Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

ANEKDOTA POPULLORE SHQIPTARE (12)

      Anekdotat, këto thënie të mençura, këto tregime të shkurtra shpotitëse e satirike, përmes së cilave interpretohen dukurit e ndryshme shoqërore, ndodhi të personaliteteve të njohura etj., japin një pasqyrim metaforik por edhe alegorik të realitetit tonë me të cilinë përballemi çdo ditë.

            Këto tregime të zgjuara, që ishin karakteristik komunikimi tek shumë popuj ballkanas në të kaluarën, e në veçanti në disa treva shqiptare (ku akoma janë prezent, edhe pse të zbehura nga evoluimi kohorë), arrijnë që përmes mesazheve të japin aspekte nga jeta, në dukje të vogla, por me vlerë përgjithësuese, duke i vënë në lojë klasat sunduese, pushtuesit, tradhtarët, qeveritarët, personalitetet publike etj., por duke mos lënë pa atakuar as problemet e ndjeshme sociale, ekonomike, politike etj.

            Shkathtësia e këtij komunikimi të drejtpërdrejt me dëgjuesin dhe roli si mburojë a si shtizë ndaj kundërshtarit, i kanë siguruar anekdotave, por edhe aforizmave, fjalëve të urta etj. një vend të rëndësishëm në thesarin e kulturës shqiptare, por edhe një jetë të gjallë e aktive, me një humor të hollë e satirë therëse, edhe sot e kësaj dite.

        Anekdota e vendosura më poshtë janë të autorit Salih ZOGIANI - mbledhës i apasionuar dhe njohës i thellë i anekdotës shqiptare,  të bartura nga portali http://floripress.blogspot.ch

            PËR PUNË TË RËNDËSISHME DUHET TË RRIHET

            Njëri kishte pasur babanë shumë të vështirë e kurrë nuk guxonte të vonohej. Një ditë, në ramazan, shkon djali në pazar. Habitet diçka e vonohet. Ngutet për të zënë iftarin, po nuk mundet. E dinte se do ta qortonte baba, e tërë kohën mendonte se çka do t’i thoshte. Si shkoi në shtëpi, baba e pa me hidhërim dhe i tha:
            - Çka u ba që u vonove kaq shumë, a e di se çka t’kam thanë?
            - U vonova se ishin tubu ylemaja dhe paria e bisedojshin për me e shkurtu ramazanin, - i tha djali.
            Kur i dëgjoi plaku këto fjalë, ia nisi të fliste më butë, e i tha djalit:
            - Ani, qysh e vendosën?
            - Nuk e di, nuk guxova me ndejtë deri në fund, se u vonojsha shumë, - i tha djali.
            - Jo, bre bir, kur asht puna e rëndësishme, duhet me ndejtë deri n’fund, - i tha baba.
            Atëherë foli gruaja e u tha me habi:
            - Qysh bahet e qysh mujnë me e shkurtu ramazanin?
            - E, mori grue, bahet, qysh nuk bahet, burrat e fortë, me dashtë, mujnë edhe me e hjekë krejt, - i tha burri.

 

            VENDIN E FJALËN NUK MUND T’M’I LUAJË ASKUSH

            Një plak, kur e kishte parë për të parën herë Binak Alinë, nuk ia kishte mbushur syrin hiç, siç kishte dëgjuar për të, andaj i tha:
            - More Binak Alia, qysh kam ndi, se t’ka shkue zani deri te mreti për mençuni e burrni, a po m’tregon se qysh e ke mbërri këtë famë?
            - Po, po të trgoj, - i thotë Binak Alia. Unë, kur ulem, e di ku e kam vendin, e gjithmonë ulem në vend temin. Po edhe kur e flas fjalën, para se me folë, e mati mirë, pra e di ku e kur duhet me folë e kur me u ndalë. Edhe mbreti me hi, vendin dhe fjalët nuk mundet me m’i lue, e për qato m’ka dalë zani, - i tha Binak Alia.

