Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Viktor GJINKOLAJ

GJETHI I KËPUTUR NË VJESHTË

Librin e autorit Adem Zaplluzha, "Gjethi i këputur në vjeshtë" mund ta shkarkoni falas në sektorin

„Literaturë“

(E falënderoj përzemërsisht autorin e mirënjohur dhe mikun tim të nderuar Adem Zaplluzha edhe për këto 10 botimet e fundit të cilat, pa asnjë kushtëzim, ia dhuron lexuesve të nderuar, ekskluzivisht, përmes web faqes www.sa-kra.ch )

            I FILLIKATSHËM

            Me poezinë e  poetit  prizrenas, Adem Zaplluzha jam njohur prej shumë motesh, por  pjekjen e parë  e shënojmë, në Takimin Poetik Kombëtarë, ’’Ora e Muzës, Lissus, 2016’’, organizuar nga Këshilli i Qarkut Lezhë dhe Klubi i Letrave të këtij qyteti, në 145 vjetorin e datëlindjes së poetik kombëtar, ’’Gjergj Fishta’’.

            Kam ndjerë impresion të veçantë, kur poeti nxori nga çanta 20 vëllimet e fundit me poezi. Nuk më kishte  ndodh  ndonjëherë, që një autor të më sajdis me  njëzetë veprat e tij.

            Adem Zaplluzha është i fillikatshëm në historinë e letërsisë shqipe e më gjerë.

            Plot 159 vëllime poetike. Askush nga poetët e deritashëm nuk i ka botuar, madje nuk kemi asnjë dëshmi  se mund të kenë, qoftë edhe  në dorëshkrim një korpus të tillë gjigant.

            Para do kohe, kur më dërgoi vëllimin e  njëqind e pesëdhjetë e nëntë, për t’a këndua, duke më bërë njëherësh dhe ofertën e të qenit redaktor e vlerësova konsideratën e mikut tim, por pyeta veten: A thua mundem me marrë përsipër një përgjegjësi të tillë?!..

            Vetëm me titujt e veprave të tij, mund të  kompozojmë një poemë sepse në secilin titull  gjen një varg me ngarkesa emocionale e nëntekste, që të japin dorë të   shpalosh shumëçka nga  stili dhe gjuha e autorit.

            Libri, ”Gjethi i këputur në vjeshtë”, që i jepet në dorë lexuesit, është vazhdim kreativ  i  gjithë opusit poetik të autorit.

            I kompozuar me tre cikle  poetike,libri sjell  realitetin  tronditës të shoqërisë  shqiptare në përgjithësi nëpërmjet një mesazhi universal:

            Thërras turmën

            Shurdhmemecët si gjithmonë lozin

            Një valle të lashtë pagane

            Më duket se nuk kam zë

            Ose të tjerët

            Kanë mbetur pa të shtatë shqisat

            Kjo shurdhëri e lëndon  zemrën e poetit, i cili si pjesë e avangardës thërret deri në kupë të qiellit se  koha po na len prapa e hapat e integrimit janë larg ritmit që kërkohet. Tani është koha për ta zënë trenin e  agut të madh.

            Autori në këtë cikël shpalon edhe dukuri të pasluftës në Kosovë. Me tone drithëruese  kërkon që mos të harrohet epika e ditëve të përgjakshme të qëndresës dhe luftës çlirimtare ,por të lartohet si flamur i madh për shqiptarinë.

            Për të shtatën herë

            Vritej po i njëjti njeri

            Vritej vdekja

            E cila aq krenarisht e përbuzte armikun

            Dhe vaji i zambakëve nuk diti me heshtë brigjeve të dhunuara të Lumëbardhit’

            Pastaj:

            I tërë qyteti me shamia të zeza

            Vajtonte te kambana

            Fatin e muranave që kurrë më nuk u ngritën

            I dhemb në thellësi poetit të burrëruar mes dhimbjeve dhe flakëve në pritjet e gjata në të gjitha stinët e qytetit të tij të lavdishëm, qytetit të kuvendeve, të shpresës për agimin e madh të bashkimit kombëtar. Vdekja nuk e tut (tremb), Ai nuk donë të vdes jo se i dhimbset gjaku, por se i duhet Dheut të tij.

            Disa herë e pashë vdekjen me sy

            Iu zgërdhesha dhe i thashë troç

            Sonte s’dua të vdes i duhem atdheut tim

            I duhet poeti Adem Zaplluzha, Prizrenit të tij ,vendit të vet si qytetar e si këngëtar, si ushtarë i vijës së parë në udhën e zhvillimit e integrimit .

            Jeta vazhdon qytetit me kalldrëmet ilire, me dashurinë e madhe në zemër,me sy nga e ardhmja.

