Ata i dinin të gjitha këto dhe, siç shpjegonin vet, i kanë ditur qysh nga fillimi i historisë së tyre të pashkruar. Ata i kishin ditur këto sepse ua kishin mësuar sekretet e yjeve dhe planetëve dhe u kishin dhënë elementet bazë të qytetërimit të tyre alienë të ardhur nga sistemi yjor i Siriusit.

Shkatërrimi alien i Sodomës dhe Gomorrës

Shkatërrimi i Sodomës dhe Gomorrës është një prej shumë episodeve të Biblës që paraqet një ndërhyrje të krijesave jo të këtij planeti dhe përdorimin e elementeve teknologjike. Intepretimi i këtyre ngjarjeve biblike nën dritën e njohurive moderne dhe ufologjike, është padyshim shumë reale.

Një ditë Abrahamit ju shfaqën dy ose tre njerëz jo nga ky planet që i thanë Abrahamit që donin të verifikonin personalisht nëse ishte e nevojshme të shkatërronin Sodomën dhe Gomorrën. Ata njerëz ishin “engjëj” prej mishi dhe kocke, madje që hanë dhe ushqimin që Abrahami u ofron atyre.

Abrahami dhe vetë Bibla identifikojnë “Zotin” ose “Perëndinë” në ata njerëz jo të kësaj bote, fakt që është i çuditshëm, duke qenë se Zoti është Një dhe nuk është prej mishi dhe kocke. Ka mundësi që të ishin alienë në shërbim të Zotit, që u dukeshin Izraelitëve si “perëndi”, dhe për këtë arsye quheshin “engjëj” por edhe “Zot” ose “Perëndia”. E njejta gjë identike ndodhte në të gjitha kulturat e tjera antike anembanë botës.

Shkatërrimi i Sodomës dhe Gomorrës: shpërthimi berthamor

Kur njerëzit alienë shkuan në Sodomë, takuan Lotin, i cili i njohu menjëherë, sepse ata duhet të kishin një pamje jo fort njerëzore. Loti i ftoi në shtëpinë e tij dhe ata pranuan, por pas pak erdhën banorë të Sodomës, të cilët donin t’i dorëzonte ato krijesa me pamje njerëzore. Loti bllokoi me trup portën e shtëpisë për të mos i lejuar të hynin brenda, por turma e njerëzve iu hodh sipër. Atëherë krijesat e tërhoqen brenda Lotin dhe godasin me një rreze verbuese sulmuesit e tyre.

Me të kaluar rreziku, Loti u lajmërua nga miqtë e huaj se duhej të ikte nga qyteti, sepse ata do ta shkatërronin atë me një armë bërthamore. Alienët me pamje nejrëzore këshilluan Lotin të mos shikonte dritën që do të lëshonte shpërthimi bërthamor dhe të fshiheshin në mal për të mos u goditur nga vala e shpërthimit. Kur Loti ishte mjaftueshëm larg nga qyteti, “Zoti” lëshoi nga qielli dy raketa bërthamore që shkatërruan këto dy qytete dhe të gjithë luginën sëbashsku me vegjetacionin përreth. Vala goditeëse e shpërthimit shkatërroi basenet me gurë kripore të zonës aq dhunshëm sa që gruaja e Lotit u mbulua pjesërisht prej kripës edhe pse ndodhej larg shpërthimit. Kur Abrahami shkoi të shikonte nga maja e malit atë çfarë kishte ndodhur në luginë, ai pa kërpudhën e krijuar nga shpërthimi bërthamor që ngjitej nga lugina pak kohë pas shpërthimit të bombës. Për shkak të radioaktivitetit dhe të shkatërrimit të ndodhur, lugina e begatë, që më parë gjelbëronte dhe ujitej nga të gjitha drejtimet me burime uji, u kthye përfundimisht në një shkretëtirë.

Raste të tjera shpërthimesh bërthamore janë gjetur dhe në shtresa të tjera arkeologjike, të cilat shpjegojnë se si popullësi të tëra janë zhdukur pa lënë asnjë gjurmë të banorëve të vdekur, se si gurët përreth janë shkrirë në temperatura që nuk mund të ndodhin normalisht nga zjarri, por vetëm nga një shpërthim bërthamor që lëshon një energji dhe temperaturë prej mijëra gradësh, i cili ka shkrirë rërën përreth duke e kristalizuar në xham.