 

            I MENÇURI DI TË HAPË RRENË NGA DUHET

            Ilaz Bajraktari i Astrazubit, kur u zgjua një ditë në mëngjes, pa se kishte rënë shumë borë, saqë gati i kishte mbuluar shtëpitë, ndaj tha:
            - Me e pasë ni mashkull të papritueshëm e që ndëgjon, e me dalë e me u thanë njerëzve nëpër katund, me i mshelë sot budallët, e mos me i lëshue derisa të gjindet nji njeri i mençëm për me na i çelë rretë e borës.
            - Po, le t’i çelë gjithkush rretë, - i thotë njëri.
            - Jo, se me ba me dalë e me i çelë naj budallë, na merr n’qafë të tanëve, i çel kah nuk duhet, e tevona na duhet me i ra qasaj rruge të rresë. Pra, nuk ka ma taksirat se me shkue për rre t’budallës, - i thotë Ilazi.
 

            KAM QENË, PO NUK M’PASKE PA!

            Haxhi Zariqi e Liman Gjylani nga Baica e Drenicës kishin pasur muhabet mes vete dhe kishin qenë shokë të pandarë. Mirëpo, një kushëri i Haxhiut kishte bërë fjalë me Limanin e ishin zënë goxha fort. Mundohet Haxhiu për t’i pajtuar, po nuk mundet, se nuk donte kushëriri i tij.
            Mbas disa ditësh, Haxhiu duhej ta martonte djalin. Kishte qejf ta thërriste në dasmë edhe Limanin, mirëpo, për shkak të asaj ngatërrese të kushëririt, nuk mundi, e i mbeti shumë merak.
            Një ditë, kur e pa Haxhiu Limanin, i tha: - Liman, a e din se ke qenë i thirrun n’darsëm!
            - Posi, unë jam kanë n’darsëm, po ti nuk m’paske pa, i tha Limani!

 

            T’U RRITTË NERA, SE BEREQET PASKE MJAFT

            Kishte qenë njëri shumë pasanik, po edhe shumë koprrac. Ishte miqësuar me një mik shumë të mençur. Një ditë i shkoi miku i ri mysafir. Kur ia qiti i zoti i shtëpisë mikut një cigare, ai i tha: - Tu rrittë nera!
            Edhe kur e piu kafenë, edhe kur hëngrën bukë, mysafiri i tha: - t’u rrittë nera, t’u rrittë nera.
            I zoti i shtëpisë dikur i tha:
            - More mik, na veç për cigare themi: - t’u rrittë nera, kurse për kafe, për bukë e për të tjera, themi: Zoti t’dhashtë bereqet!
            - Edhe te na qashtu themi, po ti, miko, bereqet paske boll, e paske nevojë për ma shumë nder, e për atë po t’uroj kështu, - i tha miku.
 

            KURRKUSH NUK MBETET NE VAJ

            Vesel Mehmeti i Siçevës kishte qenë duke thurrur një gardh. Aty pari kalojnë dy policë. Ndalen policët e po e pyesin Veselin: -A po tregon drejt, a ma mirë ka qenë në Jugosllavinë e Vjetër, a tash, në Jugosllavinë e re?
            - Ma mirë tash, u thotë Veseli.
            - Pse tash ma mirë? e pyesin policët.
            - Atëherë, në Jugosllavinë e Vjetër, iu ka pas kajtë nana fukarave, e tash edhe pasanikëve, kështu që kurrkush nuk mbetet në vaj, u thotë Veseli.

 

            KAM MNDUAR SE NUK E HANË AS QENTË

            Një djalë i ri mbrëmjeve dilte jashtë shtëpisë e shkonte në kafe e rrinte deri vonë.            Babai i tij ia kishte tërhequr vërejtjen disa herë, po djali nuk i dëgjinte këshillat e tij. Një natë, duke u kthyer djali prej kafes, e hanë qentë goxha fort. Shkojnë disa miq për ta parë dhe i shprehin keqardhje babës së djalit, duke i thënë: - Na ka ardhur keq, kur kemi dëgjue, po shyqyr që të ka shpëtue djali.
            - Jo, mue m’ ka ardhë mirë, u thotë ai!
            - Pse të ka ardhë mirë?- e pyesin këta!
            - Po unë kam pas mendue se nuk e hanë as qentë, u përgjigjet ai.



