Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Sabile KEÇMEZI-BASHA

KUR QAJNË PEMËT

Librin me poezi të autorit Adem Zaplluzha, "Kur qajnë pemët"  mund ta shkarkoni falas në sektorin

„Literaturë“

(E falënderojmë përzemërsisht autorin)

            LIBËR ME KOD PRITJEJE PËR KUJTESËN HISTORIKE                 

            Adem Zaplluzha,“Kur qajnë pemët”

            Nis Peterson, poet danez, duke folur për rëndësinë e poezisë, thotë: “Mëso, se kur mungon fantazia, sundon vrazhdësia, egoizmi, vdekja. Mëso se pa poezinë njeriu nuk do të ishte i aftë për ndjenja të thella si: dashuria, besimi, patriotizmi ose synimi për një botë të përkryer. Është pikërisht fantazia ajo që gris perden para syve tanë dhe i aftëson ndjenjat tona duke na bërë të zotë të depërtojmë në thelbin e botës që na rrethon”[1]. Dhe, shtrohet pyetja Adem Zaplluzha, është poet, shkrimtar, humanist, tregimtar, romancier, dramaturg, apo që të gjitha i ka me bollëk. Duke e njohur njeriun e penës e të shkrimtarisë jo vetëm në Kosovë në veçanti por edhe në të gjitha trojet shqiptare në përgjithësi, nuk hezitova fare që të jem redaktore e recensent e librit të tij me poezi... i 125-të me radhë.

            Kam lexuar shumë nga shkrimtari i nderuar Adem  Zaplluzha dhe asnjëherë nuk më ka ndodhur që me mbylljen e librit të mbyllet edhe jehona e vargjeve të tija. Se libri i shkrimtarit ... është një vëllim me poezi vlerash të veçanta, që nuk kontestohet dhe përmes përmbajtjes së tyre (poezive) ai trajton tema  e motive, sa të dhembshme aq edhe të rëndësishme për kohën e momentin të cilën po e jetojmë. Idetë e mesazhet që sjell me anën e poezive janë të qarta dhe të lënë për një kohë të mendosh gjatë për fatin e kombit e të kombeve. Zaplluzha duke qenë i përgatitur në bërjen e poezisë, ai gjithkund në poezi rrok në pasqyrim çështje e probleme të kohës të gërshetuara në varg mbresëlënës dhe, duke hedhur dritë në dukurit që kanë frymëzuar- objektivisht autori vihet në shërbim të idealeve  dhe të shpresave të njerëzve, të cilët përmes shiut, zogjve, kullave, ëndrrave, plepave, lumenjve, cerberëve, katallanëve aspirojnë t’i përmbushin  dëshirat me qëllim të sfidimit të së keçes, territ-burg, padrejtësive që kanë ndodhur si në të ikur, në të tanishmen  po edhe që përgatitën për të ndodhur, në ditën e ardhme.

            Andaj, në poezinë e Adem Zaplluzhës përditshmëritë duken të zymta, anemike, të vrenjtura dhe si të tilla qëndrojnë pezull mbi kokat tona, bile mund të themi se kjo kohë e zymtë dalë ngadalë po i gërryen edhe muranat e kujtesës, (poezia Po i gërryen muranat e kujtesës). Autori i vargjeve i nxënë ngushtë, në një poezi tjetër, pikërisht nga kjo monotoni e ditës, inferioritetit të imponuar dhe romuze gjithë faresh, vetëm sa nuk do të bërtas Këtu edhe netët lehin, poezi me të njëjtin titull.

            Porosia e ciklit të parë, ani se në mes rreshtash, na vjen shumë e qartë edhe kur (siç shohim edhe tek poezitë tjera, si: Përngjajnë me njerëzit sy uritur; Nga një mallkim i keq; Mes rrënjëve  fshihen të reshurat etj. Nga shumë përgjigje të munguara, mbesim pa fjalë, memecë në kohë, e cila parakalon para syve tanë ku, mungojnë reagimet e pritura edhe kur e dimë se historia e jonë fletë me gjuhën e fakteve.

