdo pritje ishte e kot

Të kota ishin edhe ofshamat

Çdo tregim tjetër për kopshtin e pjeshkave

I përngjante një mashtrimi të hershëm

KAH PO IKIN SONTE

Më fal e dashur

Sonte nuk jam këtu

Kam ikur jashtë lëkurës sime

Kjo hënë e re

M’i ka mbërthyer këto kocka

Për mishin e një përralle të vjetër

Të thash se nuk jam këtu

Përse troket në mendjen time

Unë nuk di

Se si mund t’i hapi dyert

Që asnjëherë s’kanë qenë të mbyllura

Këto mjegulla të dendura

Po ma zënë frymën

Edhe frymëmarrja e pemëve

Disi po kollitet

Kush po troket sonte në mendjen time

Mos vallë është ringjallur “korbi”

Një natë si kjo

Mos ardhtë më asnjëherë

Po kam dhembje në kraharor

Më dhemb frymëmarrja

Kah po ikin sonte

Lejlekët e verdh të zhgjëndrrave

PËRSE VRINGËLLOJNË ARMËT

Çfarë do të thonë këto vringëllima armësh

Mos është çmendur bota

Që sonte po i shuguron emrat

E të vdekurve

Një zog i trishtuar si dimri

Një kohë të gjatë

Po rri në degët e thyera

Të dy mendësisë sime

Pranverat do të vijnë të pikëlluara

Si çdo herë

Por ky dimër i mbrapshtë

Nuk ka ndërmend të largohet

Përse vringëllojnë armët

Në mendjen e sëmurë të shtrëngatës

Dikush i shuguroi mbrëmë

Armët e një shekulli të panjohur

FAJSËSOJNË ÇDO KË 

Thonë se kam qenë çamarrok

Kurrë dy gur s’i lashë bashkë

Fjalët s’maten sot

As me okë

Kur përzihen me lëmashk

Njerëzit flasin çfarë u do shpirti

Për t’u treguar sa më bujar

Fajësojnë çdo kë

Po të jetë edhe Krishti

Vetëm mëkatin e vetë për ta larë

Kështu e ka

Dhe e ka pas ky soj

E kërkoj fajtorin përherë diku larg

Vetë notoi si tapa mbi ujë

Duke shkelur mbi çdo plagë