UNĖ KUJTOVA SE PO THUE: A E PA SHPINONJĖN?
Njėri e merr tė birin dhe e qon nė mal pėr ti
parė shtazėt e egra se si po jetojnė. Kėqyrin e kėqyrin dhe dikur e panė njė
shqiponjė qysh e kish zėnė njė lepur dhe ishte duke e ngrėnė. Pakė mė larg e
panė edhe njė dhelpėr qė ishte bėrė pupėrr dhe shikonte. Kur fluturoi
shqiponja, dhelpra u afrua te mbeturina e lepurit dhe filloi e po i merr erė
e po ja lėpinė gjakun...
Kur i shikuan mirė, plaku e muarr tė birin dhe u
nis pėr shtėpi. Duke ecur rrugės, priste ēfarė po i thoshte i biri. Masė njė
copė rrugėtim, djali po i thotė:
-Babė, a e pa dhelpėn si e lpike gjakun?
Babės nuk i erdhi hiq mirė dhe ja ktheu me
hidhėrim:
-Eu, bre bir, eu! Unė kujtova si po thue: A e
pa shpinonjėn si e preu leprin e jo dhelpėn si e lpike gjakun. Se unė
kam qef tbahash si shpionjė...
QOU NJERI E HA PĖRSHESHIN
Ishte zgjuar njė i Berishės nė mėngjes i mrrolėt
dhe nis e po pinte duhan. E shoqja ja bėri kafjallin gati, bukė tė misrit tė
ftohtė, e po i thotė:
-Avytu njeri e ha kaftjall e tshkojmė npunė!
Ky edhe kur e pa pėrsheshin me bukė misri, po i
thotė:
-Grue, largoma pash zotin qatė pėrshesh se
telashet qė i kam unė unė, nmen pėr bukė spo mbjen.
-E pse njeri, ēfarė telashesh ke ti? - e pyeti
gruaja.
-Qysh bre ēfarė telashesh kam: A e di ti qė na
kanė dek tpart e fisit e mka metė fisi nkrye?
Gruaja u kthye e po i thotė:
-Ēou njeri e ha pėrsheshin e dil npunė, se
nkoftė metė fisi nty, paskemi marue pėr shtatqin vjet!
NJA, VLLA, EDHE ATA SAKAT
Njėri po e pyet njė tė Gjakovės:
-Sa djem i kie bre jaran?
-Nja, valla, edhe ata sakat.
-Po shka tmirėn ka?
-Kurgja, e pinė duhanin, njanėn dore gjithmonė e
ka nxanė.
QĖLLOFSH TI E JO BABA
Po e pyet djali babėn:
-Babė, me u rrah dy te menēur a duhet me ndėrhy?
Baba po i thotė:
-Jo djali i jem nuk ke nevojė se tė menēurit nuk rrahėn.
-Po me u rrah njė i menēur e njė budalla atėherė a duhet me
ndėrhy?
-Jo - i tha prapė baba, se i menēuri gjen njė
shteg dhe lėshon rrugė.
-Po me u rrah dy budalla?...
-E aty djali jem qėllofsh ti e jo baba.
NJERIU I KEQ NUK I BAN DAM SALL VETES
Kishte qenė zakon nė njė vend, kur dikush bėnte
ndonjė punė tė keqe, nuk e qortonte kush, po thoshin : Gjithsecili berr
virret nkambė tveta.
Njė ditė prej ditėsh, njėrit i mbushet kupa me
ato fjalė dhe shkon e ta blenė njė dash. E merr dashin, e pret, e rrjep dhe
e varė nė njė lis. Pas disa ditėsh filloi mishi i dashit tė prishet (qelbet)
dhe tė kundėrmoj aq shumė sa qė e qelbi gjithė qendrėn e atij vendi.
Njerėzit u mėrzitėn dhe u mblodhėn e shkuan e po i thonė:
Hiqe aq dash prej kėtuhit se na more nqafė prej
erės skeqe.