            NA RROFTE DAJA

            Një kosovar kishte pas shkuar në Shqipëri në kohën e Zogut. Mbas rënies së komunizmit në Shqipëri, nipat e tij kishin pasur dasmë. E thërrasin në dasmë edhe dajën nga Kosova. Kur shkoi ky atje, gëzohen shumë, e qesin krye vendit dhe i njoftojnë dasmorët se ky ishte daja i tyre. Secili që e ngriste dollinë, atë e përmbyllte me urimin për dajën, duke thënë:
            - Na rroftë daja!
            Dikur, njëri prej nipave, ia bëri dajës me shenjë se rendi e donte që edhe ky t’ i përshëndeste të pranishmit.
            U çua daja, ngriti dollinë dhe u tha dasmorëve:
            - Ju përshëndes të gjithëve, daja rrujti boll, tash të gjithë ia rrofshi dajës.

            KEQAN SADIKI TE RAMADAN SHABANI

            Keqan Sadiki i Dashinocit niset për të shkuar te Ramadan Shabani në Kijevë. E luti vëllai i vet Keqanin që ta merrte me vete. Donte të shihte se a po e presin Keqanin qysh po e pret ai Ramadanin, a po presin ndonjë delme për Keqanin, siç po e pret ky kur po i vjen Ramadani.

            - Po të marr, - i thotë Keqani, në qoftë se ma jep fjalën se nuk flet kurrgjë, se e dinte që flet pa lidhje.

            - Besa të qoftë, nuk flas kurrgjë, - i tha vëllai.

            Shkojnë bashkë te Ramadan Shabani, e vëllai i Keqanit e mbajti fjalën dhe nuk foli kurrgjë. Të nesërmen, kur Keqani kish dalë për nevojë, e Ramadani po e ndizte zjarrin, po e pyet vëllanë e Keqanit:

            - A u çove, bre mik, si ke fjetur?

            - Valla, shumë mirë kam fjetur, po e kam parë një ëndërr, e kam qejf të ma shpjegosh.

             - Po çfarë ëndrre ke parë, bre mik? - i thotë Ramadani.

            - Kam parë ëndërr që i kam hëngër dy bajga.

            - Unë nuk di t’i shpjegoj ëndrrat, - i thotë Ramadani.

            - Jo, të pyeta ty, se nuk është të shpjegohet kjo ëndërr.

            - Po çka thonë të hash në ëndërr bajga?

            - Po, sigurisht sivjet do të bëhen shumë gruri e misri, se bajgat janë pleh.

            - Eu, bre, bile t’i kishe hëngër tri bajga e ndoshta do të bëhej edhe elbi, se unë tokën e kam mbjellë elb, - i thotë Ramadani.

 

            GURIT I NXIRRET FYTYRA ME DY TË RËNA, PO BURRIT ËSHTË VËSHTIRË

            I kishte goditur njëri do mjeshtër për t’ia ndërtuar shtëpinë me gur të gdhendur. Mjeshtrit punonin shumë mirë, po ky nuk u bënte muhabet. Nuk u qiste të hanin mirë, se kishte qenë shumë tahmaqar. Një ditë, tek po gdhendte mjeshtri një gur, po i thotë i zoti i shtëpisë:

            - Mjeshtër, allahile, sa të mundesh, ua nxjerr gurëve fytyrën përpara.

            - More burrë, gurit i nxirret fytyra me dy të rëna të çekiçit, - i thotë mjeshtri, - po burrit është vështirë t’i nxirret fytyra!

 

            SI TËRSHËRA, EDHE KËNGA

            Shaban Manxholli, bashkëluftëtar i Azem Bejtës, kishte marrë vesh se rapsodi, Dervish Goxhuli, po e qet një këngë për Azem Bejtën. E merr një gjysmë thesi drithë e shkon te Dervishi. Si hyn brenda, e lëshon thesin mbas derës e po i thotë Dervishit:

            - Mora vesh se je tuj ia qit nji kangë Azem Bejtës. Ti e din se unë jam bashkëluftar i tij e mos e le pa më shti edhe mue në kangë. Dervishi ishte i vobektë, e kur e pa se Shabani kishte sjellë gjysmë thesi drithë, edhe pse nuk e dinte se çka kishte pru, i premtoi se do ta shtinte në këngë. Kur shkoi Shabani, Dervishi e pa se ai i kishte pru tërshërë, nuk i pëlqeu hiç, po mbasi i kishte premtuar, iu desh ta përfshinte në këngë diqysh dhe e shtini:

            Fort bërtiti Shaban Manxholli,

            Kuku nanë m’pshtoi majori;

            N’ta i shkrepa tri paqeta,

            Asnja n’trup, po tana n’tesha.

