Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Drenusha Zajmi HOXHA

ENGJËJT VDESIN NDRYSHE

Romani i autores Drenusha Zajmi - Hoxha, "Engjëjt vdesin ndryshe", u ofrohet të interesuarve për shkarkim falas në sektorin

„Literaturë“ 

dhe në

www.librariaelektronike.com

            - Shtëpia e familjes Spahiu gjendej në pjesën më të bukur të qytetit, mu në zonën e lashtë të tij, që vizitohej thuajse gjithë vitin nga turistët. Ishte një vilë dykatëshe, jo fort e madhe, e futur në fund të një rrugice të ngushtë, të shtruar me pllaka prej guri të lëmuara nga këmbët e ecarakëve për vite e dekada me radhë. Vila kishte pamjen e një kulle fort tërheqëse, të ndërtuar me shijen e hollë të një artisti, në një stil disi të kombinuar midis klasikes dhe modernes. Në të gjitha anët e saj kishte dritare të mëdha me korniza të drunjta, që dilnin mes mbulesës me pllaka dhe që dukeshin sikur copa shkëmbinjsh të ngjitura në mur. Në krye, shtëpia mbulohej nga një pullaz i lartë, që pastaj ndahej në disa të tjerë më të vegjël, të cilët mbulonin ballkonet e bukura me rrethoja hekuri të punuara me dorë; në ballkonet derdheshin lule nga të gjitha llojet e nga të gjitha ngjyrat. Nga sytë kureshtarë, shtëpinë e ruante një mur i gurtë, pak më i lartë sesa ishin zakonisht muret rrethues të shtëpive në atë qytet. Pas atij muri, kush mund të kishte sy për të parë, do të zbulonte një oborr të bukur në formë parku.

            Shtëpia kishte edhe një kopsht të vogël prapa saj, ku binin dritaret e disa apartamenteve të ndërtuara rishtas në rrugën tjetër. Në kopsht dilej veç nga kuzhina. Aty ndodhej një tavolinë e vogël dhe një ndenjëse fort e rehatshme, që kreu i shtëpisë, Bujari, i përdorte si vend pune gjatë gjithë verës; po edhe gjatë vjeshtës së parë, kur bënte mot i mirë. Kishte aty qetësinë e duhur për të lexuar a për të shkruar. Gjelbërimi i oborrit, lulet e bukura që i kishte mbjellë dhe i përkujdeste e shoqja, Besa, krijonin një mjedis shumë çlodhës, ku Bujari, si lexonte shumë apo pasi shkruante faqe të tëra me formula, i hidhte sytë e i linte t’i pushonin pak. Aty buzë asaj tavoline Bujari ndjehej njëherësh edhe në kopsht edhe në shtëpi; përpara kishte gjithë atë bukuri të natyrës, me lule e gjelbërim, ndërsa pas shpinës kishte kuzhinën, me atë erën ndjellëse të gjellëve, që zienin mbi shporet. Apo me rrjedhën e ujit, kur Besa lante zarzavatet për sallatën jeshile, që ai e donte shumë. Dhe kur koka i ishte rënduar e sytë zinin t’i shponin nga formulat e pabindura, ai linte për një çast gjithçka, i vinte duart mbi tavolinë dhe shikimin e treste atje mbi jaseminët e bardhë a mbi manushaqet erëmira. I shëtiste pastaj sytë lule më lule, derisa ndjente se i qetësoheshin diçka. Atëbotë Besa e kishte gati një kafe sade, fare pa sheqer, siç e pinte ai; ajo afrohej lehtë-lehtë nga pas shpinës së tij, dhe veç kur ia qaste filxhanin përpara mbi tavolinë e i thoshte me zë të butë: “Kafen, Bujar, se të ftohet”. Ai niste atëherë ta rrufiste kafenë e rëndë allaturka dhe ashtu lodhshëm, përmes formulash a nëpër vargje ekuacionesh që i lëvrinin në sy, ndodhte që t’i përvijohej jeta e tij. Herë një pjesë, herë një tjetër, si paragrafët e një romani që shkruhej e prishej sa herë, po që, gjithsesi, ai ia dinte lidhjen.

            Vendlindja e Bujarit ishte disa dhjetëra kilometra larg qytetit ku ai banonte; ishte një qytezë fare e vogël që përkundej mes dy qytetesh të mëdha. Njëri nga qytetet e mëdha ishte kryeqyteti i vendit; tjetri, i dyti për nga madhësia, kishte një histori të bujshme mijëvjeçare. Kësisoj, njëri me madhësinë e tjetri me madhështinë, të dy qytetet e mëdha dukej se e kishin futur në mes qytezën e vogël dhe e tërhiqnin sa njëri, sa tjetri, sikur donte sekush ta merrte për vete. Qyteza ishte vendosur në një bregore të bukur, gjithë gjelbërim, por, mbase tamam pse ishte në mes të dy qendrave më të mëdha të vendit, kishte mbetur fare pa zhvillim. Por banorët e saj e donin, ndonëse iu duhej të largoheshin për një perspektivë më të mirë. Duke mos gjetur në vendin e lindjes mundësitë për një jetë më të gjallë e më të duhur, e braktisnin qytezën dhe shpërnguleshin në njërin nga dy qytetet e mëdha. Më të shumtët yshteshin në kryeqytet. Së pari shkonin aty për studime, pastaj, po të gjenin punë, qëndronin për gjithë jetën. Të tjerë përgjonin ndonjë vajzë dhe, me dashuri a me mblesëri, krijonin martesë gjithë e gjithë për të vënë këmbë në kasaba, siç thuhej motit. Kryeqyteti, pavarësisht rrëmujës e kaosit që mbretëronte brenda tij, gjithsesi ofronte më shumë mundësi për një jetë më të mirë.

            Pjesë nga romani "Engjëjt vdesin ndryshe"