Ai u pėrgjigj:
- Shka po ju banė dashi? Ai asht i varun nkambė
tveta? Ju vet po thoni: Gjithsecili berr varet nkambė tveta. A po e
kqyrni pra qė ky dash, edhe pse i varun nkambė tveta, po e qelb krejt
qarshin. Ashtu si ky, edhe njeri i keq nuk i ban dam sall vetit, po krejt
miletit.
KALI I KA KATĖR COPĖ EDHE HA DAJAK PĖR DITĖ
Njė familje kishte ndėrtuar njė shtėpi tė re,
dhe, si ishte zakon, dėshironin ta varnin dhe njė patkua kali mbi derė, si
simbol qė sjell fat dhe mbarėsi. Por, para se me e vendos patkoin, menduan
se ėshtė mirė me shkua me e pyet edhe Hoxhėn e fshatit, si njeri i
respektuar dhe me e marr edhe mendimin e tij.
Shkuan nė Xhami tek hoxha dhe po i tregojnė pėr
dėshirėn e tyre.
-Ēfarė more?! Doni me varė patkoin e kalit mbi
derė t'shpisė a?
E pse? -i pyeti hoxha.
-Po thonė se o sevap o hoxhė. T hecin punėt
mirė e marė kur e var ni patku mbi derė.
-Sa budall qė jeni! -po u thotė hoxha, -po kali
i ka katėr copė si ato edhe ha dajak pėr ditė, e ju po doni me ju hecun puna
mirė e mbarė me nja.
FAJIN E KA BABA QĖ SE KA ZGJEDH NANĖN
Njė plak, dikur, bartte ujė mė kėnata. Sapo
arrinte nė breg... njė fėmijė shkonte dhe ia zbrazte kėnatat... Plaku i
urtė e i mirė nuk i bėnte asgjė. Shkonte prapė qė ti mbushte me ujė.. 1
herė, 2 herė, 3 herė... Tė katėrtėn herė Plaku e pyeti fėmijėn:
-I kujt je bre djalė i mirė...
-I filan fistekut... pėrgjigjet fėmija!
-A e din ēfarė babė tė mirė ke e ti po bėn kėso
sherresh?
-Nuk kam faj unė axhė, fajin e ka baba qė se ka
zgjedh nėnėn...
SPATA QARE PA RREH MAGJUPIN SE MA PAT RREH
ASLLANIN
Kishte qėlluar Ramadan Shabani nė njė odė tė
burrave, por aty kishte qenė edhe vėllai i tij, Asllani.
Dhe Asllani (vėllai i Ramadanit), jo bash i
menēur, kishte pas folur shumė.
Veē fliste se si i kishte rrahur njerėzit, duke
u paraqitur kėshtu trim i madh.
Dikur i thonė burrat Ramadanit:
-O Ramadan Shabani, e paske vllaun trim tmadh!
Paska rreh shumė njerėz! Po ti Ramadan a ki rreh naj njeri?
-Ramadani po u thotė:
-Po, unė e kam rreh ni herė ni magjup.
-Qysh Ramadan me rreh magjupin... ti burr
pleqnar?
-Ehhh more burra! Spata qare pa rreh se ai
magjupi ma pat rreh qet Asllanin, tha Ramadan
Shabani.
Asllani uli kokėn e nuk ju dėgjua zėri ma.
UJKU VEĒ MERR E S'LE KURGJA
Kur i kish pas ra njėrit ujku nė torishtė,
bėrtitke:
-Ujku more heeejjj!...
-Oooouuuu, ēka u ba, more?
-Mė ka ra ujku o heeejjj.
-A la, a muer gja?
-Po, a je nė mend heejjjj? Ujku veē merr e s'len
kurrė kurrgja.
PO DĖGJOI ĒKA NUK KAM DĖGJUAR, DHE PO SHOH ĒKA
NUK KAM PARĖ
Njė plak ishte ulur buzė rrugės dhe po shikonte
kalimtarėt e rastit qė po kalonin aty pari. Dy mėzo burra, tek po kalonin
aty pari e pėrshėndesin plakun dhe po ulėn pak pranė tij. E ndezėn nga njė
duhan dhe njėri nga ta po e pyet plakun:
-Mixhė, a je lodhur, a si po ia kalon?