            Kur e dëgjoi këngën Shabani, nuk i pëlqeu fare, e shkoi dhe i tha Dervishit:

            - Qysh, bre Dervish, gjithë ata plumba e asnja nuk ia kishe lanë n’trup, po të tanë nëpër tesha!

            - Nuk e rrokshin kurrqysh, se plumbat kishin qenë të lehtë, si tërshana, e i bajke era, - i tha Dervish Goxhuli Shaban Manxhollit.

 

            AJO NËNË LE TË THOTË SE KA DJALË

            Njëri ia nis t’i qethë dhentë, po nuk mundte pa ia mbajtur dikush. E thirri djali nënën për t’i ndihmuar. Sa ia nisi të qethte delen e parë, përmbi katund ra një aeroplan. Nëna, tek po ia mbante delen, po i thotë djalit: Ajo nënë e atij që po i grah ballanës, le të thotë se ka djalë e jo unë, se ti nuk po je i zoti as një dele ta qethësh pa ta mbajtur dikush.

 

            MIKO, A PO M’NIMON ME E MAJTË MIQASINË

            Aziz Veliqi i Shkarashnikut ishte bërë mik me Haxhi Hasin e Gllogofcit. Kur shkonte Haxhiu mysafir te Azizi, kur çohej për t’u kthyer, ai e përcillte deri te autobusi, gati gjysmë ore rrugë. Mirëpo, kur shkonte Azizi te Haxhiu, ky i thoshte “udha e marë” te dyert e oborrit.

            Një ditë, duke e përcjellë Haxhiu Azizin, e duke i thënë ‘udha e marë’ te dyert e oborrit, Azizi i tha:

            - Miko, a po m’nimon ta majmë miqasinë, se veç unë nuk muj me e majtë.

            - Po pse po thue k’shtu, çfarë gabimi kam ba? - e pyet Haxhiu.

            - Kurgja nuk m’ke ba, po unë po t’percjelli gjysë ore rrugë, e ti kqyre ku po m’thu udha marë, te dyert e oborrit, - i tha Azizi.



            BUDALLAKIA ASHT ME GRUMULL

            Në një muhabet, në një odë, e pyeti një mik njërin:

            - qysh je me idare, a po t’del buka sivjet, deri t’korret elbi, a jo?

            - Jo, nuk ma mrrin për pak, për nja shtatë-tetë buçukë, - i tha ky.

            Një kojshi, që kish qejf të lëvdohej para burrave, i thotë:

            - Mos u anko, se për shtatë buçukë t’i jepi unë, se e kam plot hamarin drithë.

            Çohet ky të nesërmen e shkon me qerre te dyert e atij që u lëvdua. Kur thirri te dyert, doli djali e ky i tregoi se ka ardhur për ta marrë drithin që ia ka folur baba i tij. Shkoi djali në odë, i tregoi babës edhe e pyeti:

             - Çka me i thanë? - Jepja drithin, se ja kam folë, - i tha ai.

            - A me ja mushë buçukët rrafsh a me grumull? - i tha djali.

            - Jo rrafsh, po mushja me grumull, se budllakia gjithmonë asht me grumull, - i tha baba djalit.
 

            A JE TI I LOPËS?

            Kadri Ivaja i Sllatinës së Madhe e kishte blerë një lopë veresi prej njërit të Bardhit të Madh. Ai i Bardhit i kish treguar gruas se e ka shitur lopën veresi dhe i kishte thënë që kur t’i bjerë paret, mos qëllofsha në shtëpi, dil e merri ti. Mbas do dite Kadriu shkon për t’ia çuar paret. Thërret te dyert, po burri nuk kish qenë në shtëpi, e del gruaja e pyet:

            - Kush asht?

            - Jam Kadria prej Sllatinës, - i thotë ky.

            - A je ti ai i lopes, a? - e vetë ajo.

            - Jo, s’jam i lopës, po jam Kadria i Rexhë Ivajës, po dil e merri paret për lopë, - i thotë Kadriu.