Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

 Shqipëroi: Valdet FETAHU 

SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPË DO TË HELMOHEJ (6)

Kapitulli i njëzetedytë i ligjërimeve të filozofit të madh Indian, OSHO (marr nga libri “Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapë do të helmohej”, që është në përkthim e sipër nga V. Fetahu), që u mbajt në Greqi prej datës 19/02/86 deri më 15/04/86      

            Unë isha në një vizitë të një pallati në Xhaipur të Indisë. Xhaipur është një nga qytetet më të bukura në botë. Njeriu i cili e kishte krijuar atë, Maharaxha Xhai Sing, ka dashtë ta mund Parisin, por ai vdiq para se ta përfundoj projektin komplet. Kështu që Xhaipur mbet i pakompletuar, por ai ka bukuri mahnitëse. Asnjë qytet në Indi nuk e ka atë kualitet.

            Unë isha në vizitë të pallatit të tij. Nipi i tij, i cili tash është në vend të gjyshit të tij, më tha: “ mos e merrni parasysh diçka nëse shihni të pakompletuar në pallat.”

            Unë i thashë: “Çka është me rëndësi?”

            Ai tha: “Gjyshi im ka pas një ide të caktuar se asgjë nuk duhet të kompletohet plotësisht, se atëherë ajo ka një lloj vdekjeje; diçka duhet të mbetet e pakompletuar… mundësi për rritje."

            Dhe rastësisht ai nuk ka mundur ta kompletoj Xhaipur. Ai vdiq. Dhe kjo ishte e tërë filozofia e jetës së tij; ai kurrë nuk bëri asgjë të plotë. Diçka do të mungonte në të, dhe njerëzit që vijnë me sy negativ menjëherë shohin atë që mungon. I tërë pallati është aq i bukur, por gjithë shqetësimin e tyre bëhet i përqendruar në një gur të vogël që mungon, dhe ata frustrohen për këtë.” Ndoshta Maharaxha Xhai Sing kishte një kuptim të jetës.

            Në jetë asgjë nuk është e përkryer, çdo gjë ka disa mangësi.

            Mangësi do të thotë se jeta akoma rritet, evolucioni akoma ngjanë. Atë ditë kur gjithçka të kompletohet do të jetë dita më e keqe në ekzistencë, sepse atë ditë çdo gjë do të jetë e vdekur. Nuk do të ketë rritje, nuk do të ketë evolucion, çdo gjë do të jetë e bllokuar. Nuk shikohet mangësitë; shikohen bukuritë aq të mëdha që i rrethojnë defektet e vogla.

            Kjo është një ndryshim i perspektivës që sjell durim për ju. Pastaj ju e dini se çdo gjë është e mirë, dhe çdo gjë do të jetë më mirë, sepse ajo ka vazhduar për shekuj me radhë duke u bërë më e mirë e më e mirë. Nuk ka nevojë të jeni të brengosur për nesër, nesër do të jetë më mirë.

            E tërë ekzistenca është e përfshirë në përmirësimin e vetvetes.

            Ju duhet të keni vetëm pak durim, ju nuk duhet të nxitoni. Ju nuk duhet të kërkoni që gjithçka t’ju jepet tani për tani.

            Çdo gjë vjen në kohën e vet.

            Çdo gjë vjen kur ju të piqeni.

            Çdo gjë vjen kur ju ta meritoni atë – kjo është përvoja ime.

            Në tridhjetë vitet e fundit unë nuk kam ndjerë, qoftë edhe për një moment të vetëm, asnjë padurim, dhe kam parë se çdo gjë vazhdon për t’u bërë më mirë. Vetë ekzistenca është e përfshirë në këtë, ne jemi pjesë e saj – nuk ka nevojë për t’u brengosur. Edhe diçka që sot duket e errët mund të jetë fillimi i një agimi të ri.

            Vetëm vështrone jetën.

            Përpiquni ta kuptoni jetën dhe durimi do të vij tek ju me pëlqimin personal.

            Kur isha në burg në Amerikë. E para që më tha sherifi në burg ishte: “Ndoshta ti s’ke menduar se do të burgosesh ndonjëherë.”

            Unë i thashë: “Unë të ardhmen time e mbaj të hapur. Unë mund të gjendem çdokund… madje edhe në ferr unë nuk do të shqetësohem." 

