Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

Shkoqitur nga libri i Osho-s “Ruaju nga socializmi” ligjërata është mbajtur 13/04/1970

RUAJU NGA SOCIALIZMI (3)

    Njëherë kur të kalojnë prona dhe mjetet e prodhimit në duart e shtetit, ai shtet bëhet absolutist, despotik. Dhe në masë të njëjtë individi bëhet i pandimshëm dhe i paaftë para tij. Individi bëhet i pafytyrë, madje edhe pa shpirt. Për pesëdhjetë vitet e fundit një grup I vogël prej pesëdhjetë personave qeverisin në Rusi.

             Është e rëndësishme të shihet dhe të kuptohet se çfarë është fshehur pas fasadës së socializmit. Ne po flasim për socializmin, ku në realitet është shtet teorik që vjen. Në emër të socializmit, shteti i kapitalizmit është kurorzuar. Ky nuk është asgjë tjetër veçse shtet kapitalist. Socializmi do të thotë se shoqëria duhet të zotërojë pasurinë; që do të thotë se pasuria duhet të jetë në duart e shoqërisë. A ka ndodh kjo me të vërtetë në vendet socialiste? Ka ndodh e kundërta. Nga duart e shoqërisë, pasuria kalon në duart e shtetit. Ku kemi pasur kapitalist të panumërt, tani është vetëm një – shteti. Dhe ne e dimë se sa i paaftë është shteti. Paaftësia e shteti është e tmerrshme. Edhe shitësi i vocërr i ushqimeve, edhe pazarxhiu, është më inteligjent se shteti. Edhe një shitës në kooperativën e fshatit nu është më i paaftë se shteti. Dhe ne mednojmë t’ia besojmë gjithë pasurinë e vendit dhe të gjitha mjetet e prodhimit këtij shteti. Njeriu pyetet, a mos India ka vendosur të bëj hara-kiri(hara-kiri = vetëvrasje japoneze)!

            Kjo do të jetë e rrezikshme. Burratë që mbajnë pushtetin janë tashmë të çmendur – të çmendur për pushtet. Ata tani duan të marrin pushtetin mbi pasurinë dhe të mirave material. Ata nuk mund të tolerojnë që pasuria të mbetet në duart e të tjerëve. Në fakt, njerëzit e dehur me pushtet anembanë botës janë të shqetësuar për të grabitur pushtet ekonomik vetëm për veten e tyre. Pastaj ata do të kenë pushtet total, pushtet absolute në duart e tyre. Pushteti politik plus fuqia ekonomike e bën atë që quhet totalitarizm. Pushteti politik i vetëm ishte i mjaftueshme për ta kthyer kokat e tyre; nëse fuqia ekonomike gjithashtu kalon në duart e tyre, ata do të bëhen diktatorë. Dhe atëherë asgjë më nuk mund të bëhet për t’i larguar ata. Në fund të fundit, asgjë nuk mund të bëhet për të hequr Stalinin dhe Hitlerin nga pushteti. A e dini se Hitleri ishte një socialist?Emri i partisë së tij ishte Partia Nacional Socialiste. Ai gjithashtu ishte socialist. Tani Mao nuk mund të hiqet nga pushteti.

            Dhe gjithashtu mos harroni, qeveritë në botë tashmë po mbajnë pushtet të madh, pushtet politik. Nëse pushteti ekonomik gjithashtu kalon në duart e tyre, individi do të bëhet mjaft i pafuqishëm. I gjithë kombi do të bëhet i pafuqishëm. Atëherë individi lihet pa pushtet, pa asgjë. Ju mund të mos jenë të vetëdijshëm se liria individuale, liria e mendimit, mund të ekzistojnë vetëm nëse ka liri politike, në qoftë se ka liri ekonomike. Nëse pushteti ekonomik dhe politik janë në duart e një grupi të vetëm, atëherë individi është i privuar nga liria e mendimit të tij. Nuk ka liri të mendimit në Rusi. Nuk ka liri të mendimit në Kinë. Nesër mund të mos ketë këtu në Indi gjithashtu.