5.Alienët në monedhat egjyptiane 3000 vjeçare

Konspiracionistët besojnë se disa monedha të gjetura së fundmi në Egjipt provojnë se jashtëtokësorët kanë vizituar Tokën në të shkuarën dhe jo vetëm kaq…

Sipas tyre, monedhat jo vetëm që e provojnë këtë, por janë një dëshmi e qartë se e njëjta gjë do të ndodhë sërish.

Monedhat thuhet se janë gjetur rastësisht nga një egjiptian kur po riparonte shtëpinë. Njëra prej tyre ka portret ilustrimin klasik sesi mund të jenë alienët, ndërsa një tjetër duket sikur ka të stamposur një disk fluturues alien dhe një mbishkrim latinisht, i cili përkthehet “ne do të rikthehemi” ose “ne do të vijmë”.

Një nga ikonat e alienëve të gjetura në Egjipt, ku vihet re pamja e një alieni.

Në lidhje me vjetërsinë e tyre, mendohet se ato mund të jenë “prodhuar” më shumë se 30 shekuj, një vjetërsi që vihet re edhe në pamjen e tyre.

Gjithsesi! Dihet mirë se, që nga lashtësia e deri më sot asnjëherë njeriu nuk e ka ndërprerë kureshtjen për të ditur se çka jashtë planetit tonë. A ka jetë tjetër në galaktikë,apo edhe më shumë se kaq, çfarë janë këto qenie dhe si duhet të komunikojmë me to.

Paul Hellyer ishte ministër i mbrojtjes në Kanada në vitet 1960, ku drejtonte forcat ushtarake gjatë Luftës së Ftohtë. Tani që ai është në pension thotë se, në nuk jemi vetëm në univers, madje sipas tij UFO-t herë pas herë vizitojnë Tokën.

Sipas tij për këtë në vitin 1961 pati një hetim dhe rezultoi se të paktën katër specie jashtëtokësoresh vizitojnë planetin tonë prej qindra vitesh.

“Kemi një historik të gjatë me UFO-t por sigurisht që ka pasur më shumë aktivitet gjatë dy dekadave të fundit. Që prej kohës që ne shpikëm bombën atomike, janë të shqetësuar se mos përdorim këtë armë sërish, pasi Universi është i bashkuar dhe efektet e bombës atomike i vuajnë të gjithë”-thotë ai.

Ikona tjetër, ku është gdhendur pamja e një objekti të çuditshëm, që përngjan me një UFO.

6. Fisi afrikan Dogon dhe sistemi yjor Sirius

Për dy milion anëtarët e tribusë primitive Dogon, fis në Republikën Afrikane të Malit në skaj të shkretëtirës së Saharasë, jeta ka ndryshuar shumë pak gjatë shekujve. Njerëzit e këtij fisi jetojnë në fshatra të shpërndara, në strehime të bëra prej balte dhe kashte.

Ata mbarështrojnë tufa dhishë thatanike, mbjellin dhe korrin drithëra të mekura dhe mbledhin dru zjarri në shkëmbinjtë e rrallë të rrafshnaltës Bandiagara, 300 milje në jug të Timbuktu, ku të parët e tyre janë vendosur 500 vjet më parë.

Ata adhurojnë zotat e tyre që ndodhen në qiell, duke treguar nderim të veçantë për dritat vezulluese të sistemit yjor të Sirius, ylli më i ndritshëm në qiellin e natës. Edhe tribu të tjera e nderojnë fanarin e ndritshëm të Sirius, që dërgon dritën e tij nga 8.7 vjet dritë larg, një nga yjet që ndodhet më afër Tokës.

Është e kuptueshme që vëmendja e qytetërimeve të hershme të hemisferës verior të Tokës të drejtohej te Sirius, për shkak të spikatjes së tij dhe mbizotërimit të tij mbi të gjithë yjet e tjerë. Egjiptianët e lashtë e bazonin kalendarin e tyre vjetor mbi lindjen e Siriusit në kohë të caktuara të vitit, që sipas tyre lajmëronte vërshimet e lumit Nil.

Por besimi i fisit Dogon është unik. Për pesë shekuj ata kanë adhuruar jo thjesht dritën e gjallë të Sirius, por edhe yllin e tij shoqërues të bardhë e të vogël të quajtur Sirius-B, që është i padukshëm për syrin e lirë. Mahnitëse dhe e habitshme këtu është fakti se të parët e fisit Dogon njihnin, me siguri, pozicionin e Sirius B pa përdorimin e ndonjë teleskopi të fuqishëm ose të ndonjë instrumenti të saktë astronomik.

