Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Og MANDINO

       TREGTARI MË I MADH NË BOTË (1)

      Ky libër me nderim i kushtohet tregtarit të madh V. KLEMENT STONIT (W. CLEMENT STONE) i cili ka gërshetuar dashurinë, përdëllimin dhe sistemin unik të shitjes në filozofinë e gjallë të suksesit,e cila motivon dhe orienton mijëra individë që për çdo vit të realizojnë në më shumë lumturi, të arrijnë shën­det më të mirë mendor dhe fizik, si dhe qetësi shpirtërore, fuqi e begati.

            KREU I PARË

            Hafidi u ndal para pasqyrës së bronztë dhe në met­alin e lëmuet studioi shprehjen e fytyrës së tij.

            "Vetëm sytë kanë ruajtur rininë e tyre", murmuri­ti ai, duke u kthyer dhe ngadalë duke hapëruar mbi dyshemenë e gjerë prej mermeri. Kaloi përmes shtyl­lash nga oniksi i zi mbi të cilat rëndonte tavani i veshur me argjend e ar, kurse këmbët e tij të plakura do ta dër­gonin përskaj tryezave nga selvia dhe fildishi i gdhendur.

            Ashti i kafkujve breshkorë vezullonte nga kanapetë e divanët, sakaq muret, stolisur me margaritarë, drid­hëronin duke iu falënderuar cohëmëndafsheve me qëndismat e endura me kujdesin më të madh. Palmat gjigante rriteshin qetësisht në enët e bronzta të cilat kuadronin fontanat me nimfat nga alabastri, gjersa vazot të mbuluara me gurë të çmueshëm, garonin për vëmendje më përmbajtjen e tyre. Asnjë vizitor i pallatit të Hafidit nuk mund të dyshonte në atë se ai, vërtet, ishte njeri tejet i pasur.

            Plaku kaloi nëpër kopshtin e rrethuar dhe hyri në depon e tij e cila shtrihej tej pallatit në gjatësinë prej pesëqind hapash. Erazmi, llogaritari i tij kryesor, e priste pa siguri në parahyrje.

            "Mirë se ardhje, imzot."

            Hafidi luajti kokën dhe vazhdoi më tutje duke hes­htur. Erazmi shkoi pas tij, duke mos mundur që në fytyrë ta fshehë kërshërinë për kërkesën e parëndomtë lë zotëriut që të takoheshin në atë vend. Në afërsi të platformës ngarkimore Hafidi u ndal të shikonte se si malli bartej nga qerret transportuese dhe si pas num­rimit vendosej në reparte të ndara.

            Kishte aty lloje të ndryshme leshrash, pëlhurash të bukura, pergamente, mjaltërash, tepihësh dhe vajrash nga Azia e Vogël; çelçe, fiq, arra dhe balsame nga atdheu i tij, tekstil dhe barëra nga Palmira; xhumbirë, mëlmesa dhe gurë të çmueshëm nga Arabia; drithëra, letër, granit, alabastër e bazalt nga Egjipti; tapiseri nga Babiloni, piktura artistike nga Roma dhe statuja nga Greqia. Era e rëndë e balsamit e mbushte hapësirën, kurse hunda plakë e ndjeshme e Hafidit zbu­loi prani kumbullash të ëmbla, mollësh e djathërash.

            Më në fund, ai iu kthye Erazmit. "Miku im, sa pasuri është tubuar tash në këtë depo?"

            "S'i kam përpunuar tash shpejt të dhënat, por do të mund të vlerësoja se vlera kalon shtatë milionë talentë të artë.

            "E sikur i tërë malli në tëra depot dhe tregjet e mija të shndërrohej në ar, ç'vlerë do të na sillte ajo?"

            "Regjistrimi ynë për këtë periudhë ende nuk është i plotësuar imzot, por mendoj se ajo do të sillte më së paku edhe tre milionë talentë".

            Hafidi tundi kokën. "Ndërpreje blerjen e mallit. Bëri menjëherë tëra planet e nevojshme për shitjen e çdo gjëje që është imja dhe shndërroje tërë atë në ar."

            Llogaritari mbeti gojëpahur, por prej saj nuk i doli asnjë zë. Ai u tund si t'i binte rrufeja dhe kur më në fund arriti të flasë, fjalët e tij rridhin pa kurrfarë mundimi.

            Nuk kuptoj, imzot. Ky është viti ynë më produk­tiv. Të gjitha tregjet raportojnë për shitje të shtuar në krahasim me periudhën e kaluar. Madje dhe legjionet romake tash janë myshterinjtë tanë, vallë prokuratorit të Jeruzalemit nuk i shitët dyqind hamshorë arabë në afat prej dy javësh? Më falni për guximin, se unë rral­lë e vë në pyetje urdhrin tuaj, por këtë urdhër nuk mund ta kuptoj..."

