Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan:  Hydajet BYTYÇI

 JETOJMË NË SHOQËRINË PARADOKSALE 

(pjesa e dytë)

        Nëse e sodisim perëndimin e diellit, atë pamje të mrekullueshme do ta përshkruanim më tepër si fund të ditës, sesa si fillim të natës. Çdo gjë negative që shoqëria na e imponon, bëhet pjesë e jona. Në vete bartim vizionet e negativitetit. Prandaj, në një proces të këtillë, ndërpritet zhvillimi i brendshëm, hovet shpirtërore stagnojnë, dhe aftësitë tona për zhvillim të suksesshëm shpirtëror natyrisht se zvogëlohen. Ky proces e ngulfat mirësinë, dashurinë dhe vullnetin për të bërë ngritje shpirtërore.

            Diçka kemi humbur në vete

            Pra bëjmë komunikim interplanetar telefonik satelitor, komunikim interplanetar me internet. Në distanca mijërakilometërshe komunikojmë me njëri-tjetrin në të njëjtin çast, duke e parë shoqi-shoqin, sikurse të ishim në të njëjtën dhomë. Madje, ky lloj komunikimi është bërë pronë e secilit dhe e të gjithëve. Edhe fëmijët e kanë në dispozicion.

            Dhe, vërtet, kjo është diçka tepër e përsosur, por shtrohet pyetja se çfarë duhet të kemi humbur në vetvete, kur aq pak dashuri na ka mbetur në shpirt; kur aq pak kohë për njëri-tjetrin kemi; kur aq pak mirësi për njëri tjetrin na ka mbetur ta ndajmë; kur aq pak qetësi shpirtërore na ka mbetur dhe çdo fjalë na vjen e rënd, çdo situatë na sjell mundime dhe na shkakton stres; kur aq pak mirëkuptim mund të gjejmë për njëri-tjetrin, aq pak tolerancë, aq pakë kënaqësi?

            Jetojmë në shoqërinë paradoksale

            Domethënë, kreativiteti i njeriut dhe aftësitë e tij krijuese janë tepër të larta, kurse diçka e brendshme, tejet e rëndësishme po na rrënohet nga dita në ditë. Një çakordim është duke ndodhur gjithsesi, një diskrapancë e një mosharmoni. Sot njeriu, përpos se mund të shkoj në cilëndo pikë të rruzullit me lehtësi të madhe, mund të shkoj kur të dojë në Hënë, madje edhe si vizitor i thjeshtë po deshi (kjo ndodhi kohëve të fundit më se një herë), por, çuditërisht, njeriu edhe sot e kësaj dite  ka akoma një pasiguri e frikë të intensitetit të lartë në vetvete, një pasiguri e frikë të madhe në vetvete - nga vetvetja!

            Mos, vallë, aq sa jemi zhvilluar përjashta, aq jemi stërkequr përbrenda?

            Duket sikur njeriu për aq sa është i suksesshëm në arritjet tekniko-teknologjike, për aq e ka rrudhur, zvogëluar  e stërkequr zhvillimin e vet. Në këtë aspekt, ndoshta Ivan Kos (autor i librit “Më lehtë është të kesh sukses sesa të dështosh”) ka të drejtë, kur konstaton se “shoqëria jonë është negative”... Për të vazhduar se “njeriu bashkëkohorë frymon dhe ushqehet negativisht, ndjen negativisht, flet dhe kundërmon negativisht”.

            Vërtet jemi përplot kufizime, ndalime, pengime. Në të gjitha nivelet ne në njëri-tjetrin mbjellim frikë; thjesht, ne pengojmë njëri-tjetrin që të bëhemi qenie të vetvetes. Kemi qenë të bombarduar me “mos”, “duhet”, “s’duhet”, “jo ashtu”, “bëjë kështu”, “ki kujdes”, etj., prandaj, sot, ne bombardojmë me gjithë këtë arsenal rekomandimesh, referimesh, urdhrash.

            Thjesht, jetojmë në një shoqëri paradoksale, ku njëkohësisht nxitesh dhe frenohesh, sipas shenjës së të tjerëve: “hajde, bëje”, por fillon pastaj “mos, mos e bëj”! Ta zëmë, në shkollë: “Mos pyet tepër”; pak më tej: “mëso, por hesht, mos fol shumë”... Shih, se ç’disonancë: pranojmë dy rekomandime njëkohësisht tejet kontradiktore!