Vetëm nga mesi i shekullit të 19-të, astronomët e Evropës dhe Amerikës filluan të dyshojnë mbi ekzistencën e një ylli tjetër pranë Siriusit. Vrojtimet e hollësishme dhe të lodhshme dhe llogaritjet e çrregullësive të orbitës së tij i çuan ata në përfundimin se forca tërheqëse e shoqëruesit të vet të fshehur ndikonte fuqishëm mbi Siriusin.

Atëherë, më 1862, ndërsa po provonte një teleskop të ri, astronomi amerikan Alvan Graham Clark kapi për herë të parë konturet e shoqëruesit të vogël të bardhë dhe të dendur të Siriusit. Ai e emërtoi atë Sirius B.

Por vetëm 60 vjet më pas këtij zbulimi, shkencëtari anglez Sir Artur Edington shpjegoi pse ky Sirius B i vockël mundte të shkaktonte ato devijime të mëdha në orbitën e fqinjit të vet shumë më të madh.

Ai i botoi zbulimet e tij në 1928 ku shpjegon se Sirius B kishte qenë dikur një yll gjigant, por që ishte ngjeshur dhe zvogëluar nën trysninë e masës së vet, por duke ruajtur dhe ushtruar një tërheqje të fuqishme mbi fqinjin e vet.

Më në fund, nga vitet 1970, me lindjen e epokës hapësinore, teleskopë të ndërlikuar dhe kamera me ndjeshmëri super të lartë arritën të fiksojnë plotësisht pamjet e para të Sirius B. Ky ishte një triumf i madh për llogaritjet e sakta të astronomëve modernë.

Sidoqoftë, për fisin Dogon, të gjitha këto nuk ishin gjë tjetër veçse lajme të vjetra. Kjo gjë vetëm se konfirmoi atë që ata e dinin prej kohësh. Ata e dinin prej shekujsh se Sirius B ekzistonte atje në hapësirë. Madje ata kishin edhe një emër për të - Po Tolo. Ata e dinin që përbëhej nga material kozmik i tejngjeshur dhe se i vinte rrotull Siriusit me një orbitë eliptike çdo 50 vjet.

E si mund t'i kishin zbuluar sekretet e sakta shkencore të galaksive dhe planetëve të largëta këto fise afrikane shumë kohë më parë se t'i zbulonte teknologjia moderne e astronomisë së sotme? Shpjegimi i tyre për vizitorët nga hapësirat ndërplanetare duket sa absurde dhe e pabesueshme. Por kjo është e vetmja përgjigje alternative për momentin.

Në 1931, shkuan në rrafshnaltën Bandiagara për të studjuar fisin Dogon dy nga antropologët më në zë të Francës, Marcel Griaule dhe Germaine Dieterlen. Ata kishin vendosur që t'i kushtonin vite të tëra pune origjinës dhe kulturës së fisit.

Duke hyrë thellë e më thellë në qytetërimin Dogon, ata në fakt jetuan atje për 21 vjet.

Kur ata mbërritën atje, panë se fisi Dogon i njihte të gjitha sekretet e Siriusit. Ritualet e tyre fetare përqendroheshin rreth Siriusit, Siriusit B dhe një ylli të tretë akoma të pazbuluar. Simbolet e sistemit yjor ishin të endura ose thurura në dizajne të qylymave të tyre, dizajne që dukeshin të ishin qindra vjeçare. Këto simbole i gjeje mbi poçet e tyre prej balte, gdhëndjet prej druri dhe muret prej balte.

Zbulimi i Sirius B në 1928 nga Sir Artur Edington njihej nga vetëm pak studentë të astronomisë në Angli dhe shkuarja e dy antropologëve tek fisi Dogon ndodhi vetëm tre vjet më pas.

A është e mundur që në këtë segment të shkurtër kohe kjo popullsi gjysmë e shkolluar të ketë rënë në punimin e Sir Arturit dhe të ketë trilluar një histori fisnore, të ketë trilluar artin e poçerisë dhe veshjeve për t'u lënë përshtypje dhe për të mashtruar dy francezët tanë?

Besohet se antropologët dinin pak mbi zbulimet e fundit astronomike që t'u shkonte mendja për ndonjë hile. Marcel Griaules ju deshën 15 vjet që të fitonte besimin e të mëdhenjve të fisit.