            Ai erdhi në qelinë time. Ai tha: “Kjo është e padrejtë. Ju jeni arrestuar pa kurrfarë urdhri, duke mos ju afruar madje edhe një thirrje – juve nuk ju kanë lejuar as avokatët e juaj t’i thirrni. Kjo thjesht është padrejtësi. Kurrë në jetën time nuk kam parë të ngjajë diçka e tillë.”

            Unë i thashë: “Kjo është një përvojë e mirë për ju. Gjërat si kjo mund të ndodhin. Për mua kjo nuk bën dallim se a ka fletarrest apo jo, unë do të kisha qenë këtu dosido. Dhe këto ditë do të jem në burg dhe do të më japin një eksperiencë të re dhe një perspektivë të re në jetë të cilat unë do të kishte humbur.”

            Ai tha: “Ju dukeni se jeni një lloj pak i çuditshëm.”

            Unë i thashë: “Unë jam. Ky është vetëm fillimi. Ne do ta njohim shumë më shumë njëri-tjetrin.”

            Dhe vetëm brenda dy ditësh ai u miqësua aq shumë me mua saqë ishte i brengosur se së shpejti do të jem i lirë dhe “Neve do të na mungoni përgjithmonë.” Sepse vetëm për ato dy ditë kanë ardhur me mija telegrame, telefonata, telekse e lule nga e gjithë bota, ai tha: “Unë kurrë nuk kam parë një gjë të tillë. Në burgun tim kanë qenë ministra kabineti, sekretar dhe politikanë të rëndësishëm. Askush nuk është mërzitë për ta, por duket se ju me të vërtetë keni influencë të madhe në gjithë botën. Tash gruaja ime ka dëshirë t’ju shoh, fëmijët e mi e duan autografin tuaj, dhe nëse nuk keni asgjë kundër, edhe unë gjithashtu do të dëshiroja autografin tuaj t’ju tregoj njerëzve se ju keni qenë në burgun tim. Unë jam krenar që kemi pasur rastin të kujdesemi për ju për dy ditë.”

            Ai me të vërtetë është kujdesur mirë. Ai më ka vendosur në pavijonin spitalor dhe kur i kam lënë, madje edhe unë fillova të mendoj: “A të largohem apo jo?” sepse të gjitha infermieret qanin. Unë thashë: O Zot, kjo është e vështirë.”

            Gjashtë infermiere duke qarë më thanë: “Do të na mungoni.”

            Unë i thashë: “Unë mund ta kuptoj. Unë mund të qëndrojë këtu përgjithmonë - për mua nuk ka problem - por ata nuk do të më lejojnë të qëndroj. Dhe ju duhet të kuptoni, ju jeni vetëm gjashtë, unë kam lënë pesë mijë njerëz në komunën time, dhe një milion njerëz në mbarë botën të cilit gjithashtu qajnë. Por duke shikuar në fytyrat tuaja, më pëlqen të mendoj se unë duhet të harroj botën dhe të mbetem këtu. Unë kurrë nuk e kisha menduar që burg mund të jetë një vend i bukur.”

            Ato thanë: “Kjo kurrë s’ka qenë. Ju jeni ai që e keni ndryshuar këtë. Kur aq shumë telegrame dhe thirrje telefonike filluan të arrijnë ne e kuptuam se ne duhet të pastrojmë çdo gjë sepse të gjithë ishin të shqetësuar për alergjinë tuaj. Ne nuk e kishim pastruar me vite.”

            I tërë burgu ishte i stërmbushur me lule. Ata nuk kishin vend për t’i vendosur lulet. Ata filluan të më pyesin: “Çfarë të bëjmë? Tani lulet vazhdimisht po vijnë dhe ne s’kemi vend, dhe i tërë burgu po duket si një shitore lulesh.”

            Madje edhe ai më i moshuari, shefi i burgut, kishte lot në sytë e tij kur më ka liruar nga burgu.