            Kjo shoqëri është shoqëri e pjesshme, bashkësia e gënjeshtrave të organizuara, ku mediume të fuqishme informative në vërshojnë me informacione shqetësuese e morbide për krimin, fatkeqësitë, tensionet politike. Ky prezantim i rregullt negativ i realitetit e zmadhon kështu ndjenjën tonë të pasigurisë, të frikës konstante, ambivalencës. Botën rreth vetës fillojmë ta shohim si të rrezikshme dhe të paparashikueshme.

            Televizioni ndotësi më i madh i vetëdijes sonë

            Televizioni e shtrembëron tmerrësisht realitetit e përditshëm. Nëse do të kërkohej seriozisht  shkaktari i parë më i fuqishëm i këtij negativiteti, ndoshta televizioni do ta zinte vendin e parë. Heronjtë televiziv janë modelet kryesore për identifikim tek fëmijët dhe të rinjtë e kohës sonë. Kërkimet tregojnë se përqindjen më të madhe të kohës, ndoshta një të tretën e kohës së vet, fëmijët bashkëkohorë (dhe jo vetëm ata) e kalojnë paranë aparateve televizive; domethënë në komunikim me aparatin televiziv; ndërkaq, në një të tretën e kohës sa mbetet, bëjnë pjesë komunikimet e tjera e, në këtë kuadër, edhe komunikimi me prindër. Pra, televizioni i bëhet dadoja e dytë fëmijës bashkëkohor dhe e mëson krejt çfarë dëshiron. E të gjithë jemi dëshmitarë të asaj se çfarë sjellin këto mendime masive në ekranet tona për çdo ditë e natë: Negativitete maksimale! T’i vërejmë vetëm filmat e ndryshëm të ashtuquajtur “filma-aksion” se sa të stërmbushur janë me përmbajtje të rrezikshme: Rrahje, therje, vrasje, gjakderdhje, dhunë, tmerr, lemeri, kriminalitet i nivelit të lartë.

            Jetojmë të rrethuar nga njerëzit me disponim negativ

            Prandaj, kësisoj të rrethuar me njerëzit e disponimit negativ, edhe ne, cilido qoftë prej nesh, madje edhe fëmija i pastër sapo të vetëdijesohet, do të shkrihemi në negativitetin total. Kjo ndikon në veprimin, sjelljen dhe mendimin tonë. Bëhemi negativ edhe ne. Dhe me kohë bindjet tona fillojnë të na frenojnë. Marrëdhëniet tona me njerëz bëhen të vrazhda dhe të padashura. Nuk mërzitemi për nevojat dhe kërkesat e të tjerëve. Idhnakë dhe agresiv, fillojmë të marrim qëndrim mbrojtës. Humbim vetveten. Humbim hapjen tonë ndaj njerëzve, humbim hapjen tonë ndaj ideve të reja. Çdo detyrë më parë e marrim si problem sesa si zgjidhje.

            Nëse e sodisim perëndimin e diellit, atë pamje të mrekullueshme do ta përshkruanim më tepër si fund të ditës, sesa si fillim të natës. Çdo gjë negative që shoqëria na e imponon, bëhet pjesë e jona. Në vete bartim vizionet e negativitetit. Prandaj, në një proces të këtillë, ndërpritet zhvillimi i brendshëm, hovet shpirtërore stagnojnë, dhe aftësitë tona për zhvillim të suksesshëm shpirtëror natyrisht se zvogëlohen. Ky proces e ngulfat mirësinë, dashurinë dhe vullnetin për të bërë ngritje shpirtërore.

            Bëjmë më tepër atë që të tjerët bëjnë sesa atë që vetë dëshirojmë. Nuk i pasojmë vendimet tona, ato që për ne kanë më së tepërmi kuptim. Nuk e dëgjojmë zërin tonë të brendshëm, zërin e Intuitës sonë, përcjellësit tonë të përjetshëm që na ruan e na mbron përjetësisht, por të cilin ne mësohemi spontanisht, duke bërë si të tjerët, që të mos e dëgjojmë, të mos e përfillim, që ta injorojmë... Ashtu që, duke i besuar pak Intuicionit, rrallëherë edhe bëjmë atë që do të ishte më e mirë për ne.

