Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

Vegėza

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZĖRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRĖ

ZĖRI I AMERIKĖS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHĖNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Tema tė tjera 2 - Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapė do tė helmohej (2)

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

 Shqipėroi: Valdet FETAHU 

      

SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPĖ DO TĖ HELMOHEJ (2)

Kapitulli i njėzeteshtatė i ligjėrimeve tė filozofit tė madh Indian, OSHO (marr nga libri “Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapė do tė helmohej”, qė ėshtė nė pėrkthim e sipėr nga V. Fetahu), qė u mbajt nė Greqi prej datės 19/02/86 deri mė 15/04/86

 

 

  

 

            Pyetja e tretė

 

            I dashuri Osho,

            Prindėrit e mi janė katolik, miq tė fortė tė papės. Unė jam mik i fortė i juaji. A mund tė thoni diēka pėr kėtė?

 

            Ka shumė gjėra pėr tė thėnė pėr kėtė.

            Njė, se ajo tregon hendekun e brezave. Ajo tregon se ku mbaron e kaluara dhe ku fillon e ardhmja - njė linjė e demarkacionit. Prindėrit tuaj janė thjesht e kaluara; Papa i tyre, feja e tyre, filozofia e tyre, tė gjitha kanė ardhur nė njė fund tė vdekur. Nuk ka asnjė tė ardhme pėr ta. Sa i pėrket shetėsimit tuaj, nuk ka kaluar pėr ju. Njė shkėputje e madhe ka ndodhur. Ju jeni e ardhmja, ju keni mundėsi tė madh tė evolucionit.

            Ekzistenca do tė varet nga ju.

            Ekzistenca shpreson dhe ėndėrron qė tė gjitha t’i realizojė nėpėrmjet jush. Ju do tė jeni njė mjet pėr ta ēuar vetėdijėn njerėzore nė kulmin e saj pėrfundimtar.

            Dhe nuk ka mundėsi pėr tejkalimin e hendekut. Kjo ėshtė pėr herė tė parė nė histori qė njė hendek po ndodh. Ka pasur prindėr gjithmonė, ka pasur fėmijė gjithmonė, ka pasur gjenerata gjithmonė - por nuk ka qenė kurrė njė hendek gjeneratash. Kjo ėshtė diēka krejtėsisht e re - me pasoja tė mėdha, se nė qoftė se evolucioni ėshtė duke marrė njė hap tė madh, njė kėrcim, nuk ėshtė mė vazhdueshmėri - jo vetėm njė modifikim i sė kaluarės, jo vetėm njė rinovim i sė kaluarės, jo vetėm aty-kėtu disa ndryshime nė tė kaluarėn, por njė ndryshim total.

            E tėrė e kaluara bėhet irelevante; jo vetėm irelevante, ajo ėshtė njė pengesė gjithashtu, nė kėtė mėnyrė ngazėllimi nė kėtė hendek brezash. Kjo nuk ėshtė njė armiqėsi ndaj prindėrve tuaj, ky ėshtė thjesht njė potencial i ri qė po bėhet aktual.

            Prindėrit kanė jetuar pėr mijėra vjet me papėt e tyre dhe me dashurinė e tyre tė fortė, por njerėzimi nuk ka evoluar. Nga se dashuria nuk ka pasur rritje.

            Dashurinė tuaj ndaj meje nuk ėshtė e drejtuar nga unė, dashuria juaj ėshtė e drejtuar kah revolucioni total, njė rebelim. Ju jeni duke u pėrgatitur pėr tė hequr dorė ēdo gjė qė ėshtė e vjetėr dhe pėr tė kėrkuar pėrsėri pėr njė identitet tė ri pėr veten tuaj, pėr tė gjitha qeniet njerėzore.

            Njeriu i vjetėr ishte thjesht njė pjesė e shoqėrisė. Njeriu i ri do tė jetė njė maje individuale, jo njė dhėmbėzor nė rrotė.

            Njeriu i vjetėr ėshtė i zėvendėsueshėm.

            Njeriu i ri do tė jetė unik dhe i pazėvendėsueshėm.

            Njeriu i vjetėr ka jetuar sipas ligjeve, rregulloreve, disciplinave, shkrimeve tė shenjta, urdhėrave, por kurrė nuk ka jetuar spontanisht, ai ėshtė gjithmonė nė pėrputhje me diēka, nė pėrputhje me dikė tjetėr.

            Njeriu i ri do tė jetojė nė mėnyrė spontane - pa rregulla, pa asnjė rregullore, pa dikush duke i thėnė atij se si tė jetojė. Ai ka pėr tė gjetur rrugėn e tij pėr gjithēka, jetėn e tij do tė jetojė si njė aventurė.