            Ai tha: “Ne do t’ju kujtojmë juve, - vetëm për dy ditë ju e ndryshuat burgun tonë në tërësi. Të burgosurit tanë kurrë nuk kanë qenë aq të lumtur. Ne kemi pesëqind të burgosur. Të gjithë ata ju njohin sepse ju shohin në televizion çdo ditë, dhe ata janë të lumtur që patën një shans për të jetuar me ju për dy ditë në burg të njëjtë. Tani ky nuk është më një burg për ta. Ky është bërë një krenari për ta.”

            Pas dymbëdhjetë ditësh, duke qëndruar në pesë burgje, kur kam dal nga i fundit marshalli i cili më liroi nga burgu i fundit më tha: “Kjo është e çuditshme, ju dukeni më mirë se sa jeni dukur kur ju kemi sjellë në burg.”

            Unë i thashë: “Ky është faji juaj. Çfarë mund të bëj për këtë? Në tërë këtë gjë jam kënaqur. Kjo ishte një përvojë e re, dhe mjeku im do të jetë shumë i lumtur që kam humbur 8kg. Duke mos pasur asgjë për të bërë, vazhdimisht kam shëtitur nëpër korridore. Mosmarrje e ushqimit tim... Unë merrja vetëm lëngje apo fruta kështu që ka qenë jashtëzakonisht e mirë për shëndetin tim. Dhe sa herë që të fitoj në peshë unë do t’ju informo dhe ju mund të më arrestoni. Këtu nuk ka nevojë për ndonjë fletarresti. Gjatë kësaj kohe nuk patë ndonjë fletarresti; herë tjetër gjithashtu nuk do të ketë nevojë për ndonjë fletarresti. Dhe dymbëdhjetë ditë nuk mjaftojnë! – më mbani së paku pesëmbëdhjetë ditë.

            Ai tha: “Por askush nuk e do burgun.”

            Unë i thashë: “Kush po mërzitet për burgun? – Mua më pëlqen çdo gjë. Unë gjej diçka të bukur në të. I ulur në qelinë time njëzet e katër orë pas tridhjetë vjet bisede të pandërprerë me njerëzit e mi – ky ishte një pushim i madh. Infermieret ishin të bukura; ato janë kujdesur për çdo gjë, edhe të burgosurit ishin të mrekullueshëm. Ju mendoni për ta se janë kriminel – burokratët tuaj janë më kriminel, më çnjerëzor se sa të burgosurit.

            Kudo që kam shkuar ata më kanë pritur me shenjën e fitores prapa grilave duke më thënë: “Osho, mos u mërzitë, ti do të fitosh, sepse ata janë duke bërë absolutisht gjëra kriminale dhe të gabuara. Ne të kemi parë në televizion; të gjithë ne jemi me ty.”

            Ato dymbëdhjetë ditë janë kujtime të mira për mua, përndryshe vetë fjala “burg” duket e keqe – krejt varet se si ju i shikoni gjërat. Në burgun e parë, rojtari u interesua aq shumë për mua dhe aq shumë u zemërua në lidhje me padrejtësinë që ishte duke u bërë ndaj meje, kështu që ai e lejoi një konferencë të gazetarëve të botës përbrenda burgut.

            Unë i thashë: “Por kjo mund t’ju dëmtoj.”

            Ai tha: “Nuk po mërzitem. I kam vetëm edhe dy vjet për të dalë në pension; më së shumti çfarë mund të më bëjnë është të më pensionojnë tash.”

            E pyeta: “A ka pasur ndonjëherë konferencë shtypi përbrenda burgut për ndonjë të burgosur?”

            Ai tha: “Jo, por ne do të bëjmë histori.” Ai i ftoi të gjitha gazetat dhe ne patëm një konferencë të mrekullueshme shtypi përbrenda burgut.

            E tërë Amerika ishte e tronditur.

            Qeveria ishte e tronditur: “Cili është qëllimi i mbajtjes së këtij njeriu në burg? Ky ka fituar simpatinë e shumicë së njerëzve, dhe ai madje edhe nga burgu përmes televizionit është në dispozicion të njerëzve. Miliona njerëz janë duke e shikuar të cilët kurrë nuk kishin menduar për të.”

            Atyre i vinte keq që kishin bërë gabim, e unë jam kënaqur që ata kanë bërë gabim.

            Ata kanë shkatërruar komunën. Ata janë budallenj.

            Ata mendojnë se një komune përbëhet prej shtëpive dhe rrugëve, ata nuk kuptojnë asgjë më të larta se arsyeja.