            Jetojmë në gëzhojat e bindjeve tona

            Sakaq, mendimet negative janë prodhues të frikës. Jetojmë të gëzhojuar në gëzhojat e bindjeve tona të vjetra. Sepse, siç dimë nga parapsikologjia, jemi mishërim i mendimeve tona më të shpeshta dhe më këmbëngulëse. Ato që më së tepërmi na preokupojnë, bëhen. Nëse na përmbush ndjenja e këndshme se jemi të suksesshëm, vërtet edhe jemi të suksesshëm; nëse na pushtojnë bindjet negative të disfatës, bëhemi negativë dhe disfatistë.

            Gëzhojat na ndihmojnë që nga të tjerët të fshehim qenien tonë të frikësuar. Mbrohemi me të gjitha teknikat e mundshme të mashtrimit, njëherësh duke jetuar në frikë, drojë, stres. Edhe ata persona që pak a shumë duken stabilë, po morëm mashën e hulumtimit dhe i gërvishtëm vetëm pak, do të shohim se jetojnë në një pseudostabilitet dhe se emocionalisht e shpirtërisht përbrenda janë plotësisht të rrënuar e të çrregulluar.

            Jemi përplot dyshime

            Jemi bërë njerëz jashtë mase të lëndueshëm, kaotik, të pasigurt. I frikohemi ndryshimit dhe intimitetit. Duam ndryshim, por i frikohemi ndryshimit. Duam intimitet, por i frikohemi intimitetit. Gjegjësisht, dëshirojmë intimitet, por pa u vetëdorëzuar. Domethënë, frikohemi prej të tjerëve t’ua shpalosim unin tonë të vërtet. Frikohemi se të tjerëve ai s’do t’iu pëlqejë, se të tjerët do ta hedhin. Prandaj, u ikim të tjerëve. Jemi përplot dyshime. Mendimet tona të këqija na mbajnë në gjendje të drojës së përhershme.

            Përbrenda vetes kemi doza të mëdha të ndjenjave të fajësisë, të turpit e të frikës. Së jashtmi, ndaj kolegëve e rrethit, mbase mund të dukemi edhe tejet efikas, të pakompromis, të rreptë, por përbrenda jemi të frikshëm, të pasigurt dhe pandalim me dyshime për veprimet tona.

            Jetën e bëjmë duke kritikuar të tjerët

            Kurse jetën e bëjmë duke kritikuar të tjerët dhe duke iu gjetur të mata të tjerëve. Andaj, duke jetuar në rrethanat negative, ku më e rëndësishmja është që të kritikosh dhe t’u gjesh të meta të tjerëve, ne e kemi të vështirë të jemi të afërt në mes veti. Prandaj, mbi bazën e këtij lloj gjykimi, mënyra kryesore e komunikimit me të tjerët mbetet gëzhojimi, respektivisht vetëmbrojtja dhe vetësiguria.

            Bindjet tona negative - burim i fatkeqësisë së përgjithshme

            E për t’i ekuilibruar konfliktet tona të brendshme me sjelljet tona të jashtme, rëndom bëhemi diskret, ndonjëherë edhe misteriozë. Frikohemi, siç thamë, që me të tjerët t’i ndajmë përjetimet tona; kemi frikë të jemi të hapur dhe të drejtpërdrejtë. E tërë kjo ne na shkakton stres të madh dhe anksiozitet.

            Bindjet tona negative lindin gjendjen e fatkeqësisë së përgjithshme. Sakaq, bindjet negative dhe pasojat e tyre negative ndikojnë pandërprerë në mendimet dhe sjelljet tona të mëtutjeshme. Dhe kështu çdo gjë është e kushtëzuar në pandalim. Ne jetojmë në ciklin e negativitetit total, nga i cili s’i gjejmë dot vetës qetësi; por të dalim s’arrijmë dot. Thjesht, jetojmë një jetë iluzionesh dhe mashtrimesh. Jetojmë për të kaluarën, ose për të ardhmen, por kurrë jo tash dhe këtu.

            Prandaj, në këtë plan, shtrohet pyetja: Si të dilet nga kjo? Ç’duhet të bëjmë?

            Nga libri “Libër mbi shpirtin dhe mendjen - çelësi i përndritjes”