            Jeta e njeriut tė vjetėr ishte kėrkim fundi. Ajo ishte monotoni e pastėr. Njerėzit janė tė lodhur, absolutisht tė ngopur, por ata disi ia dalin pėr ta udhėhequr veten e tyre deri tek varret e tyre. Shpresa e vetme e tyre ėshtė vdekja. Shumė herė keni dėgjuar se njeriu ka frikė nga vdekja; jo, po gaboni. Njeriu i vjetėr ishte nė pritje tė vdekjes me padurim, sepse jeta e tij ishte e zbrazėt.

            Mu kujtua tregimi pėr Aleksandrim e Madh. Derisa ai vinde nė Indi, nė njė mėnyrė ai mori informacionin se nė shkretėtirė ishte njė oazė, dhe nė qoftė se ju pini ujė nga ajo oazė ju bėheni tė pavdekshėm.

            Pavdeksia ishte kėrkim i lashtė i njeriut.

            Aleksandri jashtėzakonisht ishte i intersuar pėr kėtė. Ai ndaloi ushtarėt e tij dhe u nisė vetėm; ai nuk dėshironi qė dikush tjetėr tė bėhet i pavdekshėm. Njeriu i vjetėr ishte shumė xheloz; ai nuk dėshiron tė ndajė, madje edhe kėtė fenomen tė mrekullueshėm tė bėhet i pavdekshėm! Edhe Aleksandri nuk mundi t’i ftojė njerzit e tij – kush ėshtė i gatshėm tė vdes pėr tė. Ai nuk e mori madje as komandantin e pėrgjithshėm, kryeministrin e tij, madje as truprojet e tij. Ai tha: “Ju ndaluni kėtu. Unė do tė shkoj vetėm.” 

            Tregimi ėshtė shumė i bukur dhe shumė i rėndėsishėm. Ai e gjeti oazėn, dhe ai ishte jashtėzakonisht i lumtur qė zbuloi atė pėr tė cilėn gjithmonė gjurmuesit e mėdhenj kishin qenė nė kėrkim, e ky e zbuloi pa ndonjė gjurmim. Dhe ashtu siē bėri ai shkoi me nje gotė nė dorė dhe mbushi ujė pėr tė pirė, njė sorrė qė kishte qenė pranė nė pemė i tha: “Prit pak!” Sorra fliste…?

            Ai besonte se do tė bėhej i pavdekshėm duke pirė ujin e njė oazė tė caktuar, ai nuk ishte i pafe. A e shihni implikimin? Ēfarėdo qė ju doni tė besoni, nuk keni dyshim nė atė. Besimet tuaja janė me tė vėrtetė dėshirat tuaja, keni frikė pėr tė dyshuar, sepse kush e di, dyshimi yt mund tė jetė i sakt. Ju keni frikė madje edhe pėr tė menduar, ju thjesht e pranoni me besim. Tani, njė ide e tillė absurde – duke pirė ujė nga oaza e caktuar ju do tė bėheni tė pavdekshėm – ishte e pranueshme pėr tė.

            Aleksandri nuk ishte njė burrė sylesh. Ai ishte nxėnės i Aristotelit, babait tė logjikės perėndimore, dhe ai e kishte mėsuar vetveten logjikisht. Por jo edhe pėr njė moment ka menduar qė ajo dukej tė ishte absurde, nė tė kundėrtėn, shumė njerėz do tė kishin bėrė tė pavdekshėm deri tani - nuk mund tė jetė i pari pėr tė zbuluar atė. Nė fakt, njerėzit qė e kishte informuar atė mesiguri do tė kishin pirė ujė para se ta informonin atė. Por pa dyshim, pa mosbesim, pa skepticizėm… besim i pastėr.

            Kur ju dėshironi diēka ju bėheni sylesh.

            Deshira juaj ėshtė ajo qė ju bėn sylesh.

            Vetėm njeriu i padėshirshėm ėshtė i lirė ga sylesh-sia.

            Aleksandri ishte shumė i befasuar qė njė sorrė po fliste. Kur uji mund t’i bėjė njerėzit tė pavdekshėm, ēfarė tė keqė ka nėse njė sorrė flet? Ajo nuk ėshtė mė absurde se ideja e parė. Ai nuk mund tė besonte…

            Sorra tha: “Mė beso. Unė po flas sepse edhe unė kam pirė nga i njėjti ujė. Unė jam bėrė e pavdekshme dhe qėndroj kėtu pėr t’i paralajmėruar njerėzit qė mos ta pinė atė ujė; se ėshtė i rrezikshėm. Unė tash dua tė vdes. Duhet tė jetė se kam jetua miliona vjet, dhe ėshtė aq e mėrzitshme, aq e ankthshme… dhe unė nuk po shoh asnjė qėllim pse duhet tė vazhdoj tė jetoj. Por unė nuk mund tė bėj vetėvrasje; unė jam e pavdekshme. Kam provuar tė bėj vetėvrasje; kam pirė helmin por nuk pat efekt.