            Por këto gjëra ndodhin hap pas hapi – gradualisht, dhe njerëzit i pranojnë padashur. Merrjani një njeriu pasurinë dhe ju do ta shkatërroni nëntëdhjetë pëqind të personalitetit të tij. Me humbje të pasurisë ai është nëntëdhjetë përqind i vdekur. Me humbjen e pasurisë kapaciteti i tij për të menduar shuhet. Individi do të vdes nëse shteti ka pushtet absolute. Akutalisht, problem më i madh me të cilin po ballafaqohet e gjithë bota, madje edhe ky vend, është si të mbrohet individi. Shteti është aty për të grabitur çdo gjë, por ai grabitë me dinakri. Është një metodë në këtë çmendurinë e tij. Ai grabitë pushtet në emër të vetë popullit. Ai thotë se kjo është bërë në interes të tyre, se është në interes të tyre që pasuria dhe mjetet e prodhimit të jenë të marrura. Kështu që politikanët nuk janë vetëm uzurpator të pasurisë, ata gjithashtu fitojnë duartrokitjet e njerëzve, vetë ata njerëz të cilët po dëbohen. Njerëzit të cilët i duartrokasin ata nuk e dinë se janë duke duartrokitur varjen e vetë, të cilët po shtrëngojnë litarin rreth qafave të tyre. Së shpejti ata do të jenë të varur.

            Njëherë kur të kalojnë prona dhe mjetet e prodhimit në duart e shtetit, ai shtet bëhet absolutist, despotik. Dhe në masë të njëjtë individi bëhet i pandimshëm dhe i paaftë para tij. Individi bëhet i pafytyrë, madje edhe pa shpirt. Për pesëdhjetë vitet e fundit një grup I vogël prej pesëdhjetë personave qeverisin në Rusi. Pushteti vazhdimisht ka mbetur në duart e këtij grupi, ata nuk kanë lejuar të kalojë në duart e dikujt tjetër. Nëse Stalin vdes vjen Hrushqovi, nëse Kosigini vdes vjen Brezhnjevi apo kushdo që është aty, nga ky grup parlamentar prej pesëdhjetë vetave, të ngulitur fort në pushtet, ka mbajtur Rusinë nën çizmën ushtarake të tij. Ky grup ka qenë Frankeshtajni i Rusisë. Asnjë opzitë nuk ka mundësi të ekizistoj, asnjë disident nuk mund të ketë. Një njeri para se të mendojë të kundërshtojë, gjuha e tij mund të jetë e prerë; para se të mendojë të kundërshtojë, ai mund të jetë i zhdukur nga kjo botë. Çfarë mund të bëj individi nëse i gjithë pushteti është në duart e shtetit?

            Pra mbane mend, forca e pushetit të një shteti duhet të reduktohet në mënyrë konstante, dhe në asnjë rastë nuk duhet lejuar të rritet. Sepse, në fund të fundit, në kemi nevojë për një shoqëri ku shteti do të jetë vetëm një njësi funksionale, asgjë më shumë. Unë nuk mendoj se një ministër i ushqimit duhet të ketë më shumë rëndësi. Si mund të jetë ai i rëndësishëm? Kuzhina ka një vend në familje – të njëjtin vend ministri i ushqimit ka në raport me vendin. Ai është kuzhinier i madh. Nëse ai shërben më mirë ushqim, ai do të jetë i lëvdruar disa here, por vetëm aq sa lëvdrohet një kuzhinier. Nganjëherë ju mund t’i jepni atij bakshish, por vetëm aq sa i jepni ju një kuzhinieri. Por ministri aktual i ushqimit nuk është një kuzhinier, ai është njeri i pushtetit. Ai ka pushtet shumë më të madh. Por ai është i vetëdijshëm se pushteti të tij i mungon diçka. I mungon diçka sepse njerëzit kanë pronë personale, private. Dhe prona private mund të rebelohet. Prona private mund të mospajtohet, të rezistojë dhe të luftojë. Njeriu i pasur mund të mendojë, dhe të mendojë lirshëm. Njeriu në pushtet dëshiron ta privojë atë nga kjo.

            Politikani është shumë ambicioz. Ai dëshiron të ketë gjithë pushtetin në duart e tij. Por kur shteti uzurponon të dyja edhe pushtetin politikë edhe atë ekonomik, revolucioni bëhet i pamundur, atëherë nuk ka asnjë mënyrë për rebelim dhe shprehje revolte. Sa e çuditshme ishte që Rusia kishte një revolucion, dhe sot Rusia sovjetike është një vend ku revolucioni është i pamundur. Është e pamendueshme të ngrehet një tjetër revolucion atje sepse shteti ka një kontrollë të madhe atje dhe mënyra të padëgjuar për të shtypur popullin e vet, për t’i vërë në regjim dhe kontrolluar ata. Muret kanë veshë, dhe brithyerit e shtetit janë të shpërndar gjithandej. Burri ka frikë nga gruaja e tij. Derisa bisedon me të ai mendon dy herë se a duhet t’i tregojë asaj atë që dëshiron t’i thotë, sepse, ku ta dishë, mund të jetë ajo një agjent sekret? Babai nuk guxon të bisedojë lirshëm me djalin e vet sepse biseda e lirë është e rrezikshme. Ndoshta djali i përketë lidhjes së rinisë komuniste, dhe ai mund t’ia përcjellë informacionin autoriteteve. Çdo djal mëson se kombi është ai që është i rëndësishëm, jo nëna e babai. Burri dhe gruaja nuk janë të rëndësishëm. Ajo që është e rëndësishmë është shoqëria, shteti.