            Erazmi për një çast u vrenjt, pastaj fytyra e tij u kthjell. "Më është urdhëruar nga ana juaj që, për çdo vit, gjysmën e fitimit nga thesari juaj, t'ua ndaj skam­norëve."

            "Nuk më ke marrur ti, vallë, në atë kohë si njeri afarist budalla?"

            "Kam pasur parandjenjë të pakëndshme, imzot."

            Hafidi luajti kokën dhe hapi duart drejt platfor­mave ngarkimore. "A do ta pranosh tani se brengosja jote ishte e pabazuar?"

            "Po, imzot."

            "Atëherë më lejo të të jap zemër që të kesh besim në këtë vendim gjersa nuk t'i kam sqaruar planet e mija. Unë jam tash njeri i moshuar dhe nevojat e mija janë të thjeshta. Që kur m'u mor Lisha ime e dashur, pas aq vitesh lumturie, dëshira ime ishte që tërë pasur­inë t'ua ndaja njerëzve të varfër të këtij qyteti. Do të ndalë vetëm aq sa për të mbyllur pa vështirësi jetën time. Pos asaj se duhet të lirohesh nga inventari ynë, dua të përgatisësh dokumentet e nevojshme me të cilat pronësia mbi tregjet t'u bartet të gjithë atyre që sot udhëheqin me to në emrin tim. Poashtu, dëshiroj t'ua ndash pesë mijë talentë të artë këtyre udhëheqësve të punës si shpërblim për besnikërinë e tyre shumëv­jeçare, dhe në atë mënyrë t'ua mundësoj që prapë t'i mbushin raftet e tyre ashtu siç ata dëshirojnë."

            Erazmi deshi të flasë, por dora e ngritur e Hafidit e heshtoi. "Mos kjo detyrë po të duket e pakëndshme?"

            Llogaritari luajti kokën dhe provoi të buzëqeshë. "Jo, imzot, çështja është vetëm se nuk po mund ta kup­toj gjykimin tënd. Fjalët tua thua vijnë nga njeriu që ditët i ka të numëruara."

            "Karakteri yt, Erazm, është i tillë që ti kujdesesh për mua në vend se për vetveten. Vallë, nuk po mendon për ardhmërinë tënde pasi që perandoria jonë tregtare po shpërbëhet."

            "Ne jemi miq aq vite. Si mundem unë, tash, të mendoj vetëm për vete?"

            Hafidi përqafoi mikun e tij të vjetër dhe u përgjigj: "Kjo s'është e nevojshme. Të lutem që menjëherë të bartësh pesëdhjetë mijë talentë të artë në emrin tënd, dhe të lus të mbetesh me mua gjersa premtimi të cilin kaherë e kam dhënë nuk plotësohet. Kur ai premtim të përmbushet, unë atëherë do të lë në trashëgim këtë pal­lat dhe këtë depo, sepse atëherë do të jem i gatshëm që përsëri t'i bashkëngjitëm Lishes sime."

            Llogaritari i vjetër e vështronte zotëriun e tij i paaftë të kuptonte fjalët që dëgjonte. "Pesëdhjetë mijë talentë të artë, pallati, depoja... unë nuk meritoj..."

            Hafidi luajti kokën. "Gjithmonë e kam çmuar miqësinë tënde si pasurinë time më të madhe. Kjo me të cilën tash të shpërblej është një vlerë modeste në kra­hasim me besnikërinë tënde të pafund. Ti ke zotëruar me artin e jetës, jo vetëm kur ishe në pyetje ti, por edhe të tjerët, dhe kjo mbi të gjitha të ka dallaur si njeri në mesin e njerëzve. Tash të them të ngutesh në realizimin e planeve të mija. Koha është artikulli më i çmueshëm të cilin e posedoj, kurse ora prej rëre e jetës sime gati është mbushur."

            Erazmi ktheu kokën (në anën tjetër) për t'i fshehur lotët. Zërin e kishte të dobët kur pyeti: "E çfarë është ai premtim, të cilin tek duhet përmbushur? Edhe pse kemi qenë si vëllezër, kurrë s'u kam dëgjuar të flitni për diçka të tillë."

            Hafidi i lidhi duart dhe buzëqeshi. "Takohemi përsëri së bashku kur t'i zbatosh urdhrat e mij të mëngjesit. Atëherë do ta zbuloj sekretin, të cilin, pos me gruan time të dashur, ende me askë s'e kam ndarë, për tridhjetë e disa vjet me radhë."

            Vazhdon...

  (2)      (3)