Vetëm pas kësaj ai u lejua të merrte pjesë në ceremonitë e tyre okulte dhe ju besuan njohuritë lidhur me vizitorin alien nga Sirius, të cilin Dogonët e quanin "Nommo". Sipas të vjetërve, Nommo ishte një krijesë amfibe e çuditshme nga kozmosi, që kishte ardhur për të përhapur qytetërimin mbi Tokë dhe që u kishte dhënë Dogonëve fillimet e kulturës së tyre unike.

Pas një eksperience 20 vjeçare në historinë e Dogonëve, antropologët botuan studimin e tyre historik në revistën prestigjioze të Shoqërisë së Kërkimeve Afrikane. Studimi, i titulluar Një Sistem Sirius Sudanez, shpjegonte me hollësi të mëdha njohuritë misterioze dhe të avancuara mbi sistemet yjore dhe planetare.

Por studimi mbyllej me kujdes kështu: "Problemi i të mësuarit se si pa instrumenta ata mësonin mbi lëvizjet dhe karakteristika të caktuara të yjeve të padukshëm akoma nuk është zgjidhur".

Për Marcel Griaule, ky ishte kulmi i punës së jetës së tij. Kur ai vdiq në 1956, në funeralin e tij në Mali vajtën për ta nderuar një çerek milioni Dogonas.

Partneri i Griaule në këtë studim të gjatë, Germaine Dieterlen, u largua nga Afrika dhe u kthye në Paris për të zënë postin e Sekretares së Përgjithshme të Shoqatës për Studimet Afrikane në Muzeumin e Njerëzimit.

Pikërisht gjatë kësaj kohe ajo botoi studimin tjetër të përbashkët në 1965 për Institutin Francez Kombëtar të Etnologjisë, studim që tërhoqi vëmendjen e shkencëtarit amerikan Robert Temple.

Temple, një autoritet mbi Sanskrishten dhe studimet orientale, udhëtoi për në Paris për të bërë intervista të gjata me Dieterlen. Ai shkoi gjithashtu në Mali, i vendosur për t'i nxjerrë fundin misterit të mitologjisë së Dogonëve mbi vizitorët nga kozmosi.

Më pas, ai pohonte: "Në fillim vetëm studjoja. Isha skeptik. Kërkoja mashtrime duke menduar se nuk mund të ishin të vërteta. Por më pas fillova të zbuloj gjithmonë e më shumë pjesë që përputheshin e që mund t'i qepje sëbashku".

Njerëzit primitivë të fisit i shpjegonin me durim Temples se si Nommo, të cilin e konsideronin si 'monitorin e universit, mbrojtësin e parimeve shpirtërore, bërësin e shiut dhe mjeshtrin e ujit', kishte zbarkuar me një 'ark' ajërore në veri-lindje të vendit në një kohë të hershme të historisë së fisit.

Temple do të raportonte në 1976, në librin e tij Misteri Sirius: "Dogonët më përshkruan zhurmën kur u ul arka. Ata thonë se fjala Nommo u dëgjua të thuhej katër herë në të katër drejtimet e horizontit nga Ai ndërsa ulej mbi tokë dhe se kjo fjalë kishte jehuar si do të kishin jehuar katër shkëmbinj të mëdhenj kur goditen me gurë nga fëmijët sipas një ritmi të veçantë në një shpellë shumë të vogël.

Dogonët duhet ta kenë fjalën për një tingull vibrues bubullime. Imagjinoni të jeni në një shpellë dhe të dëgjoni një zhurmë të tillë. Ulja e arkës duhet të ketë shkaktuar zhurmën e një avioni reaktiv kur ulet në një pistë të shkurtër."

Priftërinjtë Dogon shpjegonin se si arka nga Sirius ngriti një re të madhe pluhuri ndërsa u mbështet së fundi mbi tokë. Pastaj ata i treguan Temple gjithë çfarë dinin mbi sistemin diellor, se si sipërfaqja e Hënës është ”e thatë dhe e vdekur si gjak i tharë dhe i vdekur”.

Me vizatime primitive ata i tregonin mbi Saturnin dhe unazën rreth tij, lëvizjet e planetëve rreth Diellit, rrotullimin e Tokës rreth boshtit të vet dhe orbitën e Venusit. Ata i vizatuan me shkop mbi rërë planetin Jupiter me katër hënat e tij kryesore rrotull tij dhe pretendonin se këto të dhëna ishin shekuj më të vjetër se Galileu t'i kishte parë këto hëna me teleskopin e tij.