            Socializmi është në përhapjen e një ideje shumë të rreme se individ nuk ka vlerë, e ku në realitet, indvidi, dhe vetëm individi, ka vlerë. Ai është në të vërtetë vlera më e lartë. Çfarë është shoqëria, përpos një fjalë bosh, një abstraksion. Individi është real, indvidi është konkret. Shoqëria thjeshtë është një koleksion individësh, një konglomerat. Por në zhurëm të madhe dhe nxitim të socializmit, edhe atë që nuk ka vlerë e ka bërë të vlershme. Kjo është arsyeja pse individ mund të sakrifikohet në altarin e shoqërisë. Në fakt, individi gjithmonë ka qenë i sakrifikuar për zotat që nuk kanë ekzistuar. Një perëndi, në perendeshë, çdo gjë është e mirë për ta sakrifikuar individin për ata.

            Perëndia e fundit është shoqëria. Dhe prapa shoqërisë qëndron zoti i tyre i vërtetë – shteti. Individi mund të sakrifikohet për këtë super-perëndi. Ju mund të masakroni individin sepse ai nuk ka kurrfarë vlere, ai është hiç. Grupi është ai, shoqëria është ajo, që është e vlefshme. Po ku është ajo gjë që quhet shoqëri? Unë kurrë nuk kam arritë tek ajo. Unë po e kërkojë atë këtu, atje dhe kudo. Por, unë gjithandej kam takuar individ por jo edhe shoqëri. Ngado që shkoni, ju do të takoni individ. Vetëm individi është. Dhe ai është vlera supreme. Dhe është e rrezikshme të shkatërrohet kjo vlerë.

            Një ditë socializmi do të vijë; kjo është e sigurt. Por kjo do të vijë për të mos e përfunduar indvidin, por për ta plotësuar atë. Keni kujdes nga socializmi që vjen për ta zhdukur individin. Ky nuk është socialize, kjo ëshë një vrasje e pastër dhe e thjeshtë e individit.

            Prapa socializmit është shteti - prapa socializmit është politikani i uritur për pushtet. Ata janë të frikësuar nga decentralizimi i pushtetit, dhe kështu që ata duan të kenë të gjithë pushtetin për veten e tyre. Dhe gjëja e fundit që dua ta them është se kurrë shteti nuk ka pasur më shumë pushtet se sa që ka sot. Dhe kjo është kështu për shkak të zhvillimit të madhe në teknologjisë. Para ca kohesh një mik më dërgoi një fotografi. U tmerrova kur e pashë atë fotografi. Nuk kam fjetë tërë natën. Isha shumë i shqetësuar. Dhe unë bëja pyetje nëse është dikush tjetër i shqetësuar rreth kësaj në pjesën tjetër të botës. Lajmi në lidhje me të është shtypur në gazeta kudo. Një shkencëtar hapi kafkën e një kali, instaloi një elektrodë në të dhe pastaj mbylli kafkë.Dhe kali nuk di gjë për këtë. Tani sinjali mund të dërgohet tek ky kal përmes radios nga vendet që janë larg me mija kilometra, dhe kali do ta përcjell sinjalin; dhe ai do të bëj atë qfarë i thuhet të bëjë. Kali do të mendojë se sinjalet janë ardhë nga mendja e tij. Nëse shkencëtari, që rri ulur me mijra kilometr alarg në laboratorin e tij, sinjalizon kalin të lëvizë këmbën, kali do ta bëj këtë me dëgjueshmëri. Nëse shkencëtari kërkon nga ai që të vallëzojë, ai do të vallëzojë. Miku ma dërgoi fotografinë e këtij kali, dhe më tha: “Çfarë shpikje e madhe!” Unë ia ktheva fotografin duke i thënë: “Kjo është gjëja më keqardhëse. “ Pse e thash kështu? Sepse heret a vonë, shteti do të vendosë këtë elektrodë në trurin e njeriut, dhe ai nuk do të dijë për këtë. Atëherë rebelimi do të jetë i pamundur.