            Komuna ime përbëhet prej njerëzve.

            Komuna ime përbëhet prej njerëzve të dashur.

            Ata nuk mund ta shkatërrojnë atë, ata e kanë ngritur atë. Numri i sannjasinëve është shtuar në gjithë botën. Dhe çdo ditë është në rritje, për arsyen e thjeshtë se njerëzit janë bërë të vetëdijshëm se qeveritë kanë frikë nga unë. Kjo do të thotë se unë kam disa porosi të cilat mund të ndryshojë e tërë shoqëria.

            Vetëm bëhuni të durueshëm dhe të arsyeshëm. Çdo gjë gjithmonë vazhdon duke u bërë mirë e më mirë – kjo është përvoja ime. Çfarëdo që të ndodhë, në fund të fundit gjëra bëhen edhe më të mira.

            Tash komuna ime është përhapur nëpër gjithë botën. Nderi le t’i shkojë qeverisë fashiste amerikane.

            Pyetja e katërt

            I dashuri Osho,

            Unë jam një sannjasin, kur më pyesin njerëzit se cili është dallimi në mes tyre dhe meje, unë iu them se unë kam përfunduar me mjerimin. Por Osho, unë akoma jam i frikësuar.

            Unë mund ta kuptoj problemin tuaj. Për të përfunduar me mjerim do të krijojë probleme për ju në një shoqëri të mjerueshme, kjo është ajo që ju frikëson. Ju jeni bërë një i huaj, një lojtar i jashtëm, por mos u brengosni. Njerëzit e mjerë s’mund t’ju bëjnë asnjë të keqe, ata janë aq të zhytur në mjerimin e tyre, ata nuk mund t’ju shkaktojnë ndonjë dëm.

            Njerëzit e mi po ecën nëpër qytet dhe askush nuk është kundër tyre. Të rinjtë… Për shkak se peshkopi ka filluar të zbulojë se këto duken se janë protesta, ai e ka filluar një kampanjë të mbledhjes së nënshkrimeve. Natyrisht, kjo është më e lehtë. Nëse shkon dikush tek peshkopi, vetëm të çlirohet prej tij ata do ta nënshkruajnë. Por disa djem të ri, kanë parë se peshkopi po mbledh nënshkrime kundër meje, dhe ata kanë filluar kampanjën të mbledhjes së nënshkrimeve për mua. Këta djelmosha nuk më njohin, e as unë nuk i njoh ata, por ata dëshirojnë që unë të qëndroj këtu.

            Peshkopi i ka telefonuar pronarit të kësaj shtëpie, regjisorit të njohur të filmit, duke i thënë: “Ne do ta djegim shtëpinë, dhe ty kurrë nuk do ta falë Perëndia pasi që po i bën mikpritje një njeriu shumë të rrezikshëm.”

            Dhe regjisori i përgjigjet atij: “Ju mund ta djegni atë se është e vjetër dhe nuk jam i interesuar më për të. Por para se ju të shqetësoheni për mua se a do të ma fal Zoti apo jo, ju duhet vetëm të shikoni mbi kokën tuaj: shpirti i  Katzantzakis-it nuk ja ka falur kishës suaj të kalbur. Së pari kërko falje nga Katzantakis e mandej mendo për njerëzit e tjerë.”

            Por gjëra të çuditshme e pyeti peshkopi regjisorin: “A mendon se Osho është Mesia?” Ndoshta thellë në vete ai ka pasur gjithashtu frikë – kush e di?

            Regjisori i përgjigjet: “Nuk e di, por një jam i sigurt, se unë jam gjithmonë për ata në të cilët hedhen gurët dhe kundër atyre që hedhin gurë.”

            Ky peshkop nuk ka forcë. Ai nuk ka as guxim për të ardhur këtu. Ai thellë në vete ka frikë: “Ndoshta ky njeri mund të jetë një Mesia - Kush e di?” Jezusi nuk u njoh nga hebrenjtë si një Mesia dhe e kryqëzuan. Ndoshta populli i Shën Nikollës nuk e di se një Mesia ka ardhur, dhe ata mund të jenë të panevojshëm duke krijuar një marshim proteste... Dhe kjo e ajo...