Për të demonstruar njohuritë e tyre mbi materialin e tejngjeshur të Sirius B, liliputit të bardhë të kondensuar, një prift Dogon mori t'i tregonte një kokërr drithi.

Lënda yjore e Po Tolos, shpjegoi ai, ishte kaq e dendur apo e ngjeshur sa që edhe një kokrrizë është kaq e rëndë sa që ”të gjithë njerëzit e botës së bashku nuk mund ta ngrenë dot”. Ky ishte një përshkrim habitshëm shumë i saktë i masës së një ylli liliput, përshkrim më i saktë shkencor nuk mund të jepej.

Prifti përshkroi gjithashtu një yll të dytë liliput të padukshëm e të kuq që i sillet rrotull Siriusit. Ky yll, tha ai, nuk është aq i ngjeshur sa Sirius B ose Po Tolo (siç e quante ai) por ishte katër herë më i lehtë. Vizitori Nommo erdhi nga një planet që i sillet rrotull këtij liliputi të pazbuluar.

Për Temple dhe studiues të tjerë, misteri i njohurive të avancuara të Dogonëve është akoma i pazgjidhur. Ka mundësi që anëtarë të fisit të kenë marrë njohuri bazë astronomike nga akademitë koloniale franceze që kanë qënë vendosur aty rrotull nga fillimi i shekullit të 20-të ose edhe nga Universitetet Myslimane që lulëzuan në kryeqytetin provincial të Timbuktusë në shekullin e 16-të.

Po të shkojmë më thellë në histori duket pothuaj e sigurt që fisi Dogon, që e kishte origjinën nga bregu verior i Afrikës, gjatë brigjeve të Algjerisë, Libisë dhe Egjiptit, mund të ketë qenë shumë mirë në kontakt me kulturat e avancuara mesdhetare.

Dhe vërtet, miti Mesdhetar është i pasur në legjenda mbi krijesa të çuditshme amfibe. Këto legjenda shkaktuan një influencë qytetëruese mbi popujt primitivë e barbar të Lindjes.

Në legjendën e lashtë greke mësojmë mbi Telkinët misteriozë, krijesa luspore, gjysmë njeri dhe gjysmë peshk që popullonin ishullin e Rodit dhe që janë përshkruar nga historiani grek Diodorus Siculus si 'zbuluesit e disa arteve dhe shpikësit dhe përdoruesit e shumë gjërave të tjera të dobishme për jetën e njerëzimit'.

Telkinët portretizohen si vizitorë nëndetarë që vinin nga thellësia e oqeaneve, me kokë si qen dhe luspa si peshk mbi trupin e tyre.

Miti Babilonas flet për ardhjen e Annedotëve, që ishin gjithashtu njerëz-peshk. Udhëheqësi i tyre ishte Oannes, që lindi nga një vezë gjigante dhe instruktoi babilonasit ”për gjithçka që zbuste sjelljet dhe bënte të njerëzishëm njerëzimin”.

Këto përshkrime greke dhe babilonase duket se përputhen me peizazhet e pikturuara nga fisi Dogon. Madje edhe ekspertë në zë të evolucionit bien dakord se në mjegullën e agimit të epokave, jeta njerëzore u zhvillua prej krijesash amfibe që filluan të zvarriteshin mbi tokën e thatë duke ardhur nga oqeanet e lashtë.

Por vetëm Dogonët këmbëngulin se krijesat prej peshku që u dhanë atyre njohuritë misterioze shkencore kishin ardhur nga kozmosi. Dhe vetëm Dogonët përcaktojnë me ekzaktësi vendin nga erdhën vizitorët e tyre, një planet i panjohur që sillet rrotull një ylli liliput të kuq të panjohur në bashkësinë rrotull Siriusit.

Është kjo thjesht një legjendë fantazie? Apo ka vërtet atje një yll të fshehur që orbiton në heshtje rreth Siriusit? A do të zbulohet kjo gjë nga teleskopët e fuqishëm brenda pak vjetësh? Dhe si do t'i përgjigjeshin shkencëtarët skeptikë njerëzve primitivë të Dogonëve kur këta të ngrinin supet dhe të thoshin: ”A nuk ju thamë”?

Fund i pjesës së parë

Nga libri në dorëshkrim "UFO-t dhe lufta e Dulçes"

(1) (2)