            Një revolucion kimik është duke zënë vend. Droga të tilla janë duke u zbuluar saqë do ta bëjnë të pamundur të ndodhë ndonjë revolucion. Është zbuluar se një rebel ka elemente të caktuara, kamikate të caktuara në sistemin e tij që janë jo rebeluese, konformiste, të mangshme. Dhe një kërkim që po ndodh për të gjetur droga të tilla si LSD, meskalin dhe të tjera, për të përfunduar rebelimin e njeriut. Një ditë, kjo do të jetë e mundur me ca pika kemikatesh që do të përzihen fshehurazi me ujin në rezervuarin e qytetit tuaj – nga i cili i gjëthë populli furnizohet me ujë – dhe pa diturinë  e tyre, ata do të humbin shpirtin e tyre rebelues, forcën e tyre për të thënë “JO”. Kjo është jashtëzakonisht e rrezikshme për të lejuar që shteti të marrë përsipër pushtetin absolut, sepse ai ka në dispozicion teknologjinë e tij superiore që mund të fshijë individin plotësisht.

Teknikat e reja të ahpërlarjes së trurit janë zhvilluar dhe përsosur që mund të fshijnë kujtesën e njeriut. Në qoftë se një njeri është mbajtur në një qeli i burgosur për gjashtë muaj, kujtesa e tij mund të fshihet me ndihmën e goditjeve elektrike, drogave, metodave të shpërlarjes së trurit dhe qetësimit. Nëse ai ka qenë një folës, një jo-konformist, një rebel, ai do i harrojë të gjitha, ai madje do të harrojë se kush ka qenë. Nëse ai ka pasur një ideologji, ideologjia e ti do të zhduket. Ai do të dështojë për të treguar se kush ishte dhe çfarë ishte ideologjia e tij. Ai do të jetë si një fëmijë i vogël dhe do ta mësojë alfabetin edhe një here. Ai do të duhet të fillojë prej fillimit.

Nëse shkanca do të vë aq shumë pushtet në duart e shtetit, dhe pastaj forca ekonomike do të merret gjithashtu përsipër nga i njëjti agjencion, kjo do të thotë se ne jemi duke përgatitur funeralin për veten tonë.

            Politikani gjithashtu e di se nëse thotë se e gjithë pushteti, e gjithë pasuria, duhet t’i përketë shtetit, njerëzit do të thonë se për ta s’ka asgjë. Kështu që ai vë një tjetër maskë dhe thotë se gjithë pushteti, e gjithë pasuria, duhet t’i përketë shoqërisë. Por shoqëria është një abstraksion, dhe kështu shteti përvetëson çdo gjë në emër të shoqërisë. Çfarëdo që, sot, bëhet në emër të socializmit është me të vërtetë kapitalizm shtetëror. Dhe unë mbajë qëndrimin se kapitalizmi privat është shumë më superior ndaj kapitalizmit shtetëror. Pse?

            Kapitalizmi privat është superiore Sepse individi në kapitalizëm private është i lirë. Është superior për shkak se çdo individ ka nxitje për të prodhuar pasuri. Është superiore për shkak se pushteti është i shpërndarë dhe i decentralizuar. Dhe është superior sepse në qoftë se një ditë pasuria prodhohet në bollëk, socializmi do të vijë vetë. Jo se ai do të jetë i detyruar për të ardhur, ai do të vijë vetë. Ai do të vijë, nuk do të detyrohet për të ardhur. Socializmi detyruar do të jetë i rrezikshëm. Le të vijnë vetë. Por si do të vijë?

            Ai do të vijë si një farë e lulëzuar në lule. Ai do të vijë natyrshëm dhe vetvetiu, jo i detyruar të vijë nga kopshtari. Nëse kopshtari përdorë ndonjë forcë, ekziston çdo mundësi që fara të shpërbëhet dhe të zhduket. Dhe lulja do të mbetet një thirrje e largët. Por atëherë, pyetja mbetet: Cili duhet të jetë roli i kopshtarit?

            Kopshtari duhet të përgatisë tokën, të mbjellë farën, ujit atë, të kujdeset për të, dhe për të mbrojtur atë nga armiqtë e saj. Atëherë fara do të mbijnë, bima do të rritet dhe do të mbaj lule dhe fruta do të pasojë. Në të njëjtën mënyrë duhet të kujdesemi për kapitalizmin, nëse duam që të vijë socializmi.