            Kush po mërzitet për marshimin e tyre protestues? Dhe në qoftë se ai dëshiron të djeg shtëpinë, unë do të jem në shtëpi dhe ai mund të vij dhe ta djegë shtëpinë. Ka qenë një vepër penale e Greqisë, ajo kundër Sokrati, tash do të ketë një akuzë tjetër penale kundër Greqisë. Ai nuk mund madje as të afrohet, si do të mund ai ta djegë shtëpinë... me ndihmën e atyre zonjave plaka? Revolucionarë të mëdhenj ai ka mbledhur! 

            Ju nuk duhet të frikësoheni, ju duhet të qëndroni në lumturinë tuaj. Çfarë ju jeni duke thënë për njerëzit është absolutisht e saktë, mjerimi është dallim.

            Ka një milion sannjasinë. Asnjë sannjasin i vetëm ende nuk është i vrarë nga dikush. Për tridhjetë vjet për çdo ditë kam marrë kërcënime se do të më vrasin. Madje ata kanë provuar tri herë, tentimet e tyre për të më vrarë kanë dështuar. Çfarë mund të bëj për këtë? Ato janë idiot. Së pari ata duhet të vijnë e të më pyesin: “Si t’ju vrasim?” Sikur që po i përgjigjem të gjithë të tjerëve, unë do t’i përgjigjem edhe atyre gjithashtu dhe t’ju tregoj atyre mënyrën e duhur, sepse unë nuk dua që ata të kapen dhe të dënohen pasi që të më vrasin. Në këtë mënyrë unë mund t’i menaxhoj të gjitha për ata!

            Tri herë kanë provuar dhe kanë dështuar – dy herë në Indi dhe një herë në Amerikë. Edhe qeveria amerikane ka dështuar. Ata kishin vendosur një bombë në burg, nën karrige ku unë isha ulur. Ata është dashtë të më pyesin: “Në çfarë kohe ju ktheheni? – sepse ne duhet të kurdisim bombën me sahat në kohën e saktë.” Unë do t’ju kisha treguar atyre, por ata nuk më kanë pyetur. Unë kam ardhur një orë më herët – çfarë ka mund të bëj bomba? Bomba e shkretë ka pritur. Unë kam shkuar pastaj ata e kanë larguar bombën.

            Mos u frikësoni, s’ka asgjë për t’u frikësuar.

            E tërë ekzistenca është me ju.

            Pyetja e pestë

            I dashuri Osho,

            A mund të thoni diçka për faktin se ka shumë pak sannjasin zezak? Çka është ajo që i mbanë ata larg për ta pranuar sannjasinin?

            Në të kaluarën zezakët aq keq janë trajtuar saqë kanë frikë të përfshihen diçka jashtë rrethit të zezakëve. Jo vetëm e kaluar e tyre që ka qenë shumë e rëndë; - për më tepër, ata janë të varfër, duke luftuar për të mbijetuar disi. Ata nuk mund të jenë të interesuar për vetëdijen, për individualitetin, për vlerat më të larta të jetës. Varfëria e tyre i pengon ata, e kaluara e tyre i pengon ata.

            Unë jam kundër të gjitha llojeve të misionarisë, të gjitha konvertimeve, kështu që unë nuk mund t’i dërgoj njerëzit e mi atje. Unë do të pres. Ngadalë, ngadalë ata do të vijnë, por kjo do të marrë kohë.

            Nuk janë vetëm zezakët ata që mungojnë në mesin e njerëzve të mi. Shumë njerëz nga vendet e varfra mungojnë për arsyen e thjesht se ata nuk mund të mendojnë për asgjë tjetër përveç për bukë; buka është krejt për çka ata mund të mendojnë. Ata nuk kanë asnjë pyetje për kuptimin e jetës, për kuptimin e ekzistencës. Këto janë pyetje të largëta të cilat nuk i përkasin atyre.

            Unë nuk mund t'i ndihmojë ata. Derisa nuk zhduket varfëria dhe frika nga e kaluara e tyre, nuk duket shumë e mundshme që zezakët do të bëhen sannjasin.

            Në rregull, Manisha.

            Fund i kapitullit të njëzetedytë

(1)   (2)   (3)   (4)   (5)