Poezi nga libri i autorit Adem Zaplluzha "Kur qajnë pemët"

NËN TINGUJT E NJË MUZIKE PAGANE

Sa shumë po i përngjan ky shi njeriut

Po dënes si era

Ky mallkim lotësh

Po bie tok me brymën e verdhë

Po bien edhe perënditë

Si dardhat e kalbura po shkunden yjet

Një natë e shurdhtë

Nga parzma e së cilës pikon trishtimi

Po dënes si shirat e qytetit tim

Po dënesin edhe plepat

Nën tingujt e një muzike pagane

Po lahen zogjtë e mjerimit

Ky shi i bezdisshëm

Po bie pareshtur po bie

Mbi flokët e mjegullave

Sterra e sëmurë

Me qindra vite pret agullimën

Pret zogun e bardhë

Në kepin e shpresës së mirë

NGA ZËRI BARITON I MURANAVE

Ky shi imcak

Sonte po shpërfaqet në qindra trajta

Një çast duket i lëngtë

Kurse çastin tjetër ngjan me gurtë e stralltë

Herë qanë si foshnja

E herë dënes si burri i pikëlluar

Nëpër ullukët e çative

I fsheh të palarat e ditëve të shkuara

Ulet mbi një kërcu të kalbur

Dhe i shpalos mendimet e fshehura

Një dardhë e vjetër shtrinë duart

Me gishtat skelet i prek qerpikët e erës

Shiu në qytetin tim as të dielave s’pushon

Çdo mëngjes e ujit kambanën

Nga zëri bariton i muranave

Shpërthen thirrma e lashtë e një legjende   

Prishtinë, 2 dhjetor 2014

PO I GËRRYEN MURANAT E KUJTESËS

Asgjë nuk do të prekim sonte

Nga thonjtë e prerë të erës

Si shirat

Derdhen lumenjtë e çmendur të gjakut

Një nga një

Si gjethet këputen ditët

Çfarë të bëj me duart e mia

Ku t’i fsheh ëndrrat

Kjo stinë e gjatë e dhembjeve

Shekuj me radhë

Po i gërryen muranat e kujtesës

Nuk kam më kohë të ëndërrojë

Po më largohen edhe vegimet

Një zjarr që digjej me vite

Ka filluar të shuhet

Saqë po i përngjanë hirit në hinore

Ky zog krenar që me shekuj fluturoi

Mbi dhembjen e maleve

Sonte bisedon me drurët

Ku asnjëherë qukapikët

Nuk trokasin

Në portat e hapura të gjetheve

NJË DRU I LODHUR

Pak shpresë kemi sot

Nga të dhënat sinoptike

Në çdo çast koha po pëson

Ndryshime marramendëse

I preki gjethet e këputura

Nga degët e pemëve

Shkunden shirat e fshehur

Shkunden me tërë dhembjen e rrënjëve

Një dru i lodhur

Sapo i çeli sytë e lëbyrtë

Shikon se si po bien gjethet e fundit

Po bien si ëndrrat e shthurura

Vegimet i zgjasin duart e brymta

I prekin kallkanët

I prekin me kujdes gjethet e fishkura

Dhe frymëmarrjen e erës së dërmuar

TË NESËRMEN KUR ZGJOHEN PLEPAT

Në Prizren ka vetëm kujtime të lashta

Që ngjajnë me halucinacionet e yjeve

Njerëz me kapela të thella

Nën të cilat fshihen mendimet

Në Prizren ka prizrenasë

Ka edhe njerëz të tjerë që shkarazi

Kalojnë rrugicave të kalldrëmta

Kah kalonin dikur moti gladiatorët

Çfarë s’mund të gjesh në Prizren

Përpos ujit të Lumëbardhit

Që asnjëherë s’kalon dy herë

Shkojnë në përqafim të Jonin krenar

Në Prizren ka edhe dyqane të vjetra

Që i kultivojnë zejet e harruara

Prej kazanxhinjve deri te samarxhinjtë

Ka edhe poçar që bisedojnë me deltinën

Kur ngjallen qepenat në këtë qytet

Këndesat veç bien në gjumë

Të nesërmen kur zgjohen plepat

Nëpër rrugicat e ngushta nuk mejnë serenatat