            Shumë njerëz gjejnë kotradikta në atë që them. Por atë që e them është aq e thjeshtë, aq e qartë. E përsëris. Socializmi do të rrjedhë nga kapitalizmi nëse këtij të fundit i lejohet rritja e plotë. Por, kapitalizmi duhet të shkojë pasi të përfundojë punën e vetë në tërësi. Por sot, për fat të keq, vetë kapitalisti është kapluar me frikë. Ai nuk po ga guxim të thotë se kapitalizmi ka një arsye për të qenë, për të jetuar. Ai gjithashtu thotë se socializmi është në rregull, dhe se ka arsye për këtë.

            Kapitalisti është i frikësuar. Ai është i frikësuar nga thithë ajo turmë e madh rreth tij. Ai është i frikësuar nga sloganet dhe flamujt dhe zhurma e ngritur nga ana e politikanëve të etur për pushtet. Dhe në panik ai thotë: "Atëherë socializmi është i drejtë." Unë shoh se edhe kapitalisti i madh është tmerruar; ai po dridhet. Ai mendon se ka bërë një mëkat dhe ndihet fajtor. E kjo është e mahnitshme.

            Kapitalizmi ka siguruar mënyra dhe mjete për të mbajtur të gjallë një shoqëri aq të madhe njerëzish. Kjo është fal kapitalizmit që, sot, tremiliradë burra dhe grash janë të gjallë në këtë planetë. Kapitalizmi është ai që ka krijuar pasuri dhe ka hequr skllavërinë, dhe ka future makinën dhe teknologjinë dhe e ka liruar njeriun nga puna e rëndë dhe punë krahu. Dhe në fund, socializmi do të vijë përmes tij. Por, tagjedia është se inxhineri, arkitetkti i këtij sistemi të madh, është goditur nga frika.

            Ajsenhauer ka thenë se një here, derisa kishte qenë duke biseduar me një komunist, ai ishte ngathur; ai nuk kishte mundur të argumentojë me të, sepse ai mendonte se atë që po e thotë komunisti ishte e drejtë. Edhe Ajsenhauer nuk kishte argument. Kapitalizmi nuk ka përgjigje, nuk ka filozofi. Atëherë ai do të vdes, nëse nuk ka përgjigje për komunizëm.

            Unë dua që kapitalizmin të ketë përgjigjen e tij. Kapitalizmi duhet të ketë filozofinë e vet, në mënyrë që ai të jeton plotësisht, dhe nga ana tjetër, lind socializmit. Socializmi është fëmija i kapitalizmit. Dhe mbani mend, në qoftë se nëna është e sëmurë, fëmija nuk do jetë i ndryshëm; ai është i detyruar të jetë i sëmurë. Por përpjekja është për të sjellë fëmijën duke vrarë nënën. Është e nevojshme që të kini kujdes nga këta budallenjë të cilët janë duke bërë përpjekje të tilla.

            Gjatë katër ligjëratave të ardhshme unë do të bisedojë me ju nga shumë anë të këtij problem. Dhe unë kasha dashtë që të m’i dërgoni pyetjet, nëse keni, me shkrim, për të pasur mundësin që më gjatë të merrem me to.

             Kjo është një pyetje shumë e rëndësishme, dhe meriton konsideratë serioze. Rishqyrtim i madh është i nevojshëm nga çdo anë e problemit. Përpjekja është e vlefshme. Nuk është e domosdoshme që ajo që unë them të jetë e drejtë; ajo mund të jetë e gabuar. Kështu që unë ju ftoj vetëm të mendoni, por objektivisht. Unë nuk pres të bëni më shumë. Nëse shumica prej nesh këtu mendojmë së bashku dhe ka një perspektivë të socializmit, kjo do ta ndihmojë  gjithë vendin.

            Unë jam mirënjohës për dëgjimin tuaj me vëmendje dhe dashuri të bisedës sime. Dhe pasi Zoti banon në zemrat e secilit prej jush. Ju lutem, pranoni përshëndetjet e mia.

            Fundi i kapitullit të pare

(I nderuari lexues, nëse gjatë leximit ke hasur në ndonjë paqartësi apo fjalë të panjohur, mos hezito, më shkruaj në këtë adresë:

www.Valdetfetahu.com

dhe do të mundohem të jap shpjegime sa më të detajizuara.)

 (1)    (2)