            “Kėshtu qė para se tė pishė, vetėm dėgjoje tregimin tim, e mandej varet nga ty. Ti me tė vėrtetė dėshiron tė jetosh pėrgjithmonė? Do tė pendohesh, sepse vdekja ėshtė njė shpresė e madhe, shpėtim, tash je i lirė nga e ashtu-quajtura jetė e cila nuk ėshtė asgjė tjetėr pėrpos mjerim, vuajtje dhe dhimbje. Mund tė mendosh pėr kėtė dhe nėse mendon se mund ta pishė atėherė pije, por mos thuaj se askush nuk tė ka paralejmėruar.”

            Historia thotė se pėr njė moment Aleksandri ka menduar pėr kėtė, kapėrceu ujin, hipi nė kalin e tij dhe iku sa mė shpejt qė ishte e mundur nga vendi. Sepse kush e di... njeriu ėshtė njė ngordhalaq, dhe nė njė moment tė caktuar tė dobėsisė ai mund tė dėshirojė tė pinė. Sorra ka tė drejtė, ju nuk mund tė jetoni pėrgjithmonė.

 

 

            Do tė vijė momenti, kur tė gjitha do t’i pėrjetoni dhe nuk ju mbetet asgjė pėr nesėr. Mandej ēdo ditė bėhet vetėm njė zbrazėti e cila vazhdon tė pėrsėritet. Kjo do tė jetė me e keqe se vdekja. Aleksandri njohu pėr herė tė parė se vdekja ėshtė njė shpresė e madhe.

            Pėr njeriun e vjetėr, jeta ishte e papėrfillshme. Ai ishte i shtypur nė ēdo mėnyrė kėshtu qė ai nuk mund tė jetonte. Tė gjitha kėto religjione, dhe tė gjithė tė ashtu-quajturit moralistėt e tyre kanė qenė absolutisht tė sigurtė nė helmimin e jetės sė tij. Ēdo gjė ishte e gabuar: me qenė i lumtur ka qenė gabim, tė dashurosh ka qenė mėkat, tė kėnaqesh nė kėtė botė ishte kundėr shpirtėrorės, ishte materializėm. Ēdo gjė ishte aq shumė e dėnuar pėr kaq shumė shekuj saqė ēdo njeri kishte frikė pėr tė jetuar.

            Po, ai kishte frikė pėr tė vdekur gjithashtu, por frika nuk ishte nga vdekja, mbane nė mend kėtė - frika ishte se vdekja vinte dhe ai ende nuk kishte jetuar. Shtatėdhjetė vjet kanė ikur, tė pajetuara, tė padashuruara. Ai nuk ka kėnduar kėngė qė ka pasur pėr tė kėnduar, ai nuk e ka vallėzuar vallėn qė do ta kishte plotėsuar fatin e tij, e cila do t’i jepte atij kuptim – dhe vdekja vinte. Ai nuk kishte frikė nga vdekja, ai kishte frikė se vdekja do ta merr tė nesėrmen nga ai.

            Kjo ėshtė e vetmja mėnyrė tė cilėn ai e ka mesuar gjatė tėrė jetės sė tij: se ai do tė jetoj nesėr. E sotmja ėshtė shkatėrruar nga ēdo lloj i ashtu-quajtur religjion, spiritualitet. E sotmja ėshtė shkatėrruar plotėsisht e cila ėshtė e vetmja gjė reale – e nesrmja kurrė nuk vjen. Por ai ka shpresuar se ndoshta nesėr, ajo qė akoma nuk ka ngjarė mund tė ngjajė. Tash vdekja vjen dhe nuk do tė ketė tė nesėrme – kjo ishte frika e tij.

            Frika nuk ishte rreth vdekjes, frika ishte per jetėn e pajetuar, pėrndryshe, ēdo njeri pas njė moshe tė caktuar, shtatėdhjetė, shtatėdhjetė e pesė, tetėdhjetė, fillon tė mendojė se vdekja ėshtė vetėm lehtėsim, e vetmja liri e mundshme – liri nga jeta, liri nga tė gjitha bukuritė, tė gjitha kėnaqėsitė, tė gjitha shkėlqimet qė e rrethojnė ekzistencėn.