Plaku i mbetur vetėm po i shikon e nuk po iu
pėrgjigjet fare!
Tjetri, po i thotė, shokut tė vet:
-Po ti lėre he burrė, a nuk e sheh se e paskan
lėnė veshtė.
Ai, prapė po i thotė:
-Mixhė, a po dėgjon, a po sheh?...
-Po, mor bijtė e mi - ua ktheu plaku:
-Po dėgjoi ēka nuk kam dėgjuar, dhe po shoh ēka nuk
kam parė, kurrė mė parė nė jetėn time!
KOT KĖRKON NATĖN ATY KU NUK MUND TĖ GJEJ UNĖ AS
DITĖN
Shkrimtari i madh Francės Honore de Balzak, siē
e dimė, tėrė jetėn ishte ballafaquar me probleme financiare dhe kurrė i
shkreti nuk kishte pasur para.
Njė mbrėmje, derisa Balzaku po flinte, kupton se
nė banesė i kishte hy njė hajdut dhe po kontrollonte nėpėr dollap. Duke mos
mundur tė pėrmbahet, Balzaku fillon tė qesh me tė madhe. Hajduti i habitur
nga kjo skenė por edhe pak i frikėsuar, ashtu spontanisht po e pyet:
-Ēka kėtu pėr tė qeshur?
Balzaku, duke qeshur vazhdimisht shumė kėndshėm,
po i thotė:
-Qesharake ėshtė, se aty ku je ti duke kėrkuar
para natėn, unė nuk kam mundur ti gjejė as nė pikė tė ditės! - dhe vazhdon
tė qeshet edhe mė tej.
SHKA ASHT HALLALL?
Njėri po e pyet hoxhėn:
-Hoxhė, shka asht hallall?
-Ēdo gja qi fitohet me njerės, asht hallall.
-Eh, hajėr bafsh qi mkallxove, bre hoxhė, se
pramė e kemi vjedhė me bacin ni bletė e jemi kanė ba ujė pi njersve. Masi
tek jemi njersė, hallall e paskemi, -tha edhe shkoi npunė tvet.
DJATHI I NJELMĖT
Njė fshatari njė natė ia vodhėn djathin. Tė
nesėrmen ai shkoi te kroi e po ruante. Atypari kalojnė do burra e po e
pyesin:
Ēka po ruen ktu, o mik?
Ma ka vjedhė dikush djathin e po e reuj.
Shko, more mik, e bjeri mas nėpėr katun e kshyr
kush ta ka vjedhė e mos prit kot ktu!
Jo, jo, sashtė nevoja. Po e pres qitu, se i kam
qitė shumė kryp djathit e qitash vjen me pi ujė tu kroni ai qi e ka vjedhė.
MA MIRĖ TĖ MHANĖ DREQNIT E MI
Njė fshatar shiti tokė e shtėpi nė Arllat e
shkoi e zuri vend nė katundit Lloznicė. Qėndroi nja dy vite e nuk mundi tė
bėhet rehat as aty. E shiti edhe aty tokėn e shtėpinė e u kthye prapė nė
Arllat. Njė plakė po e pyet:
-Pse e pate lshue Arllatin e dole nLloznicė?
-Pse mu paten lye me mhangėr pesqin dreqėn.
-Po pse snejte nLloznicė e erdhe prap nArllat?
-Se atje i gjeta nimij dreqėn e thashė: Ma mirė
le tė mhanė pesqin dreqnit e mi, edhe u ktheva prap nArllat.
PSE SPO MVETNI PĖR RRAFSH?
Njė plak i urtė ishte pas nisur pėr rrugė.
Rrugės po takohet me disa udhėtar tė tjerė dhe gjatė bisedės kėta po e
pyesin:
-O mixhok, a kie ma qef me hecė pėrpjetėz a
teposhtės?
Plaku po e quar kokėn po iu pėrgjigjet:
-Lanet i koftė njanės edhe qetrės! Po pse spo
mvetni pėr rrafsh?
|