            Dy nuse ktheheshin nga spitali

            Me nga dy binjak në prehër

            Kalldrëmet ilire pranë Shatërvanit

            Shkëlqenin si asnjëherë më parë

            I shkruar me gjuhë të pasur e me një stil të dallueshëm, produkti poetik i Zaplluzhës e pasuron traditën tonë, duke sjell në letërsinë shqipe një kontribut të fillikatshëm jo vetëm nga  masa, por edhe nga  niveli artistik, motivet që sjell e mesazhet qytetare e humaniste që përcjell Autori me freskinë  që na e sjell vjeshtën në këtë vëllim, dimrin e len larg në ftohtësinë e vet. Ai ndjehet i ri  në vjeshtën e tij, larg muzgjeve e pranë Agut të madh të bashkimit.
            E na presim librin tjetër me këngë të reja për pranverën tonë.

Lezhë, më 11 shtator 2017

DËNESIN DUART E KALBURA

Kohë e vranët pa shi

Shikoj diellin e humbur pas maleve

Një lehje e lashtë dhe misterioze

Nuk paska të ndalur sonte

Çdo gjë është duke lehur

S’pushojnë as mjegullat e hirta

Si nëpër faltore

Dënesin duart e kalbura

Diku në lagje qajnë nuset

Dielli nuk duket askund sot

Një re e zezë

Paska mbuluar gjysmën e qytetit

Kurse gjysma tjetër

Përpëlitet nën këmishën e përgjakur

Bari i ndrydhur ka humbur gjelbërimin

Kudo nëpër rrugë hinore të thyera

SI NJË MAKINË E PËRDORUR

Ajo kishte një pamje mistike

Dukej si era e ndrydhur

Nga bishtalecat e shkurtuara

Pikonte naftalina e tejdukshme

Gishtat e erës kishin mbetur peng

Mes fijeve të thyera të flokëve

Një djersë e akullt

Pikonte nga sytë e gështenjtë të mëngjesit

Disa pika gjaku paskan mbetur

Mbi gjelbërimin e turpëruar

Ajo parakalonte kalldrëmeve të lashtë

Si një hije e shpërdorur

Thonë se kishte marr udhë

Më duket se shkonte diku larg

Ecte mendje shthurur

Ishte nisur për diku askund

PRAPË NUK DINTE TË NDALEJ

Asnjëherë nuk e arriti cakun

I ngjante kërmillit

Në muret e lagshta të dhomës

Dy hapa para dhe po aq mbrapa

Ishte mësuar me zejen e fjalëve

Besonte aq shumë kashelashave

Sa që një ditë u shndërruan

Në një gjë e gjëzë asnjanëse

Prapë nuk dinte të ndalej

Sa herë që hipte majave

Po aq herë

Me një shpejtësi marramendëse binte në fund

Dikur vonë miku im kuptoi

Se fundi nuk kishte të sosur

Por ishte fillimi i trishtuar

I fundosjes në honin e pafund

DIKUR VONË LINDI FJALA

Atje në fund është fillimi

Po ai fillim

Ku lindi fjala

Kur njeriu nuk ishte njeri

Por një krijesë krejtësisht tjetër

Pas njëmijë ose dy mijë vjetëve

Mes gjetheve të fishkura

E gjeti vetveten kruspull

Fetus mbi një gjethe të kaltër

I cili aq shumë i ngjante fluturës

Kaluan edhe po aq vite

Së pari e mësoi ulërimën

Një lloj kënge

E cila ende këndohet sot

Siç këndohej në fillimin të gjenezës

Dikur vonë lindi

Në krahët e një fluture të  verdhë

Fjala e cila ende sot jeton

Mes gjetheve dhe fluturave

Jeton si një nocion ende i pathënë

TË HY OSE TË DALË

Asgjë nuk paska mbetur

Mbi tavolinën e kujtimit

Vetëm dy gishta kripë

Dhe një copë djathi i mykur

Të cilin me vite nuk e prekën minjtë

Perdet e vjetruara

Valëviten si flamujt e grisur të luftës

Në një skutë të dhomës

Lagështia kishte zënë vend

Dhe lexonte një libër gjysmë të grisur

Mbi dyshemenë e vjetër

S’kisha ku të shkeli nga të çarat

Vallja mortore e kandrave

Kurrë nuk kishte pushuar këtu

Mbase ende dëgjohen daullet e luftës

Nuk jam në gjendje të vendos

Të hy ose të dalë

Nga këto pamje fantazmagorike

Një pasqyre përballë odës së burrave

Fsheh diçka të trishtueshme në brendinë e saj