            Pėr njeriun e vjetėr, vdekja ka qenė shpresė e madhe.

            Pėr njeriun e ri jeta do tė jetė njė realitet, nuk do tė jetė e jetuar pėr nesėr, por do tė jetė e jetuar kėtu dhe tani.

            Pėr njeriun e ri do tė vazhdoj tė mos jetė e nesėrmja.

            Pėr njeriun e ri nuk do tė ketė vdekje, sepse vdekja gjithmonė ėshtė nesėr. Jeta ėshtė gjithmonė nė tė sotmen… pikėrisht tash kjo ėshtė gjithmonė jetė… ky moment gjithmonė ėshtė jetė. Pėr njeriun e ri ēdo moment i jetės ėshtė njė pėrjetėsi e gėzimit, njė ekstaz e pamatur.

            Dhe kjo mospėrputhje qė ka ndodhur mes gjeneratave ėshtė pėr t’u pėrshėndetur. Kjo nuk ėshtė kundėr askujt, kjo thjesht ėshtė kursi i ekzistencės. Ekzistenca ka provuar me njeriun e vjetėr dhe ka dėshtuar. Tash ekzistenca kėrkon njeriun e ri me mėnyrėn e re tė jetesės, mėnyra tė reja tė tė menduarit, forma tė reja tė ekzistimit.

            Ekzistenca kurrė nuk gabon.

            Ajo i ka dhėnė mjaft litar njeriut tė vjetėr, shoqėrive tė vjetra, religjioneve tė vjetra, por nė njėfarė mėnyre ato dėshtuan. Ato vazhduan tė bien pėr shkak se ato nuk ishin pėr kėtė botė, ato e dėnonin kėtė botė. Ato flisnin pėr njė botė pėrtej reve e cila nuk ekziston fare, ata sakrifikuan realen pėr jorealen. Natyrisht, rritja ishte e pamundur.

            Njeriu i ri do tė sakrifikojė jorealen pėr realen. Ai do tė sakrifikojė tė gjitha tė nesėrmet pėr sot. Ai do tė bėjė tė sotmen e tij aq intensive, aq totale sa edhe nėse ai vdes nuk do tė ketė keqardhje: ai jeton nė mėnyrė tė plotėsishme, ai ka pėrjetuar atė nė mėnyrė tė plotė, dhe thellė poshtė ai ka prekur parimin e pavdekėsisė. Ai e di se jeta nuk mbaron, ajo vetėm ndryshon format.

            Kėshtu qė pėr njeriun e ri vdekja nuk ekziston; pėr njeriun e ri vdekja ėshtė vetėm periudhė e transformimit, vetėm njė gjumė i thellė. I vjetri shkon nė gjumė, dhe nė mėngjes njė qenie plotėsisht e re zgjohet.

            Provoni pėr t’i ndihmuar prindėrit tuaj pėr ta kuptuar kėtė. Mos u zemėroni nė ta. Ata thjesht i kanė pasuar prindėrit e tyre. Ata thjesht kanė pasuar profetėt, mesiat dhe shpėtimtarėt; ata kanė qenė shumė naiv. Mos u zemėroni nė ta.

            Bėhuni tė mėshirshėm, dhe bėne vetėn tė kuptueshėm pėr ta qė hendeku juaj nuk ėshtė hedek antagonizmash, por njė hendek i njė ndryshimi ekzistencial, njė revolucion. Nėse ju mund t’i bėni prindėrit tuaj tė kuptojnė se ēfarė po ndodhė, ndoshta ata do t’ju bekojnė, bekimi juaj tė vazhdoj nė mėnyrė tė re, tė ju bekojnė pėr atė qė kanė gjetur atė qė ata e kanė humbur.

            Kjo do tė jetė e mirė qė brezi i ri tė shkojė e ta bekojė brezin e vjetėr, nė kėtė mėnyrė ana tjetėr nuk do tė ketė ndjenjėn se ėshtė e lėnduar, dhe brezi i vjetėr gjithashtu ndihet krenar qė ekzistenca ju ka zgjedhur juve ta vazhdoni punėn nė tė cilėn njeriu i vjetėr ka dėshtuar.             Njeriu i vjetėr ka qenė nė pritje tė ardhjes sė Mesias… Asnjė Mesia nuk do tė vijė.

            Njeriu i ri ėshtė Mesia.

            Njeriu i ri ėshtė shpėtimtari.

            Njeriu i ri sjell lajme tė mira se evolucioni mund tė vazhdoj nė nivele mė tė larta tė qenies.

            Ju jeni fatlum dhe tė bekuar.

 

            Vazhdon...

 

(1)               (3)    (4)